Wat een voorstelling, bleef nog lang nazinderen, de suggestie blijkt dan toch sterker dan de realiteit.

Marius von Mayenburg schreef het, Luk Perceval regisseerde het en Het Toneelhuis speelde het. Zoveel kwaliteit in drievoud, dat moet wel goed zijn - dacht ik.

Het grootste gezelschap van Vlaanderen heeft een tweede plateau, waar er ademruimte is om in een kort tijdsbestek nieuwe teksten uit te proberen, jonge makers een kans te geven en ideeën uit te teste

Het Toneelhuis in Antwerpen dat geleid wordt door de Vlaamse theatergod Luc Perceval, kiest voor een tekst van de jonge Duitse auteur Roland Schimmelpfennig.

En toch wil ik nog iets schrijven over deze voorstelling. Waarom? Omdat het de meest indrukwekkende voorstelling is die ik heb gezien tijdens dit nog maar net begonnen en nu al barre toneelseizoen.

Bijna elk toneelseizoen levert “Het Toneelhuis” minstens één keer iets heel bijzonders.

Wat verwarrend. Ik heb nog nooit een voorstelling meegemaakt die zo mooi begon, om zo saai te eindigen.

Wat een merkwaardige avond was dit. Ik vond het een erg mooie, ontroerende voorstelling. Prachtig spel van Thomas Thieme, mooie gedachten over wat geheugen, logica en trouw is.

Gezocht: ideaal publiek.

Een van de knapste, intelligentste, gevoeligste en geestigste voorstellingen die ik ooit heb gezien. Heerlijk verbaal toneel; de woorden prachtig, vaak onverschillig uitgesproken.