In de flyer noemen ze het zelf geloof ik een theatrale installatie of zo en dat is goed. De grenzen van het genre worden hier aardig opgerekt. Maar mensen, ik vond het prachtig, zeer herkenbaar en was geroerd. Best wel vals spelen natuurlijk met zulke goeie muziek, maar dat kan me niks schelen. Mooi.

Wow, die liep niet helemaal lekker. Er was een lamp kwijt dus we moesten wachten. Daarna duurde het lang voordat de swung erin kwam. Prachtig simpel decor van heel veel deuren, werd door een gebrek aan virtuositeit soms een gedoe. Leuke liedjes, goeie muziek, maar het had wel iets meer zoals dat bij de film heet ‘production value’ mogen hebben. Prins en petemoei door de zelfde acteur laten spelen vond ik een interessante wending aan het verhaal geven.

Leuk, misschien iets te leuk. Ziet er erg mooi uit, geweldig gewei voor voordoek en eerste beeld. Playback theater werkt leuk, maar was misschien iets spannender geweest als er iets meer discrepantie was geweest tussen tekst en wat je ziet. Maar wat zit ik hier nou weer te neuzelen. Ben benieuwd of we ‘m op andere voorstellingen gaan tegenkomen, zo’n mooie locatie is niet snel meer gevonden.

Gisteren erg gelachen in de Brakke Grond om de voorstelling het Nijlpaard van Ceremonia. Acteur Hendrik-Hein van Doorn trok mij in een voorstelling van Erik de Volder (niet voor niets afgelopen jaar in Vlaanderen uitgeroepen tot theatermaker van het jaar en toneeltekstschrijver van het jaar), mee in zijn bizarre geschiedenis. Als een goede vriend van vroeger, of een aardige rare buurman, vertelt hij een intiem verhaal over de geschiedenis van zijn leven waarin zijn grootmoeder een hoofdrol speelt. De monoloog blijft een uur lang fris, grappig en intiem. Veel gelachen in de zaal, soms ook om onverstaanbaar Vlaams. Achteraf voelde ik me alleen een beetje schuldig, omdat ik mij bedacht dat ik wel aan het lachen was met andermans leed. Want wat er ter sprake kwam was eigenlijk erg triest. Dus vier geweien voor tekst, spel, humor en diepgang. Een tomaat voor het feit dat ik me een beetje voor de gek gehouden voelde door deze voorstelling die dus heel leuk en licht lijkt, maar dat dus totaal niet is. Ook een deel van de tomaat voor het feit dat Ceremonia in Nederland geen vaste waarde in de theaterwereld is, en de zaal dus gisteren ook niet helemaal vol zat. Vandaag in de herkansing om de tomaat weg te werken!

De ironische benadering, de maniertjes van Pierre Bokma, de fantastische “scenografie” (argh, wat een woord!) en de bloedmooie Christiana Palha maken de avond goed. Maar daartegenover staat dat de regie zoveel dressing opdient dat het hoofdgerecht nauwelijks meer zichtbaar is. Jammer. En wat voor mij in dit bijzondere geval ook niet hielp was de geurlijn die de heer voor mij me met regelmaat onder de neus hield. Bedwelmend. Gelukkig duurt de voorstelling een half uur korter dan in de flyer staat.

Een prachtige voorstelling. Het was eigenlijk te mooi weer om in een theaterzaal te gaan zitten, die dan ook helaas zwak bezet was, maar ik had de twee vorige voorstellingen van B&D gezien (de reprise van Erik of het Klein Insectenboek en De Hobbit) en wilde deze dus absoluut niet missen. - Het was weer even inventief, geroutineerd, uitbundig én smaakvol als die vorige voorstellingen en ik had dus helemaal geen spijt. Evenmin trouwens als de vier 10 - 14-jarigen die ik bij me had. Neuriënd en met een brede glimlach liepen we allemaal na afloop de zonneschijn weer in.
En dat ondanks het merkwaardige onderwerp: de moord, ergens in de negentiende eeuw, die John Lee in het plaatsje Babbacombe pleegde (bij oudere jongeren als ik natuurlijk bekend door de beroemde thematische LP van Fairport Convention) of niet, en waarvoor hij, misschien onschuldig dus, ter dood veroordeeld werd. De galg, althans het valluik weigerde driemaal dienst, waarop zijn straf in een lange gevangenisstraf werd omgezet. Toen hij uit het gevang kwam reisde hij samen met zijn falende beul langs de kermissen met zijn verhaal. Schijnt het. - Hoe dan ook, dat gegeven gebruiken B&D, en het kermis / varieté-motief is er een duidelijk aspect van gebleven. In een fantastisch ritme wordt het verhaal verteld en geïllustreerd met eindeloze, verrassende varianten op kermis- circus- en varieténummers en bovendien uitstapjes naar ander theater en andere vertoningen die we herkennen (bv. het royalty-verslag op TV à la Maartje van Weegen). Allemaal even geestig en vakkundig gedaan. Eenvoudige middelen, groot resultaat. Schitterend afgewerkt. Volgende keer ga ik weer, rain or shine.

