Cabaret, mag het daar ook over gaan? Niet-theatraal cabaret nog wel, het bestaat gelukkig nog, een man/vrouw met liedjes en gitaar/piano en met wat gebabbel ertussen om ons wat te ontspannen. Joop Visser, Kees Torn, Jeroen van Merwijk. En: Katinka Polderman! Gedachtenkronkels van een begin-twintigse meid die op een krat bier de dag doorkomt, met een bij tijd en wijle lijzige en krijsende stem en wij mogen soms nog meezingen ook! Is het niet fantastisch? Het is wel fantastisch.
Als je er tegenkunt dat er weinig noemenswaardigs gebeurt op het podium. Vooral het antikindertjeslied is zwaar in orde, daar kan ze mee de boer op. ‘t Was nog wel te merken dat ze nog maar net aan een programma met pauze bezig is, de praatjes tussendoor gingen soms nog wat zoekend, maar de meeste liedjes staan.
Laten wij blij zijn met Katinka.

Wat moesten we nu ondergaan??? En vooral: waarom? Ik weet het niet. Er zal vast ergens een reden liggen.
Wat kregen we: een bewoner van de ondergrondse maakt ons, passanten op zíjn terrein, uit voor alles wat mooi maar vooral lelijk is, letterlijk lelijk, zo lelijk, zo vreselijk lelijk - misschien wil een volgende bezoeker eens turven hoe vaak lelijk?
Na een paar minuten herken en ken je de stortvloed. Zou die overgaan? Nee, die gaat niet over. Die gaat alleen door. Rechtdoor.
Normaal laat je zo’n figuur gewoon links liggen, laat maar blaten, dat het leven mistroostig is en lelijk en dat wij in onze nette kleertjes en alles eigenlijk het meest mislukt van alles zijn. In de echte wereld hoor je een flard en weet je genoeg, genoeg om door te lopen. Hier hoor je de hele monoloog. Dat kan interessant zijn. Maar laat me dan tenminste zien wie en wat eràchter zitten. Waaròm die zich herhalende langspeelplaat?
Ik kwam er niet achter. Wel meende ik op een helder moment er een soort parodie op Yup vh Hek in te herkennen - Van ‘t Hek voor toneelpubliek, zoiets. Zo klopte de voorstelling best goed eigenlijk: een herhalende publikumsbeschimpfung door een lelijke vent, en publiek dat om de niet-grappige en van ver zichtbare grappen lacht.
Zó kan ik ‘m wel waarderen. Dan klopt het ook goed dat de grappen geen grappen zijn; hooguit misschien Duitse humor?

Misschien miste ik de finesses in de tekst (in het spel zag ik ze wel). Misschien. Het lachen werd gedaan door vrouwen, en die hebben toch andere zintuigen. Misschien lag het aan mij.

Een gewei overigens voor het spel, Herman Gilis bleef als speler zeker boeien. Echt jammer dat hij deze tekst moest spreken. Een tomaat voor de keuze van het stuk, voor de regiekeuze om ons de metropassagiers te laten zijn (wat we niet waren, het verhaal ging dus over onze hoofden heen en hoefde niet eens van onze gladde schouders te vallen) en voor het uitschelden van de paus. Waarschijnlijk ook een keuze van de schrijver, maar totaal overbodig, totaal onorigineel - en bovendien ging het om de ouwe Woytila die toch alweer een jaar dood is. En een tomaat voor mezelf omdat ik geklapt heb na afloop (voor de acteur hé), maar geen boe heb laten horen.
Gelukkig was het zaterdagavond en nog tijd genoeg om bier te drinken.
O, even nalezen nog, deze ‘recensie’, was ik niet te monotoon negatief..?
Nou, nee.

Jaah, zo zie ik de popmuziek graag! Gitaren, platenspeler, wat toetsen, Michael Cassio op drums en een prima zangeres. En dan Jago, die zo tussen de bedrijven door de zang voor zijn rekening neemt. En alle poppetjes dansen…

Verder een interessante ontdekking (voor mij): Othello hoeft helemaal geen generaal te zijn in het leger van Venetië dat ten strijde gaat tegen d’n Turk. Is misschien wel aardig als historisch contextje of zo, maar nodig, nou nee. Hij kan gewoon een allochtoon zijn, een allochtoon met bijbehorende trekjes: trots, eer - en Jaloezie! Even wat influisteren, beetje masseren en klaar is Jago. Simpel. Helder.
Zo kregen wij het te zien en te horen. En dit hele plaatje beviel me wel. Als totaalplaatje; op de losse elementen is vast zo hier en daar wat aan te merken, maar gelukkig heb ik daar geen oog/oor voor.
Ik vond het alleen wat jammer dat de sluier niet de rol kreeg toebedeeld die de zakdoek origineel wèl mag vervullen.
En Jago keek toe, samen met zijn zangeres, en zag dat het goed ging. Met zijn verhaal, met de dans en met de popmuziek.

