Onderdeel van het beeldende kunst programma dat dit jaar door Festival aan de Werf, de Boulevard en de Veenfabriek samen is georganiseerd. Gerard Byrne presenteerde een opvoering van een tekst uit 1963 waarin twaalf science fiction schrijvers zich uitlieten over hun toekomstverwachting ten aanzien van 1984. Deze tekst uit een nummer van Playboy werd integraal nagespeeld door een groep van twaalf acteurs. Intrigerend om deze vorm van ‘science fiction achteraf’in 2005 te horen. Goed vormgegeven en zonder pretenties gespeeld, kwam je terecht in een real time documentaire waarbij je er niet aan ontkwam je eigen toekomstverwachtingen met een grote korrel zout te nemen. Als het aan die schrijvers in 1963 lag, waren we nu al lang als kolonisten gevestigd op Venus of Mars.

Het straattheater is dit slotweekend van Theaterfestival Boulevard goed losgebarsten. De Canadese komiek weet zijn publiek drie kwartier te vermaken met vrijwel niets. Zijn mimiek die aan de acteurs uit de stomme film doet denken, is overtuigend en nergens overdreven. Met de simpelste middelen weet hij kinderen uit het publiek als volleerde assistenten aan zijn act mee te laten werken. Hij schuwt daarbij bruskerend optreden niet. Zelfs de jongste kinderen blijken wel tegen een stootje te unnen als hij dreigt ze met een groot mes wat in te korten, zodat ze in zijn koffer passen. Fenomenale afsluitende truc maakt dit optreden af.

Dit is wel de vreemdste straattheateract die ik ooit heb gezien. Vier schapen, een herder en een wolf zijn de personages. Zo levensecht mogelijk worden scenes uit het schapenleven gespeeld: ze worden als kudde een kraal binnegeloodst, ze eten, drinken, pissen, liggen te kauwen, worden geschoren en gedekt en belaagd door een roofdier, terwijl de herder alles in goede banen probeert te leiden. De volkomen onverstoorbaarheid waarmee dit alles temidden van een volgestroomd festivalplein wordt uitgevoerd is bewonderenswaardig. Je blijft volkomen gefascineerd toekijken. Vanaf nu kijk je met andere ogen naar ieder schaap dat je tegenkomt. Beeeeh!

Ontroerend eenvoudig liedjesprogramma van Theo Nijland die in een workshop met Pieter Derks, student aan de Koningstheaterakademie, het liedjesschrijven tot onderwerp van de wederzijdse kennismaking had gemaakt. Meester Nijland liet zien hoe goed hij dat vak beheerst en hoeveel hij er emtioneel in weet te leggen. Pieter Derks toonde zich een interessante leerling met een aantal intrigerende eigen liedjes. Oud en jong bleken goed op elkaar ingespeeld. Genoten vooral van ‘De pijn is weg’ van Nijland.

Iets wat totaaltheater beoogt te zijn, gaat ten onder aan imponeerzucht. Alles wat vader en zoon De Nooiijer interessant maakt, is zorgvuldig uitgebannen. De verkeerde vraag aan de verkeerde makers gesteld, blijkbaar. Wat een verspilde energie!

Voorstelling die zeer op zijn plaats is in Theaterfestival Boulevard. De drie jonge acteurs hebben een prachtige speelplek gevonden voor een hilarische relaas over twee uitgedijde pensionhoudsters die liever geen gasten meer ontvangen, maar voor een gestrande reiziger een uitzondering maken. Heerlijk aangezet gespeeld en met het juiste gevoel voor timing en filmische effecten. Geen highbrow theater, maar een vakkundig gemaakte klucht die met zelfspot wordt gebracht en waarbij het publiek fijnzinnig in de maling wordt genomen en tenslotte met drank en spijs gelaafd weer naar huis wordt gestuurd.

Bizarre muziekthaterproductie van beeldend kunstenaars Miesjel van Gerwen, Tineke Goemans en regisseur Rinus Knobel uitgevoerd door een vijftigkoppig koor en twee solisten die als een menselijke machine een groot fietsgevaarte in beweging brengen en tegelijkertijd een tot opera buffa bewerkt tekst van Lucebert (‘Troost de hysterische robot’) ten gehore brengt. Orkest De Volharding, hoog boven het fietsmobiel uittorenend gezeten op maximaal zeven meter hoge palen, speelt de prachtige muzikale compositie van Gerard Beljon. Drie acteurs vervolmaken de geschiedenis van de mensheid die hier metaforisch wordt opgevoerd. Bizar, Brabants schouwspel. Alsof Jeroen Bosch even is teruggkeerd om het geheel aan te kleden. Vierhonderd mensen keken ademloos toe.

Aanlokkelijke voorstelling voor de jeugd. Kinderen worden opgeroepen voluit hun verlangens na te streven en hun dromen te realiseren. Dat gebeurt op een verrassende tocht door de verborgen ruimtes van een theater. Licht absurdistisch, grappig, soms een tikkeltje ranzig, maar vooral tongue in cheek gespeeld op een manier die ook de kinderen duidelijk maakt dat we het leven niet zo serieus moeten nemen. Feestelijke, muzikale productie door een aantrekkelijke tableau de la troupe dat zich kenmerkt door lichtvoetigheid en een fysieke speelstijl.

Drie tomaten voor deze S.O.V.: Saai, Oninteressant en Vervelend. Heel mager verhaaltje over jonge vrouw die op zoek gaat naar de achtergronden van haar oma en vrijwel niets te weten komt. Duurt dan ook maar 25 minuten.Volkomen verspilde moeite. Hoewel, moeite?. Het is vooral gemakzucht,

Muzikale show in theatrale omlijsting die er zijn mag. Deze 9 acteurs van Stella Den Haag maken er een geweldig concert van. Meeslepend, ontroerend, aandoenlijk, swingend, grappig en verdomd goed! Menig gerenommeerde Nederlandse band of groep kan hier een puntje aan zuigen.