Hier hebben we wat aan! Othello wordt er eens niet ingeluisd, maar grondig doorgelicht. Een prima analyse door Abdelkader Benali. Heel goed neergezet ook (die vloer!). En goed met de gekende denkbeelden gespeeld (een zwarte acteur verft zijn gezicht zwart om in een wit stuk voor een wit publiek te gaan spelen).
Nuttig (en vermakelijk ook he) om dit beroemde personage eens los van zijn eigen stuk te kunnen bekijken.
Errug graag gezien deze!

Geen café, geen comeback, en de minds zijn ook niet sterk genoeg om echt te liken. Wel zitten er de nodige interessante dingetjes in, maar die zijn te klein, te dun en vooral veel te los om tot een interessante voorstelling te komen. Het is me een raadsel wat de stadsschouwburg utrecht beoogt met de selectie van juist déze voorstelling voor de serie nieuwe theatermakers. Eén tomaat gaat dus naar de schouwburg. Zal ik nog aardig doen naar de nieuwe makers? Ehm, nee; ik heb betaald dus dat hoeft niet.

Ja ja, het gaat over politiek en dan kan je makkelijk verkopen dat het reuzeactueel is. Verkiezingen in zicht, maatschappij op drift, de roep om Leiderschap klinkt alom (nou ja, in kringen van lijsttrekkers dan) en met D66 zijn ook referenda en directe verkiezingen van burgemeesters en zo gestorven.
Ja ja. Kijk, als je nou 5 jaar geleden zo’n politiek stuk gedaan had, ten tijde van maar beter nog net voorafgaand aan de opkomst van Fortuyn, dán was je actueel bezig! Nu ben je gewoon 5 jaar later.
Wat overigens niet wil zeggen dat het niet interessant was, prima voorstelling zelfs, bijzonder helder, wellicht zelfs wat te veel uitleggerig maar prima stuk dus. Goed bewerkt, aardig neergezet, redelijk gespeeld. Jammer dat het slot zo kort en slap was, maar dat verwijt geldt zeker ook Shakespeare die zo braaf was dat-ie de moeder liet winnen van de grote krijger. Ik hoopte echt dat Coriolanus z’n stad inclusief vrouw, kind en moeder, met de grond gelijk zou maken. Of alleen vrouw, kind en moeder.
Helaas, hij liet zich verslaan.
Overigens speelde Aluin dit stuk 5 jaar geleden ook, en zag ik het toen ook. Toen vond ik het niet zo goed, op het eind zelfs saai en slepend. Laten we zeggen dat we allebei 5 jaar verder zijn in onze ontwikkeling…

Zwaarmoedig, zwak en ziek. Dat is de koning. Wat? Zwaarmoedig, zwak en ziek. Wat? Zwaarmoedig, zwak en ziek.
Bovendien staat er alwéér paard op het menu…

Het zou je zwaar te moede worden, ware het niet dat je dat met het openen van het stuk al wás. Het oorlogsgeluid is op, we krijgen een dooie kamer waarin die dooie ziel ons met zijn woorden komt lastigvallen. Woorden, woorden en nog meer woorden. Prachtige woorden, rauwe woorden, maar vooral véél woorden. Soms wordt er met woorden gespeeld, soms wordt er met personen gespeeld, maar meestal zijn het grote stilstaande prenten uit een mooi groot vergeeld boek. Zeker na de pauze, dan gebeurt er, kort door de bocht gezegd, niets meer; ja, er gebéurt heel veel, het spel van Richard begint op te geraken, maar wij mogen het vooral aanhóren. Ook dat koningsoffer voor een paard, wat hier eigenlijk niet eens hoefde; ze hadden een prachtige vondst om het niet op het eind nodig te hebben.
Met de zwaarmoedigheid zit het wel goed.
De zwakte die in de tekst van ome Willem zit (gebrek aan psychologisch vernuft), die wordt zelfs nog versterkt door het zo gestileerd te houden en het drama erbuiten te laten.
Maar ziek is het niet. Misschien is mijn gedachte om Fortuyn in Richard te zien, misschien is die ziek. Misschien ook hebben zij die gedachte in mijn hoofd gestopt? Kan ik dat de duitse regisseur aanwrijven, dat hij het post-Pim-Nederland het kille hokje wil tonen van de zielloze gemankeerde buitengeslotene die besluit om dan maar te gaan moorden, op weg naar toch nog iets? Naar toch nog prestige.

