‘Pas op voor deze stokoude roos, hij moet nog één keer mee!’, vraagt Margijn Bosch geërgerd aan Martijn Nieuwerf die haar, wat onvast ter been en met een wodkafles in zijn hand, in de weg loopt. Behoedzaam gaat ze met de metershoge stokroos door het huis zonder muren. Bedoelt ze dat het na die éne keer afgelopen zal zijn?

Een toneelgezelschap, lijkt het, dat zich aan het voorbereiden is op de te spelen voorstelling. Zoals in het echt aan het gebeuren is. Bijzonder aangenaam om naar te kijken.

Ontspannen acteurs, mooi slordig, rommelig decor met veel doeken, toneelkleding en props.

Dit was Rosencrantz en Guildenstern als aanleiding tot veel geestigheden, grapjes en slapstick. De verwjzingen naar Hamlet zijn talrijk, maar wel bijzaak. Het is theater oveer theater, maar boeiend zat voor buitenstaanders als wij. Twee uur genot voor de mensen óp het toneel ( althans zo ziet het er uit) en voor ons in de zaal.

De laatste dagen der mensheid is een onmogelijke tekst met 220 scenes en 500 personages, dat alles in 770 pagina’s! Het stuk zou 10 avonden in beslag nemen om het voledig te spelen. Toch doet het barre land het in krap 3 uur. De voorstelling is snel, en orm tekstueel en niet makkelijk. Jemoet als publiek keihard werken om het spervuur aan woorden bij te houden.

Gisteren deze onnavolgbare voorstelling van ‘t Barre Land gezien. Leuk en interessant stuk met een serie beelden die je nog een tijdje bij zullen blijven.

Het is onduidelijk-achtig maar de opbouw zit erg goed in elkaar. Het was zeker niet denkbeeldig geweest dat we het in het begin ergens kwijt waren geraakt. Knap gedaan met een tof resultaat.

Het was een Grote Oorlog, die eerste wereldwijde, maar de verslaglegging ervan door Karl Kraus is zo mogelijk nog groter. Wat er gedurende ruim vier jaren in de krant stond en wat in de Weense cafés en straten zoal werd besproken en door wie, het is nogal een berg aan informatie die hij per koerier bij Bindervoet en Henkes liet bezorgen. Niet direct een toneelstuk. Wel een Barre Land-stuk.

Lange maar zeer gelaagde voorstelling over alle aspecten van de oorlog, maar dan ver van het front. Eerst een samenvatting van het langste stuk ter wereld, dan een lange prachtig-slimme dialoog over alle pro’s en cons van de oorlog (door Margijn Bosch en Martijn Nieuwerf onnavolgbaar helder vertolkt).

Wat een prachtig stuk toch, hoera voor Herzberg, maar ook heel erg hoera voor Annet Kouwenhoven. Wat een rol, wat een vrouw!

Niet zo pakkend als ‘Faust twee’, maar ik begreep nu wel veel beter waar het over ging. Wat zijn jullie toch knappe dramaturgjes!

Gebrek aan techniek zorgt bij deze jonge honden dat de voorstelling al snel volledig verzandt.