Het was een prachtige dansvoorstelling van Simone Blaser en Bruno Catalano, als choreograven en dansers. Zeer mooi decor, goed dramatisch weergegeven. Een stuk om meerdere keren te bekijken en te beleven! Uitstekende uitvoering van de dans. Aan te bevelen!

Zuur voor Carver
Een dag nadat de Raad van Cultuur met haar advies voor de cultuurnota 2005-2008 kwam bezocht ik de voorstelling ‘Zuur’ van Carver in de Rotterdamse Schouwburg. Niets bijzonders zul je denken. Maar het gezelschap dat mij daar een fantastische avond bezorgde, wordt met uitsterven bedreigd.
De voorstelling over het leven in verschillende werelden werd op deze manier wel erg reëel. Het was de wereld van het artistieke op het toneel en de harde werkelijkheid backstage. En over beide wil ik graag mijn mening geven.
De eerste voorstelling van Carver die ik ooit heb gezien zou dus best wel eens de laatste kunnen zijn geweest. En dat is zonde, want Carver brengt een unieke vorm van theater. Het (samen)spel is zeer humoristisch. Niet plat of cabaretesk, maar Carveresk. René van het Hof was met zijn hele voorkomen, mimiek en seksueel getinte teksten voor mij de definitie van dit soort humor. Dan is het jammer om te weten dat hij de groep (samen met Leny Breederveld) zal gaan verlaten. Dit is voor de Raad van Cultuur ook debet aan het negatieve advies. Jammer, want artistiek leider (en ook speler) Beppie Melissen zou de kans moeten krijgen om nog meer van dit soort prachtige voorstellingen te maken. Met of zonder Rene…

Wat wil deze voorstelling nou precies zeggen ? Dat het allemaal hard en cynisch is in de wereld ? Ja ? En dan ? Met allerlei effecten wordt gewerkt naar het slot waar we stil van moeten worden. En dan blijkt Richard een bommenvest onder zijn kleren te dragen. Dus het is nog actueel ook ! Waar gaat dit allemaal over ? We worden gelokt naar een Shakespeare zonder een woord Shakespeare. Wat is dat voor een snobisme. Shakespeare is dead let’s get over it zeg ik met Paul Pourveur. Een speciale tomaat voor Frank Lammers die op het kinderachtige af maffia’tje speelt zoals ik het alleen nog maar bij Ola Mafalaani dacht te kunnen zien.

Gefascineerd, maar vermoeid en verward blijf ik achter na het zien van Ludmilla. Alsof ik - zoals Ludmilla - geluiden heb leren zien en kleuren heb leren horen, zo voel ik me. Waarom deze verwarring? Aan de ene kant weerspiegelt deze de geestestoestand waarin Ludmilla verkeerd, en de ongrijpbaarheid daarvan: de etiketten die erop geplakt worden schieten pijnlijk tekort. Aan de andere kant komt mijn verwarring voort uit het feit dat de plot enigszins zwalkt. De plot ontleent zijn spanning vooral aan een detective-achtige situatie waarbij een dokter met de hulp van drie van Ludmilla’s vrienden (een man en een echtpaar) probeert een reconstructie van haar levensloop te maken om zo tot meer begrip van haar ziekte, door de dokter als synesthesie (klanken zien en kleuren horen) benoemd, te komen. Naarmate het stuk vordert, verschuift de nadruk echter steeds meer van Ludmilla’s problemen naar de problemen van de andere personage. Dat is in wezen een mooi gegeven: ziek / overgevoelig meisje legt indirect de zwakke plekken van de ‘gezonde’ personages bloot, waardoor de tegenpolen ziek/gezond aan het wankelen worden gebracht. In het eerste deel van het stuk leiden de confrontaties van de personages met Ludmilla tot verwarring en subtiele veranderingen bij de personages (al worden die soms wel wat karikaturaal neergezet). In het tweede deel (na de pauze) blijkt – zo horen we van Ludmilla – dat de vrouw van het echtpaar vreemd is gegaan met de andere man, met alle gevolgen van dien. Dat is een nogal zwakke oplossing en een geforceerde plotwending voor een in eerste instantie echt spannende confrontatie tussen Ludmilla en de andere personages. Daar kwam mijn verwarring ook vandaan. En Ludmilla zelf? Zij wordt overtuigend, kwetsbaar en steeds ongrijpbaarder (wat wel en niet tot haar doordringt is onnavolgbaar) gespeeld door Nanette Edens. Uiteindelijk doolt en dwaalt Ludmilla verder, in de steek gelaten door alles en iedereen. Opgesloten in haar eigen raadsel.