De vele geinige vondsten waren vaak echt leuk, maar stonden wellicht wat te ver af van het gestileerde geheel. Daarbij komt dat als komisch intermezzo bedoelde moord op Clarence nauwelijks komisch was, vooral door dat een van de spelers niet komisch is. En dan nog een raar accentje erbij (ik bedoel hier niet haar vlaams he).

Richard kreeg zijn tegenspelers misschien wel te gemakkelijk gemanipuleerd, misschien is dat het. Hij speelde goed, Rogier Philipoom.
Ik kom er niet uit, merk ik. Ik blijf hangen in gestileerdheid, maar kom niet tot een kern. Tot een beeld. Tot een boodschap. Ik krijg het niet blootgelegd.
Ga zelf maar kijken; of ga niet. Aan mij heb je weinig…

Kunst in Oorlog, is het thema voor twee weken in Utrecht (en Amersfoort). We kregen twee Iraanse actrices te zien die een tekst van een Roemeense schrijver speelden die handelt over de oorlog in Bosnië. Eén van de personages was dan ook nog een Amerikaanse arts/psychologe met Ierse wortels. En na afloop was de bar gesloten.

Het toneelbeeld was een stuk simpeler dan de wijdlopige achtergrond bij het stuk. De verkrachting van de vrouw van de vijand (die voor de oorlog bv. buurvrouw was) als ultieme oorlogsdaad, en dat in wisselwerking tussen verkrachte vrouw en behandelend psychologe. Veel documentaire tekst maar ook bij momenten lollig spel. Maar goed, rouwomrand blijft het. Met nog wel een hele aardige ‘plot’: de Amerikaanse wil het verstote resultaat van de verkrachting als, ja, relikwie haast, mee naar huis nemen. Waardoor er, eindelijk, ook nog iets moois gebeurde, naast het journalistiek/documentaire.

Boeiend dus, en jammer dat de bar na afloop dicht was, want het is wel een voorstelling waar napraten bijhoort. In de hoop dat de actrices engels spreken, want tijdens een voorstelling is boventiteling nog wel draaglijk - een gesprek zou het toch wat in de weg staan.

Een gewei voor het initatief en eentje voor tekst en spel.

Typisch growing up, zo leek me: in de schoenendoos van het verleden gegrabbeld, dat goed uitgedacht, er nog wat randfiguren met de haren en kale koppen bijgesleept, simpel decor, wat muziek en weinig spelers. In dit geval maar eentje.
Eentje die ik wel steeds beter ging begrijpen. Waarom doet-ie nou zo, zo (ik ga niet zeggen hoe, jullie moeten het ook maar merken) - ah daarom dus. Juist.
Ook heeft de utrechtse stadsschouwburg een fototentoonstelling over de schouwburg in bezettingstijd (opgericht in ‘41), toen de NSB er graag in en romdom verbleef. Zitten er nog NSB-ers in de zaal!? Zo letterlijk ging het dus niet, maar de ongemakkelijkheid drong af en toe wel door. De tekst was voor mij het beste van de voorstelling. Dan de muziek. Ik vond het met één speler toch wat mager, teveel hoedje-op-hoedje-af.
Maar ‘t is een welkome aanvulling op de programmering, zo’n stuk.

