Er zit een maffe tegenstelling in deze voorstelling: de personages voelen zich thuis in de fysica en minder in sociale situaties, bij de acteurs is het duidelijk andersom. Verder een nogal behoudende en wat langdradige voorstelling, maar lang niet slecht. Het stuk is goed gecomponeerd en de fysica die als metafoor wordt gebruikt wordt serieus genomen en begrijpelijk uitgelegd. En, erg fijn, Stefan de Walle is (eindelijk) weer eens écht goed.

Het gaat over kunstvolk en kunsthaat, deze Bernardeske bijna-monoloog naar Bernhard. Maar Damiaan Deschrijver óógt vooral vervaarlijk, eigenlijk is hij natuurlijk een poeslieve acteur. Daarom wordt zijn tirade, waarom hartelijk gelachen mag worden, een beetje ongevaarlijk. Het deed me (ouwe lul) heel erg denken aan De Keizer van het Verlies van Fabre van tien jaar geleden. Ook lachen, maar dan pijnlijker.

Een realistisch toneelstuk, dat heeft nogal z’n beperkingen; zo is Yasmina Reza eigenlijk driekwart van haar stuk bezig met ervoor zorgen dat de personages niet weglopen. Daardoor verdwijnt het heus wel interessante gebouwtje van wat ze te melden heeft achter de enorme hoeveelheid steigerwerk die ze nodig heeft om het overeind te houden. Jammer. Acteurs doen hun best, Marcel Hensema vond ik het sterkst, Tsjitske Reidinga bleef erg vasthouden aan haar Gooise Vrouwen-persona en Roos Ouwehand leek niet helemaal op haar plek - hoewel ik het erg leuk vond om haar weer eens op het toneel te zien.

Welwillend: interessante tekst van Marcel Osterop. Het wordt nog niet helemaal boven de Oprah/Dr Phil clichés uitgetild, maar als schrijver in de Esther Gerritsen/Peer Wittenbols traditie hebben we er een veelbelovende bij. HZT positioneert Gewürztraminer als dertigers-drama, maar volgens mij is het wel universeler dan dat.
Streng: wel jammer dat de regie non-existent is. Daar wordt het een nogal tuttige voorstelling van. En Constance Kruis is wel goed, maar volgens mij niet helemaal op haar plek.

Wat een nare, cynische kutvoorstelling! Dansers doen popconcert annex radiozender en gebruiken daarvoor de lelijkste dansjes, de platste synthesizerdeunen en houden verder hun uitgestreken gezicht. Natuurlijk kun je popmuziek en -cultuur verwijten dat ze hedonistisch, smakeloos en leeg is, maar door dat alleen te tonen slaat het cynisme op de voorstelling zelf terug. Popmuziek heeft altijd nog het potentieel voor het sublieme, dit heeft helemaal niets. Conservatief is het overigens ook: als we de viool maar niet stuk slaan en weer met z’n tweeën gaan dansen komt het allemaal goed…

Best sympathiek, deze solo van een Amerikaanse jongen met een Rambo-obsessie. Vooral de verlamde onderkaak van Stallone had hij helemaal down. Ik moest ook denken aan het fenomenale Gatz, waarin The Great Gatsby op vergelijkbare wijze getheatraliseerd werd. Dit was niet zó goed, maar wel geestig en veel te lang.

Een Engelstalige pop-opera over twee moderne mensen die in een cocon van gevoelsarmoede leven en elkaar op zalvende synthesizerdeunen eloquente teksten toezingen als “Fuck you Ricky.”/”Fuck you too.” Toch, toen ze het gingen hebben over het kind dat ze gestolen hebben, een “sperm boy, in a sea of jelly” en het een beetje naar werd, kroop het onder m’n huid. Daar bleef de voorstelling een paar dagen zitten, maar inmiddels is hij al helemaal weg…

Best goed, zeker na alle negatieve dingen die er van tevoren over geschreven waren. Fijne weetjes en ook fijn dat de dj geen muziek hoeft te produceren. En ik begin nu een beetje te begrijpen waar het ze om te doen is met hun onzekerheden en hun maniertjes om die te verbergen. Toch een blik, vanwege het gebrek aan zelfrelativering. Dat gaat me op den duur tegenstaan.

Goeie voorstelling. Jammer dat ze ermee ophouden… Hoera voor het draaiplateau!