De Jago’s zijn onder ons! Nog steeds. En misschien wel meer dan ooit nu, met antiterrorisme, openlijke westerse martelpraktijken en globalisering. Multiculturisme maakt het hem wat gemakkelijker. Te gemakkelijk misschien ook wel, het maakt toch een andere Jago, eentje die met argumenten en redeneringen komt die we zelf ook kunnen verzinnen. Hoewel nog steeds een intrigant, toch een stuk minder intrigerend dan Shakespeares Jago. De setting is ook een stuk minder: slechts twee andere spelers om tussen te intrigeren dus je kunt vanaf het begin al wel wat lijntjes zien groeien.
Maar toch: complimenten. Zeker voor de keuze om te proberen wat greep op actualiteit te krijgen, en daar wat toneelgeschiedenis voor te gebruiken. Het is nooit verkeerd om weer eens een Jago te zien, als je ‘m van toneel kent ga je ‘m toch daarbuiten ook wel eens herkennen.
Ik vond het spel wat teveel ‘maniertjestoneel’, hoewel het nep-roken nog wel ging. Bij navraag gaf de schouwburgmedewerker aan dat het toch echt een artistieke keuze moest zijn, want het toneel is de enige plaats nog waar gerookt mag worden… Die terreur wordt ook maar steeds groter - wie zoekt mee naar de Jago hierachter?

Mooi affiche: Driekoningenavond door de Theatercompagnie. Met Paul de Leeuw als sir Toby, eens kijken hoe dat gaat - een klucht met een komiek erin.
Dat ging niet goed.
Het spijt me dat te moeten zeggen, maar er kwam veel te weinig uit de verf. Sir Toby niet (wat De Leeuw deed, kan een acteur ook; een Boppperrrrsss of een Annie de Rooy, waarom niet eigenlijk?), Olivia niet, Sebastiaan kwam, ja, wat kwam-ie doen?; maar de vraag eerst nog is misschien wel: zit er wel voldoende in? De figuranten zitten samen met het decor waarin ze huizen het toneelstuk van Shakespeare best in de weg. En dan krijgen ze nog een eigen stuk in het stuk ook! Wat te veel eer.
Jammer dat geprobeerd is om de goeie ouwe komedie te plaatsen in de huidige tijd die door de makers wordt gezien als een jachtige vluchtige tijd waar in ieder geval de liefde hooguit kortstondige/kortzichtige lust is. Als je dat al vind, als - waarom dat nou via dit stuk aan willen tonen? Het een zit het ander in de weg.
Gewoon jammer.
Wel goed was Carice van Houten. Geweldige ontdekking om haar te zien spelen, en jammer dat ze dat als een hem moest doen… De wederkomst van Viola en Sebastiaan is erg leuk neergezet, hoewel ook wat raar: aan het begin van het stuk verklaart zij zijn terugkeer te hopen, en dan is-ie daar en dan gelooft ze er niks van. De reactie van de andere spelers op het duet is dan weer een prachtvondst. Maar dan gaat het duet in het Fries, terwijl ze verder Twents spreken.
Twee vermoedens: alles van buiten Amsterdam is platteland en daar praten ze allemaal het onverstaanbare zelfde. En de late komst van Carice van Houten is opgevuld door de vrijgekomen tijd aan de figuranten te besteden en ze zelfs een eigen stuk te geven; niet door de andere scenes te verbeteren.
Jammer dat ik niet positiever ben, ik was het graag geweest. Het was mijn verjaardag… Maar ik mopper graag, dus mijn avond was prima.
En Carice van Houten, die is echt goed hoor!