Ja ‘t is nogal een sprookje he, opa is met pensioen na jarenlang carrière maken in de grote stad, is thuisgekomen en doet zijn geliefde kleindochter eens eventjes het een en ander uit de tentzeilen doeken over vergeven versus vergelden en nog wat liefde ook. Daarbij is de ouwe man nogal ongeduldig, mogelijk omdat-ie nog een toneelstuk moet maken en z’n zaakjes op het droge regelen en nou verdomt die kleine meid (of klein, nou ja klein oké, maar jong - nee) het om de hele tijd braaf op te letten.
Goed, onze aandacht heeft-ie, Prospero de ongeduldige alwetende vertelmeneer. Dat gaat helemaal goed, met Prospero en ons. Net zo goed als dat z’n luchtgeestje Ariël ons in haar macht heeft. Dat doen ze goed.

De rest van de personages moet ik in één zinnetje wel af kunnen doen, om het stuk recht te doen - ze spelen wat er staat en dat is het wel zo’n beetje.
O, bijna vergeten om die Gonzalo nog een pluimpje te geven, die maakt er nog iets meer van; die mag z’n eigen zin hebben.

De eetscène was goed trouwens, origineel vooral. Ja. En de abrupte, lompe manier waarop het gezelschap afscheid nam van Prospero mocht er ook zijn.

Beste Appel, ‘t was al met al wel wat simpel hoor. Ik had me meer voorgesteld van onze eerste kennismaking.
Maar wie weet…

Het is verleidelijk om een paar geweien voor de setting uit te reiken, een theater in een bos net buiten Diever, waar ik na anderhalf uur autorijden, waarvan het laatste stuk langs een mooi kanaal met van die bruggetjes en zo nu en dan een dorpje (de voorlaatste heet Dieverbrug), arriveerde in het besef van weldadig dorps amateurisme (het hele dorp bouwt en leeft en doet mee aan de voorstelling).
En zo was het.

De regisseur annex bewerker van de tekst heeft puik werk afgeleverd. Zeker met de tekst, waarin het aandeel èn het niveau van de schuine bakken en wisecracks hoog was. Een groot gewei hiervoor.
Het spel was zoals ik verwachtte: van wisselend niveau. Met als absolute uitblinker Sir John Falstaff. Hèt personage uit Henry IV deel I. Wat een komiek. Echt een komiek van niveau. Daar bouw je dus een stuk omheen. (komiek overigens in de zin van wijze clown, geen misverstand hierover graag)

En dan deel I en II achter elkaar. Chronologisch juist, natuurlijk, maar dramatisch gezien was deel II weinig interessant zo. Te warrig en te saai. Zeker de uren vijf en zes was het voor mij werken. Daarvoor enkel genieten. Bij een van de slotscenes (koning met zonen), was het voor mij de vraag wie er eerder in slaap zou vallen: wij publiek of zij spelers.

Maar al met al een prima prestatie waarvan ik zeker heb genoten. Met geweien voor de tekst, voor Sir John Falstaff en voor de organisatie (Diever en omstreken, vermoed ik).
En toen ‘s nachts nog anderhalf uur terugrijden.
Het gewei voor de setting ter plekke reik ik pas uit als ik een prijs uit de loterij krijg, oké?

Mag toch wel, de Parade in z’n geheel even bij de warme kladden vatten? Voorheen, Moose-baasjes, was er toch ook de mogelijkheid om een heel festival te recenseren? Nu nog? Waar dan? Schuif anders dit stukje er maar heen.

Behalve dat het warm was op de Parade in Utrecht dit jaar, was het ook nog eens heet en niet koud. Klinkt wat flauw misschien, maar dan zeg ik: je had er bíj moeten zijn man! Had je wel anders gepiept.
Flauw was natuurlijk ook weer de rosé (niet: lauw) die nu hoewel het al weer om 14 euro gaat nog steeds meer ter plekke wordt gekocht dan binnengesmokkeld. Oplevende economie, makkelijk zat allemaal. De ijscoboer bleek een slimme zet (tip: die met peper!) en was zelfs centraal geplaatst, ten koste van de kaartjescarroussel. Maar je kon geloof ik ook via internet in de rij staan.

