Strak, onderkoeld en virtuoos. Geweien ook voor minimalistische vormgeving & licht, voor de snor en voor de voorbeeldige changementen. Vakwerk.

Deze voorstelling laat zich het beste vergelijken met de daghap in het festivalcentrum van Fa/dW: beetje vet, subtieler dan verwacht, zeer smakelijk en lekker snel.
Geweien voor Marcel Faber als vrouw en voor de fietsjes. Tomaatje voor het wegschreeuwen van de subtielere scènes. Ik begin een zwak te ontwikkelen voor fiets-voorstellingen.

Nou ik vond er niet zoveel aan. Het kwam allemaal niet zo aan en ik was meer bezig met die verschrikkelijke stoeltjes van het Ha/dW dan met wat die mevrouw allemaal te vertellen had. Zinloze video ook.
Achteraf gelukkig eea wel geduid. Het betrof hier namelijk een vrouwenvoorstelling. Daar kan deze testosteron-machine niet tegenop.

Een merkwaardige allegaartje, deze voorstelling. Decor en kostuums zijn echt onverteerbaar slecht en lelijk, maar Gees Linnebank staat Louis d’Or-waardig te acteren. Verder wel echt te traag, waardoor alle grappen genadeloos voor rij 1 blijven liggen.
Dan ineens, tijdens het vijfde bedrijf, is Linnebank zijn tekst kwijt, zegt “sorry dames en heren, ik ben nu even mijn tekst kwijt; kan gebeuren” en lost dit zo droogkomisch op dat de zaal dubbel ligt. IJs gebroken, voorstelling gaat vliegen en zo gaan we toch nog grinnikend de schouwburg uit. Discordia bij HNT, Bravo!

Nou, dat was vast heel mooi… vanaf rij 3. Op het tweede balkon van de Rode Zaal van de BrGr kwam het allemaal wat minder aan. Een tomaatje voor mij omdat ik te laat in de rij ging staan en een tomaatje voor ‘t Barre Land omdat ik niet echt de noodzaak voel om de schade later in te halen. Een gewei voor een aantal scènes (m.n. van Margijn als Raskolnikov en Martijn als rechercheur) die gewoon heel erg goed waren.

In alle media wil Ivo ons ervan overtuigen dat hij met ‘Con Amore’ een positieve, hoopvolle voorstelling over de liefde heeft willen maken, van elk cynisme gespeend. Verdomd interessant, meneer Van Hove, maar gaat u verder.
Ik zie het dus niet. Ik zie vooral afstandelijkheid, voyeurisme en ongegeneerde vrouwonvriendelijkheid. Als Ivo nou eens een voorstelling zou maken over de moeite die het hem kost om niet cynisch te zijn; dat zou nog eens wat wezen…
Toch geweien, hoor. De acteurs willen wel, en het decor is fantastisch. Oh gruwel: een interessante mislukking, wellicht?

Mooie tekst van Iranese Belg die tijdloos lijkt, maar af en toe subtiel naar de realiteit van Iran verwijst. De ironische speelstijl van de acteurs houdt de vaart erin, maar zorgt er ook voor dat alles erg vlak blijft; het doet me niet zoveel. Nou vooruit; een extra geweitje, omdat de kostuums er zo mooi uitzagen.

Na een maand bijna theaterloos te zijn geweest, was ik wanhopig. Naar De Appel dan maar… Het fijne van de reputatie van de Appel is dat hun voorstellingen eigenlijk altijd meevallen. De tekst (over Marlene Dietrich en Leni Riefenstahl) is best te pruimen en Marie Louise Stheins en Sacha Bulthuis spelen vermakelijk de twee oude peufjes.
Wel affreus is de vormgeving (De Appel gaat multimedia; nou dan weet je ‘t wel) en saai is het ook wel. Niet een voorstelling waarop ik het nog een maand uithoudt, zeg maar.

Wat een ellende. Zo’n voorstelling waar je bij de eerste zin de hele voorstelling al gezien hebt. Lelijk geacteerd, lelijk decor, het op zich mooie gegeven wordt volledig plat geslagen. Ik vind het vooral heel erg voor de mensen op wiens leven dit verhaal gebaseerd is. Bah!

Mannelijke tegenhanger van ‘Lilith@online’. Deze vond ik dan wel weer heel goed. Het deed me denken aan ‘Bambie 6’, maar dan met amateurs: technisch niet volmaakt maar wel heel kwetsbaar. Fijne soundtrack en gelukkig hoeven die jongens niet te praten. Is dit dan geen porno? Ja zeg, niet van die moeilijke vragen stellen.