Eén gewei voor het idee (zie de vorige 2 recensies) en één voor belichting en decor (waaronder de waterbak).
Eén tomaat voor de “van-de-hak-op-de-tak-benadering” (het ‘schakelen’ tussen de scènes en de personages). Sorry, maar het werd me teveel en de acteur raakte me kwijt als toeschouwer. En één tomaat voor de tekst. Sorry Abdelkader, teveel van van alles. Misschien dat beide tomaten wel met elkaar samenhangen, in dat geval één en een cherry-tomaatje (= anderhalf).

Hier hebben we wat aan! Othello wordt er eens niet ingeluisd, maar grondig doorgelicht. Een prima analyse door Abdelkader Benali. Heel goed neergezet ook (die vloer!). En goed met de gekende denkbeelden gespeeld (een zwarte acteur verft zijn gezicht zwart om in een wit stuk voor een wit publiek te gaan spelen).
Nuttig (en vermakelijk ook he) om dit beroemde personage eens los van zijn eigen stuk te kunnen bekijken.
Errug graag gezien deze!

Ik was aangenaam verrast door deze voorstelling. De acteur, Felix Burleson, zet een fantastische Othello neer, of was het Athella? Een zwarte acteur die een zwarte rol speelt geschreven door een witte man of kijken we naar een ambitieuze acteur die geen Othello wil spelen zodat hij nog meer van Desdemona kan houden? Of gaat de voorstelling over het hier en nu? Alle wisselingen in register en tekst maken de voorstelling spannend en geven de soms wat rafelige tekst ontzettende vaart, ik moest ook vaak hard lachen terwijl het stuk serieus bleef. Een kleedkamer op een grote plas water moest Venetie voorstellen en het paleis van illusies waarin Othello/Athella leeft, prachtig gedaan. Ik was blij dat ik er gisteren zat.