Dan toch de voorstellingen. Het eten smaakte me deze keer warempel beter. En het was geeneens eetweer. Nou had ik natuurlijk een slechte hand van kiezen, maar zowel diva Ellen, Teatro als Eric Koller kwamen minder goed uit de verf dan voorheen. Minder goed voorbereid, was mijn indruk. Lag vast aan het weer, maar toch. Jullie kunnen beter! Echt. Niet dat het slecht was, zegt de slijmbal in me, die in het verleden aanschouwde prestaties graag onthoudt. Leo is voor op Nederland 2, Bandalosa van de Karate Baronnen (heetten ze echt zo, vraag ik me af nu ik het op de paradesite nasla) is een betere versie van de theatersporttelevisie op BNN en “Sorry, volgende keer bij ons” is later op de avond best wel lollig. Niet vroeg en onbeschonken heengaan.
De Jongens doen het trouwens leuk, zaten nog wat nieuwe elementen in de voorstelling ten opzichte van enkele Oerollen geleden. De stofzuiger, dacht ik.
En Van Roozendaal, Fosko en Van Duyl leveren gewoon goed werk af. Voor mij het beste van parade2006.

Klinkt allemaal wat negatief misschien, en dat nog wel met dat mooie vies-hete weer. En, eerlijk, ik had het best leuk hoor. Niet eens ondanks de voorstellingen. Want die waren best vermakelijk. Soms heb ik zelfs gelachen. Echt. En misschien heb ik slecht uitgezocht, want over Sanne Vogel hoorde ik dat het leuk was, over Van Houts, De Ket en Kesting idem en de Washing Powder Conspiracy moet echt een topper zijn. Ruim beter dan Orkater met Band Loopt 42.
Misschien zat ik er gewoon net naast dit jaar. Een keer of zes nèt ernaast.
Maar misschien ook moet er eens wat concurrentie komen, voor het festival op zich of voor de artiesten…
Als altijd, trouwens, en ondanks alle gemopper, is het weer even watertrappelen in het zwarte nat dat de vertrokken parade achterlaat. Zo is het.

Ach, niemand leest nog op Moose dezer dagen, geloof ik. Of gaat heel Moose in A’dam naar de Parade?

Naruurlijk is Titus Shakespeare niet maar Titus Andronicus wordt er wel aan de lange haren bijgesleept om een kritiek op de huidige samenleving iets interessants te geven. Anders kan ik de twee lijnen in de voorstelling niet aan elkaar knopen. We zien vooral een radioshow van het type Roep maar Raak, waar acteurs maar ook publiek in de zaal en thuis voor de radio (interessant!) mogen inbellen over alles wat ze op de lever hebben. Liefst rechts of pervers. Titus ontleedt genadeloos of de inbreng zinnig is en is daar erg scherp in. Vrijheid van meningsuiting is een hoog goed, zo lijkt zijn opvatting, maar laat het dan wel een Mening zijn! Of tenminste iets interessants.
De gelijkenis met Theo van Gogh is er toch wel. En de vraag is: vormt nu de scherpe èn botte radiopresentator zelf het gevaar, of verkeert hij zelf in de gevarenzone?
In ieder geval lijkt de opvatting van The Glasshouse dat we wel eens mogen beseffen dat het losse moorden zoals in Titus Andronicus op de loer ligt (en dan gaat het niet om de doodslag op de vlieg). En daar zit ‘m de kneep, wat mij betreft: kunst overstijgt zijn grens en treedt het domein van de politiek binnen. Mooi voer tot discussie, zeker, maar de stellingname van de groep leidt me ook af van de voorstelling. Met de vorm kon ik namelijk best uit de voeten, de saaiheid ervan stoorde me niet. De achterliggende mening, maar vooral toch de te ver gezochte koppeling tussen Roep maar Raak en Titus Andronicus, die stoorden wel.
De discussie achteraf, ook met een van de spelers en de regisseur, dat hoort er dan weer helemaal bij en welja, een gewei daarvoor.
(Denk niet dat ik voor een paar biertjes mijn mening bijstel..!)