Spic & Span is ee nieuw gezelschap van schrijver Enver Husicic en speler/regisseur Erik van Welzen. Voor hun voorstelling ‘Binnen waait de wind om het het huis’ werden ze begeleid door Trudie Lute die ook meespeelt en door Ko van den Bosch. Het resultaat is een voorstelling die vanuit een actueel sociaal-politiek bewustzijn in theatrale zin de positie van de westerse mens onder de loep neemt. Terwijl er buiten de omgeving waarin een klein gezelschap zich heeft terugetrokken een vernietigende storm rondwaart, concentreren zij zich op de bevestiging van de aloude vooroordelen die ze al hun leven lang koesteren. Dat neemt soms griezelige vormen aan. Uiteindelijke moeten ze toch naar buiten. Alleen de gehandicapte soldaat, zonder armen en benen, kan niet mee. In tal van opzichten is het een hilarische voorstelling, maar je kunt nergens voluit lachen, daarvoor krijg je een te pijnlijke kijk in de wetserse samenleving die niet in staat is zich zonder reserve te tonen aan degenen die aan de deur staan te rammelen. De brug is opgetrokken en de balk is voor de poort geschoven. Aan een stuk door poetsen we onze eigen straatje schoon, niet eens in staat een vondeling te bekennen wie haar vader en moeder zijn, wie voor haar opvoeding verantwoordelijk is. Dit gezelschap heeft de potentie uit te groeien tot een onontkoombare stem in het Nederlandse theater. De groep is nog onervaren en nog niet volledig op elkaar ingespeeld, maar er staat iets te gebeuren. Er steekt een storm op. Berg je.

In feite was deze voorstelling een plagiaatversie van de manier waarop Maatschappij Discordia theaterklassiekers pleegt te spelen. Het begon al met die introductie. Meteen was duidelijk dat dit was afgekeken van de weergaloze wijze waarop Jan Joris Lamers het spel kan inleiden. Het werkte alleen totaal niet vanwege de zelfgenoegzame toon die werd aangeslagen en die stuitende ijdelheid. De enige die daar niet aan leed was Huub Stapel. Hij verdient een complimentje voor zijn onbeschaamde acteren. Hij voelde zich nergens te goed voor. Publiekstrekker De Lint schmierde er op los en wat een klein kutrolletje had-ie eigenlijk. En verder was het allemaal braaf en keurig inclusief blote tietjes. Het is toch te zot voor woorden dat eerst Discordia de nek om moet worden gedraaid om ons dan vervolgens af te schepen met een zwak surrogaat ervan! En dat moet dan een publieksprijs krijgen?

Zonder twijfel de beste voorstelling die ik in jaren heb gezien. Hier zijn geen geweien genoeg voor. Wat een weergaloze interpretatie van een klassiek verhaal. Zo’n theaterervaring laat zich nauwelijsk navertellen. Acteerprestaties, dramaturgie, vormgeving, locatie, belichting et ectera vergeet je allemaal (omdat ze zo adequaat zijn) in dit overrompelende verhaal over de zin van het leven, de zinloosheid van het bestaan en de zinnelijkheid van de wederzijdse menselijke afhankelijkheid. Alles wat je erover probeert te zeggen, is minder dan wat je hebt gezien. Hiervoor moet een diamanten gewei worden uitgereikt! Wat mij betreft gaan alle theaterprijzen dit jaar naar de Wetten van Kepler.

Allebei de acteurs in deze voorstelling een gewei voor hun bizarre doorredenering van hun manier om zin aan het leven te geven. Beide boerenzonen staan tegenover elkaar in hun levensinvulling: de een wil met een tot raket omgebouwde graansilo de ruimte in, de ander wil met koe Maria een kalfje baren. Alles speelt zich letterlijk af in de wei en in de stal tussen de koeien op een Berlicums boerenbedrijf. Het blijft een dun draadje waar de voorstelling aan wordt opgehangen en het breekt net niet. Het draadje is dan ook een beetje slap.

Bijzonder sympathieke fantasie over de ideale wereld. In vier huizen word de bezoeker aan achtereenvolgende therapeutische sessies onderworpen op een luchtige en fantasievolle wijze die een grote feel good-ervaring oplevert. De rare colectivistische release-therapie heeft echter ook sekte-achtige kantjes die je wat ongemakkelijk maken. Goed om een kindertheatergezelschap hun publiek zo serieus te zien nemen dat iedereen er zich mee kan verstaan.

Erg dun en nogal uitgemolken semi-gospelshowtje (‘koestisch’ en ‘lektrisch’)over een would-be Jezus en zijn discipel. Ze weten nauwelijks waaraan ze beginnen en nog minder hoe ze er een eind aan moeten breien. Dus dan is het opeens maar afgelopen. Wel met flair gedaan en met een goede inleving gespeeld. Fraaie locatie ook, de Azijnfabriek in Den Bosch, precies de goede armoedige sfeer voor deze religieuze losers. Het vervelendste is dat er een pretentie in deze voorstelling schuil gaat, die op geen enkele wijze wordt waargemaakt. En als het bedoeld is als enkel luchtig en grappig is het helemaal een aanfluiting.

Theaterconcert van jonge singer/songwriter met het Mantagnikwartet en arrangeur Bart van Dongen. Prachtig eigen materiaal gevoelvol vertolkt en luchthartig gepresenteerd. Geen poeha, maar kwaliteit. Nog een beetje een ruwe diamant, maar laat ze in godsnaam dat scherpe, gekke randje houden.

Speelse solo van Nicole Vervloed gespeeld door Eva Zwart die omgaat met haar emtoies alsof het een memoryspel is. Ze behandelt grote gevoelens als geluk en verdriet met een groot inlevingsvermogen dat ze hanteerbaar maakt door ernaast een objectiverende realtivering te plaatsen. De simpelste middelen blijken weer eens het meest effectief. Een goed begin van een jonge theatermaakster en een verrassend vaardige jonge actrice. Op zo’n festival als de Boulevard ontdek je nog eens wat. Howel, dit was ook al op het Cementfestival te zien.

Een kleine voorstelling over de controverse tussen toeval en lot en hoe dit dilemma je uit de slaap kan houden. Sympathieke gespeeld. De makers weten wat ze willen en hebben een intrigerend onderwerp te maken, maar hebben iets te weinig theatraal vermogen om je echt mee te slepen. Sommige bewegingsstukjes komen gratuit over. Desalniettemin fijnzinnig van gedachte en oprecht gebracht.

Kermis die je op eigen menskracht moet aandrijven, maar die door de leden van Laika en Time Circus op Vlaamse wijze wordt begeleid. Een meemaakvoorstelling die zijn weerga niet kent. Niets voor apathische mensen.