‘U bent een gelukkig mens als u met kerst al aan de lente kunt denken,’zegt Max. Ja, meent Anatol, de mens is een tovenaar die zich van alles voor kan stellen… behalve wat er omgaat in het hoofd van zijn geliefde. De verlokkingen voor een jongeman met goede vooruitzichten moeten in Schnitzlers tijd grenzenloos zijn geweest. Of het een circusartieste, een getrouwde barones of een eenvoudig meisje uit de voorstad is, allemaal maakt Anatol ze het hof. Dat valt niet mee, want wat is een passend geschenk en naar welke gelegenheid neemt hij ze mee? Van haar verwacht hij eeuwige trouw, terwijl hij zelf van de een naar de ander kwispelt, wegvluchtend voor een te vertrouwelijke band. In zeven scenes lucht Anatol zijn hart tegenover vriend Max en zien we de diverse affaires. Een verbaal stortbad, even luchtig en smakelijk gepresenteerd als het vuurrode taartje waar de acteurs hun vingers insteken. Margijn Bosch speelt, in een kanten tafelkleedje lijkt het wel, de dames die keer op keer doortastender blijken dan hun geliefde. De altijd wat flauw articulerende Ingejan Ligthart Schenk is hier op zijn plaats als de laconieke Max en Vincent van den Berg is, als eigenlijk altijd, om op te vreten.

Het viel me dik mee, deze voorstelling - sterker: hij was goed! Viel mee na De President gezien te hebben, twee lange lappen tekst, de eerste gelardeerd met goed spel, een prachtige badkuip en, nou ja vooruit toe maar dan - naakte lijven. Deel twee: sorry, maar voor mij te saai.

Dan Anatol: geen monoloog maar dialoog, geen twee scenes maar zeven (of één), geen serieuze lappen tekst maar speelse gedachtengangen met bijbehorende gekronkel en terechtwijzigingen. En: spelenderwijs gespeeld. Ook door Vincent vd Berg, die ik meestal meer eigenwijsheid dan speelsheid zie doen. Maar jammerjammerjammer moest hij weer z’n piemel showen. Alweer de derde keer in een half jaar dat ik z’n piemel te zien kreeg, op toneel. Was meer dan niet nodig: storend. Sloeg namelijk nergens op. Een dikke tomaat.
De geintjes met vuur en taart waren dan weer erg goed!
En, gebruikelijk, een gewei voor Margijn voor haar geweldige spel, niet alleen de tekstbehandeling maar juist ook haar vele lange stille spel - mooi om naar te kijken. Laat de jongens maar babbelen.
Heel aardige soap, Anatol, relatiegedoe door de jaren heen. Als je even wegzakt, pik je het daarna zo weer op!