Wat een nare, cynische kutvoorstelling! Dansers doen popconcert annex radiozender en gebruiken daarvoor de lelijkste dansjes, de platste synthesizerdeunen en houden verder hun uitgestreken gezicht. Natuurlijk kun je popmuziek en -cultuur verwijten dat ze hedonistisch, smakeloos en leeg is, maar door dat alleen te tonen slaat het cynisme op de voorstelling zelf terug. Popmuziek heeft altijd nog het potentieel voor het sublieme, dit heeft helemaal niets. Conservatief is het overigens ook: als we de viool maar niet stuk slaan en weer met z’n tweeën gaan dansen komt het allemaal goed…