In het theater heb ik twee mensen wie ik geweldig vind, waarvan ik alles wil/ga/moet zien. Een daarvan is Alex van Warmerdam. Hij maakt geweldig theater, wat ik nog nooit iemand anders heb zien doen.
Welkom in het Bos is zelfs na twee keer nog heel erg leuk. Pierre Bokma is zo goed in al zijn rollen. Zo’n verschillende, unieke acteur. De dialogen zijn wel des Alex’, maar als je daar van houdt (zoals ik doe) dan heb je een topavond. Het is moeilijk kiezen welke rollen het leukst zijn van Bokma. Ik denk het zoontje. Wat deed hij dat leuk (“Ik weet toch niets van dieruhn”). Zelfs Alex’ tussendoortjes zijn nog wonderschoon… Fijn.

Goede en frisse voorstelling. Laagdrempelig en toch ook niet. De perfecte voorstelling om kennis te maken met het feit dat toneel meer is als Shakespeare en co.
De meest uitgekiende rol speelde Bokma, zoals elke voorstelling weer, na afloop tijdens het applaus. We zagen een gekwelde acteur die al die aandacht toch maar een beetje gek vindt. “He, al die mensen klappen voor mij?” Ja meneer Bokma, allemaal voor u.

Weldadige nonsens. Heerlijk napraten over welke rol van Bokma het leukst was (de Faun, de Zoon, of toch Geile Edward?). Perfecte uitvoering.

Twee vrouwen lopen door het bos. Op de vlucht voor de boze echtgenoot van een van hen. Onderweg ontmoeten ze allerlei merkwaardige figuren. Tja, dat is het verhaaltje.
Tja, ik kan toch moeilijk beweren dat mensen als van Warmerdam, Malherbe en Bokma geen kwaliteiten in huis hebben. Dat hebben ze wel. Maar het zo vlak. En die proloog en epiloog maken het alleen maar erger. Pseudo-betekenis om leegte te verhullen. Bokma is wel erg leuk als ie een klein jongentje nadoet en Liz Snoijink krijgt van mij een gewei omdat ik me voor het eerst niet doodgeërgerd aan haar heb. Maar verder is het nonsens van mensen die meer in hun mars hebben. Een tomaat, allemaal!

Pierre = twee geweien waard, tomaten voor de slapheid van het verhaaltje, één gewei voor één avond pret zonder pretenties (alhoewel ik dat laatste alleen maar hoop, maar niet zeker weet, bij Van Warmerdam vermoed je al snel veel meer dan er werkelijk is).

Erg grappige voorstelling van Van Warmerdam dit keer. Zijn stukken zijn altijd al grappig, maar hier leek het echt te gaan om een komedie. Mooie vondsten in een simpel decor (weinig moeilijk gedoe). Prachtige tekst (Dora: “hoe ver weg?”, Elf: “duizend voet”, Dora: “ach man lul niet zo slap, hoe ver?”), typisch Alex van Warmerdam.
Leuk om te zien dat Pierre Bokma een steeds betere komedie-acteur is.

Strak, onderkoeld en virtuoos. Geweien ook voor minimalistische vormgeving & licht, voor de snor en voor de voorbeeldige changementen. Vakwerk.