Kunst in Oorlog, is het thema voor twee weken in Utrecht (en Amersfoort). We kregen twee Iraanse actrices te zien die een tekst van een Roemeense schrijver speelden die handelt over de oorlog in Bosnië. Eén van de personages was dan ook nog een Amerikaanse arts/psychologe met Ierse wortels. En na afloop was de bar gesloten.

Het toneelbeeld was een stuk simpeler dan de wijdlopige achtergrond bij het stuk. De verkrachting van de vrouw van de vijand (die voor de oorlog bv. buurvrouw was) als ultieme oorlogsdaad, en dat in wisselwerking tussen verkrachte vrouw en behandelend psychologe. Veel documentaire tekst maar ook bij momenten lollig spel. Maar goed, rouwomrand blijft het. Met nog wel een hele aardige ‘plot’: de Amerikaanse wil het verstote resultaat van de verkrachting als, ja, relikwie haast, mee naar huis nemen. Waardoor er, eindelijk, ook nog iets moois gebeurde, naast het journalistiek/documentaire.

Boeiend dus, en jammer dat de bar na afloop dicht was, want het is wel een voorstelling waar napraten bijhoort. In de hoop dat de actrices engels spreken, want tijdens een voorstelling is boventiteling nog wel draaglijk - een gesprek zou het toch wat in de weg staan.

Een gewei voor het initatief en eentje voor tekst en spel.