Erg kort; beetje weinig; niet zo goed. Pubermeisje in BH op een tafel laten dansen en een fles water over zichzelf laten uitgieten… Ik vind dat een beetje kinderporno. Zie verder ook Übung.

Superieure les in theater maken en kijken van Matthias de Koning, Damiaan de Schrijver en (vooral) Peter van den Eede. Aan de hand van Diderot neemt men het begrip acteren onder de loep, terwijl en passant het theater van de wreedheid opnieuw wordt uitgevonden. Daarnaast wordt een flink deel van de inventaris van Maatschappij Discordia opgeruimd. Nou ja, scherven brengen geluk, zullen we maar zeggen, en dat pakhuis werd toch wel erg vol. Debut de Saison: hèt medicijn tegen opkomende theaterhaat!

Superieure les in theater maken en kijken van Christoph Marthaler. Als je in Duitsland woont wordt je al snel suïcidaal van dit soort überdramaturgische concepten, afgrijselijk dure decors en virtuoze acteerkanonnen, maar in Nederland kan ik er vaak naar smachten. Kortom: een avondje kwijlen voor de liefhebber.

Heel veel mensen vinden het heel mooi (ook mensen wier mening ik hoog acht), maar ik zie het niet. Ik vindt het denk ik vooral een interessant tijdsbeeld over de volkomen fucked up relatie met kinderen in deze samenleving.

Prettig humoristiche voorstelling over dans, Werther en ironisch acteren. Ook zeer educatief op het gebied van Bollywood en hoe in die films gespeeld wordt. Wel te lang, maar met de Indiase Katai-dansen kwam ik de avond wel door.

Het oude lokatietheatergevoel is goed gewaarborgd: je moet een eind lopen, de koffie komt uit de Bravilor (heerlijk!) en als je wilt zitten doe je dat op het vochtige poldergras. Ook God verdiend een speciaal Gewei: bij aankomst lijkt de zonsondergang griezelig goed op de affiche en Zijn bliksemshow tijdens de voorstelling stelde de toch niet onaardige effecten van zijn aardse collega’s in de schaduw. Het lijkt me duidelijk dat Hij daarmee Zijn zegen geeft aan deze syncretische interpretatie van de Op Een Paar Na Belangrijkste Italiaan Van Het Vorige Millennium. Reli-theater gaat het helemaal maken!

Het is al na middernacht als Jorn en Annette beginnen met ‘Crave’. Het is nog steeds warm en ik ben moe. Het enige licht komt van vier grote gaslampen. Sarah Kane klinkt heel anders, berustend. Aan het eind doen Jorn en Annette met liefdevol gehannes de lampen een voor een uit. De laatste niet, “anders wordt het wel heel donker”.

Een erg kleine zangeres; een boom die zich stuiptrekkend bevrijd en naar het ITs vertrekt; een dansende Derwisj; een opa en oma; soms lijken de Regiedagen net een film van David Lynch. De verzameling van Lotte is echter persoonlijk, gastvrij en licht melancholiek. Daarnaast ook te kort en niet af, maar dat geeft niet: gewoon over vier jaar weer doen!

Het begin is een beetje rommelig en aan het eind zakt het in, maar daartussenin is het prachtig; woest en aards; ik was vergeten dat Ivo dat kon, na alle India Songs en Alicen in Bed. De acteurs hebben veel lol en er wordt veel moois gedebiteerd over liefde en sex. Toch licht onbevredigd na afloop; die Bach-suite op het eind, betekent die dat alle prachtige seventies deunen (Tomaat voor door ‘Do you know de way to Santa Fé’ heenpraten!) eerder in de voorstelling ironisch bedoeld zijn? Dat zou wel heel erg zijn.. Dolly Parton rules, namelijk.

Verhalen van Poe op muziek van Pink Flo…- pardon Lou Reed met plaatjes uit de toverlantaarn van Nonkel Bob Wilson. Veel te traag voor een popconcert (daar dacht de rest van de zaal dan weer heel anders over) en natuurlijk veels te up-tempo voor Bob. Maar we hebben ons wel vermaakt met het voorspellen van de miljoenen lichtstanden…