De Hunkerkreet is duidelijk, komt aan. Pijnlijk voelbaar.
Goed gedaan dus, vier losse personen zonder persoonlijkheid maar met één samenbrengende kwelling. Een gewei alvast voor de container.
Ook een gewei voor het samenspel of althans de afstemming. En eentje voor de keuze van het stuk. Oftewel: voor Sarah Kane. Want zij is toch haar stuk zelf. Haar zelfmoord hangt van begin tot eind over de voorstelling.
Ik heb naar Sarah Kane gekeken en vooral geluisterd, gebracht via vier spelers in een container in een toneelzaal in Utrecht. Dag, Sarah.

Zo komt het over.
Goed gedaan dus, Teatro.

Het viel me dik mee, deze voorstelling - sterker: hij was goed! Viel mee na De President gezien te hebben, twee lange lappen tekst, de eerste gelardeerd met goed spel, een prachtige badkuip en, nou ja vooruit toe maar dan - naakte lijven. Deel twee: sorry, maar voor mij te saai.

Dan Anatol: geen monoloog maar dialoog, geen twee scenes maar zeven (of één), geen serieuze lappen tekst maar speelse gedachtengangen met bijbehorende gekronkel en terechtwijzigingen. En: spelenderwijs gespeeld. Ook door Vincent vd Berg, die ik meestal meer eigenwijsheid dan speelsheid zie doen. Maar jammerjammerjammer moest hij weer z’n piemel showen. Alweer de derde keer in een half jaar dat ik z’n piemel te zien kreeg, op toneel. Was meer dan niet nodig: storend. Sloeg namelijk nergens op. Een dikke tomaat.
De geintjes met vuur en taart waren dan weer erg goed!
En, gebruikelijk, een gewei voor Margijn voor haar geweldige spel, niet alleen de tekstbehandeling maar juist ook haar vele lange stille spel - mooi om naar te kijken. Laat de jongens maar babbelen.
Heel aardige soap, Anatol, relatiegedoe door de jaren heen. Als je even wegzakt, pik je het daarna zo weer op!

Zo moet het! Of in ieder geval: zo zie ik mijn shakespeare graag, vlot, modern, lekkere muziek - en het stuk in stand houden. Dikke complimenten voor de gemaakte keuzes, ze werkten goed; de ‘scheef’ getrokken bijfiguren en vooral de was-scene. Díe maakte de eindmonoloog van Katharina geloofwaardig. Knap dat dat lukte. Toneelclub A’dam, ga nou eens kijken hoe het moet. Net als bij Othello.
Weinig op aan te merken dus. Een gewei voor de regiekeuzes en eentje voor Ludo Hoogmartens, de eigenlijke hoofdrolspeler, de maker van het stuk.
Net als in Othello.

De feeks kan getemd! Zo ga ik het zelf ook doen, denk ik dan… Eerst m’n overhemden strijken, dan de afwas.

Typisch Barre Land meets typisch niet Barre Land: wel een boek uit het hoofd geleerd, maar ook in de blote kont! Wasdanou!?
Met een fenomenale houtgestookte badkuip als op twee na beste bijrol.
Het liefje van meneer de president was goed en lief (bijna bah wat lief) en het sloofje van mevrouw de presidentsvrouw was erg hulpeloos behulpzaam, erg goed.
Hoed af voor mevrouw de presidentsvrouw. Weer knap gedaan. Dat was voor de pauze.
De monoloog na de pauze kwam minder aan. Zal ook aan mij hebben gelegen, maar minder kwam-ie toch wel aan.

Wel weer graag gezien, deze, maar helaas minder goed gehoord. Een tomaat voor mezelf en eentje voor jullie daarvoor, akkoord?

De Ploeg is groot geworden, 9 spelers, 9 hoeden ook waaronder ze graag verdwenen dus het was nog lang zoeken naar wie wie is. Zoeken tussen de jolijt door. Goede jolijt wel, vlotte grappen. Veel ook, vele kleintjes. Niet: één grote. Geen groot verhaal ook deze keer, geen Festen-achtig feest maar een dun maffia-verhaaltje wat laat op kwam zetten. Voor mij wat te laat, waardoor het begin alleen een bonte verzameling grappen was en het verhaaltje, met die spanningsboog en zo, het niet meer overeindkreeg. Hoewel de fantastische slotscene (met name prachtig gezang, gewei!) erg goed was.
Toch was het plezierig, zeker, maar wat te weinig toneel en teveel gegrap.