Keurige moderne dansvoorstelling op esthetisch en technisch zeer hoog niveau. Het ontbreekt de choreografie aan gevaar, aan het gevoel dat er over de schreef kan worden gegaan. Binnen het nagestreefde dansidoom echter prachtig uitgevoerd. De live uitgevoerde muziek met werkelijke prachtige zang komt in de locatie van de kerk waarin de voorstelling speelt glansrijk over.

Hilarische overweldiging door twee grote vogels van zelfgenoegzame vogelaars. De man-vrouw verhouding wordt in deze voorstelling wel op erg aparte wijze aan de orde gesteld. Laat je niet vangen onder de vleugels van de rondborstjes!

Kleine solo gespeeld door Joris Erwich. Zijn alter ego is de geestelijk achtergebleven Bennie die zonder dat het ook maar een moment ‘Willempie’-gehalte krijgt het respect van de theaterbezoeker afdwingt. Precies als je denkt dat het wel genoeg is, vind Bennie het ook niet meer zo leuk. Dan is het wachten op het applaus. “Kan je lang op wachten,’denkt Bennie. Maar dat valt wel mee.

Kleine voorstelling over een boer en zijn vrouw en hun gedeelde levens. Literair parelje zonder poeha gespeeld in een intieme locatie. Fijn om naar deze acteurs te kijken.

Kleine liefdegeschiedenis tussen jongen en meisje van concurrerende fanfarecorpsen. 34 jaar na dato blikken de man en vrouw erop terug tijdens een toevallige ontmoeting. Mooi van taal en spel en met echte blaasmuziek erbij. Er zit meer in dan eruit komt.

Dries Verhoeven doet het weer! Wat een geweldige theatermaker is hij toch. In een perfect ontworpen mini-bioscoop voor het Centraal Station van ‘s-Hertogenbosch word je in een eenmalige film, die meteen na vertoning in het niets verdwijnt, op zeldzaam poetische wijze deelgenoot van de eindigheid van het bestaan. Verhoeven laat je iets meemaken dat raakt aan de essentie van het bestaan. Briljant.

Zeldzaam tragische voorstelling over de hulpbehoevendheid van de mensheid. Navrante bewegingschroeografie die met nog minder tekst toe kan dan nu al het geval is. Batelaan tootn prachtig aan dat we de kijk op onszelf volkomen kwijt zijn.

Op de vraag aan danschoreografen wat hun werk precies behelst hoor je vaak: ‘de relatie tussen mensen als een proces van aantrekken en afstoten’. Terwijl aftrekken en aanstoten veel effectiever zou zijn. Op de vraag aan mimografen wat ze met hun werk willen laten zien, luidt heet meest basale antwoord: ‘beweging in de ruimte’. En daar kun je geen grapppig alternatief voor bedenken. Beweging in de ruimte is precies wat Chaya Aschkenasy en Joris Lehr van Dolle Maandag laten zien, als net aan land gekropen vers geschapen wezens die elkaars relationele mogelijkheden beproeven. ‘Is er hoop voor deze mislukkelingen?’ vragen ze zichzelf in de voorstelling zingend af. Wel als ze zo onbeschaam blijven bewegen in de ruimte dat het bij tijd en wijle hilarisch van absurditeit is. Een voorstelling die vooral onbegrepen moet blijven.

Ad van Iersel maakt een sympathiek soort knutseltheater, met objecten op maduradam formaat die min of meer een eigen leven leiden. Daarvoor een compliment. Zover er al sprake is van een verhaallijn, slaat die echt helemaal nergens op. Hoe de makers alle inconsequenties zelf in hun hoofd hebben rechtgebreid is een raadsel en steunt op een absolute misvatting van wat je je in kindertheater kunt verooroven (de speels geest van het kind, nietwaar). Als speler is Van Iersel iemand naar wie je met plaatsvervangende schaamte kijkt. Een man met harde spieren die soft overkomt, maar heel koppig, eigenwijs en onmogelijk is. Zo’n speler die heel kinderachtig doet, omdat ie voor kinderen vanaf vijf jaar speelt. Brrr.

Ook al houd ik niet zo van die jazz-impro muziek, dit trio is zeer overtuigend. Het mooiste is als je op de zichzelf ontwikkelende klanken je gevoel voor ruimte en tijd helemaal kwijt raakt. Piano, bas en drums zorgden voor een klankkleur die tijdloos was.