Enigzins gealarmeerd door de negatieve recensies hier, maar toch met goede moed aangezien ik het laatste jaar eigenlijk alles van ‘t Barre Land goed kan hebben, mocht ik een van de laatste opvoeringen zien (als vervanging van de uitgestelde eerste reeks).
Mogelijk moest de voorstelling nog groeien of is alle kritiek ter harte genomen - maar goed was-ie! En leuk bovendien. Wat ik wel wat jammer vind, is dat het stuk zelf, De familie Schroffenstein van Von Kleist, wat onder sneeuw valt: het stuk zelf wordt niet gespeeld, maar er wordt mèt het stuk gespeeld. We zagen dus waar een vertaler tegenaanloopt, waar een bewerker tegenaanloopt, waar een dramaturg en waar een regisseur tegenaanloopt. Dat werd goed en leuk gebracht. Met nog een vet statement als toevoeging (“We spelen toch geen realistisch drama!” op het moment dat er echt water uit een echt glas wordt gedronken op het moment dat dat volgens de tekst ook zou moeten).
Jammer dus wel dat ik het stuk zelf niet echt heb gezien. Het is me alleen verteld door de spelers. Een tomaat hiervoor. Volgens mij heeft het stuk body genoeg om als toneelstuk gespeeld te worden, ik ben daar best benieuwd naar. Wat mij betreft leent de vorm zich beter voor over het paard getilde stukken, die kun je zo prima door de mangel halen.
Geweien voor de gekozen presentatievorm (toch, omdat het interessant is), voor de lol&humor waarmee werd gespeeld en eentje voor Martijn (voor vertaling of spel, kies maar).

Grotezaaltoneel. Goed gevuld podium: spullen, mensen, decor (goed dak!). Toch een beetje het gevoel dat het de acteurs niet lukte om het goed te vullen, om de strijd om aanwezigheid volledig te winnen.
Wel goed neergezet, die Ivanov. Geloofwaardig lankmoedig. Geslaagde identificatie ook: ik zie nu voor mezelf ook wel iets in een depressie…
Eerst maar eens veertig worden.

Zo zie je het toch maar zelden, toneel over met in boeken - en er mag gelachen worden ook! Boeken in het hoofd geleerd en gepropt en gespeeld alsof het geen boeken waren, maar echte acteurs, in een boekenkast. Erg knap, acteren op de vierkante meter.
En leuk bovendien, met kleine aardigheidjes en volle intermezzo’s. (En pauzes met lolly’s en knakworst..)
Had ik al gezegd dat er zo knap wordt geacteerd? Met name veren met pluimen in de reten van Jacob en Margijn en de rest mocht er ook zijn. Wat moet dat worden, Jacob Derwig bij Toneelclub A’dam… Ik wil geen blote kont, ik wil blote hoofden. Desnoods zonder wereld.
Helemaal geen minpunten dan? Nee, eigenlijk niet.

Het was goed wegdommelen: saai stuk, saaie regie, saai decor.
Ligt het aan Vondel: ja. Het verhaal van Jozef is zoveel groter dan dit, en dan toch ons opschepen met zo’n klein stukje waar echt heel weinig aan te beleven valt.
Ligt aan de regisseur: ja. Waarom dit stuk? En dan ook nog eens zo saai neerzetten: geen beweging, slechts één moment van actie - er gebeurt verder niets, een hoorspel met lampen, zoiets.
Ligt het aan het acteerwerk: deels. Niet alles en iedereen was te verstaan, en in het gejeremieer van vrouw Crutzen zat hoegenaamd geen ontwikkeling. Marisa was de enige die me aansprak en waar ik in het geheel geen moeite mee had.
Maar het zal ook wel aan mij hebben gelegen - de rest van de zaal had er geloof ik een daverend applaus voor over.
Kortom: gewei voor de timmerman en het licht, verder tomaten voor een voorstelling waar weinig in zit en die het niet lukte me geboeid te krijgen.

Na lezing van de voorgaande recensies hier en in kranten, viel het me alleszins mee. Decor & licht waren prachtig - die gekromde houten planken! Dubbel gewei. De muziek sprak me dan weer niet zo aan, wat al te veel piep-kraak, ‘gewoon’ simpeler bij Mozart blijven mag best. Acteren was naar behoren, met name Annet Malherbe! Ook gewei.
Maar het verhaal kon niet bekoren. Ik ken de samenvallende lotgevallen van de heren Mozart en Casanova niet, wat denk ik voor meer publiek bij deze toch laagdrempelige voorstelling geldt, en dan is het vooral een weddenschap tussen drie kerels om trouw a/e vrouw. In 1 uur 40. Er had voor mij best meer tijd genomen mogen worden om de personages en hun samenkomst te verduidelijken. Die knecht van Casanova - wat kwam die doen?
Twee tomaten daarom voor de beperkte inhoud die mij werd geboden. Te weinig tijd & verhaal.
Een prettige voorstelling met prachtige beelden en een ‘apart’ geluid. Maar er zit zoveel meer in…

Beetje dooie boel op het toneel, nog afgezien van de aldaar gepleegde moorden. Iemand omleggen kan inderdaad letterlijk, mee eens, maar màg best levendiger. Zeker als het het slot van Macbeth betreft, de koning die zijn hoofd afgechopt krijgt. Het slotwoord van de nieuwe koning paste dan weer wel bij het klinische omleggen.
Wel jammer.
Lady Macduff ging dan wel door merg en been, wat kan zij krijsen zeg! Wat een emotie.
Goeie vondst om de dronken poortwachter altoos op het toneel te houden, en ‘m ook z’n act te gunnen.
Ruimtegebruik ook in orde, mooi verstild - maar verder toch te emotieloos naar mijn smaak. En het einde te slap, waardoor denk ik ook het applaus maar moeizaam op gang kwam.

Een Arabier is een hitsige Arabier die alles uit de kast trekt om de vrouwtjes te behagen. En natuurlijk was het erg, toen, in Basra, en nu ook nog, maar een Arabier is een hitsige Arabier, die de stijve horlepiepen uit de polder graag bijbrengt hoe de vrouwtjes te behagen. Dank, Zico!
(Goeie vondst ook om de mannetjes meer te laten betalen dan de vrouwtjes.)

Tsja, een eenzame onderwijzeres van middelbare leeftijd met twee katten, thuis. Saai leven. Saaie voorstelling ook. Stap er eens uit, vrouw, ga wat leuks doen, desnoods iets geks - maar ga niet drie kwartier lang naspelen dat er een heel leven lang niets gebeurt. En hoewel knap gedaan (waarvoor geweien), is het erg jammer (van mijn geld, mijn tijd en ook mijn goeie zin) dat dit op de parade moet voorvallen, net als ik er een kaartje voor gekocht heb.
Verder prima avond gehad, trouwens.