De keuze voor Richard III is erg dapper. Alleen daarvoor verdient een toneelgezelschap al een gewei. De oorspronkelijke versie van Shakespeare is erg langdradig en voor het publiek moeizaam te volgen. ZT Hollandia is er in geslaagd om het stuk helder en duidelijk op toneel te brengen. Dat is minimaal een extra gewei waard. De acteurs spelen als vanouds sterk: soms ingetogen, soms explosief. Evenals in bijvoorbeeld ‘De Val van de Goden’ wordt gebruik gemaakt van live muziek die de tekst van de acteurs letterlijk accentueert. Een trucje dat, ondanks het feit dat ze het vaker toegepast hebben, niet verveeld. Verder een compliment voor het decor dat verdere verwijzing naar het begrip historisch drama volledig overbodig maakt en de weg effent naar de moderne invulling waarvoor men gekozen heeft.

Nederland is goed in mime. Dat blijkt duidelijk uit deze voorstelling. Met de kleinste middelen wordt er dus zonder tekst een prachtige wereld gecreëerd, waarin man en vrouw elkaar ontmoeten, kennen en verliezen.
Titus Tiel Groenestege lijkt wel een beetje overgeconcentreerd, maar dat maakt Ria Marks helemaal goed.
En ik was helemaal overtuigd dat het een goede voorstelling was, toen er papieren zakken als licht gebruikt werden en even later naar beneden kwamen tuimelen!
Misschien dat er hier en daar nog wat meer rust genomen had moeten worden, maar das maar een bijzaak.

Een theaterstuk dat op een zeer hectische wijze de werken van Shakespeare brengt. Ik moet wel zeggen dat ik genoten heb van deze parodie alleen was het einde waarin Hamlet stees anders en sneller werd gespeeld te langdradig, vandaar de tomaat.

Net als mijn kompanen Henk & Gerrie E. ben ik allergisch voor toneel met kluchtig klappende deuren. Juist dat blijkt regisseur Terpstra passend te vinden voor Zonnekinderen. Misschien wel om de boodschap van de hoofdingenieur-van-de-ziel, Gorki, te overstemmen. Diens linkse maakbaarheidsfilosofie lijkt me overigens nog altijd een stuk sympathieker dan de huidig heersende rechtse. Vide het voorafje van “Adhoc”. Intussen ging NNT energiek aan de slag, inclusief een overtuigende vooruitgangsoptimist, chemicus Paul Protassof. Even overtuigend als de ontreddering die zijn goede bedoelingen aanrichtten. Bovendien hoorden we een fraaie vertaling/bewerking van (o.a.) Veerle van Overloop, die ditmaal als actrice niet zo prominent was. Maar het blijft wat mij betreft: I love Veerle & Waldemar.

Dacht ik dat ik naar ‘Kom maar bij het vrouwtje’ zou gaan, kreeg ik er na de pauze ‘Op dagen van scherp licht’ bij. Een bijzondere ervaring. Speelt Nelissen zonder ook maar een moment te overdrijven een alleenstaande vrouw van middelbare leeftijd, na de pauze is hij een volkomen geloofwaardige cafébaas die droomt van poezie en muziek in zijn zaak. Wat Nelissen doet met zijn stem, met minimale gebaren, poppen en niet te vergeten met de twee scherpe teksten is van grote klasse. Vooral ‘Op dagen van scherp licht’ is - vooruit maar - van een adembenemende schoonheid. De wijze waarop Nelissen het publiek de kans geeft om het verhaal in te vullen door geleidelijk aan de geschiedenis prijs te geven, getuigt van groot vakmanschap. Niet alleen het verhaal dat zo tragisch is en de hoofdpersoon daarentegen zo dapper, maar ook het besef dat je iets uitzonderlijk moois meemaakt, brengt tranen in de ogen.

Voor het archief: Dit was een prachtige voorstelling, waar ik met volle teugen van heb genoten.
Het was als een warme deken van schoonheid die over me heen werd getrokken. Alle lof voor Hans Dagelet, Lizzy Timmers en het Alt-Tijd Kwartet voor mooie muziek, mooie teksten en mooie dans.
Beeldbeschrijving: Vier Altviolisten in Engel-achtige gewaden, en lege fietsbanden kruislings om de borst geknoopt. Timmers, die in een kleurig pakje en met een nonnenkapje van geel latex namaakhaar op het hoofd, als een nieuwsgierige hinde over het podium huppelt. Dagelet die met witgekrijt gezicht en holle doodskop-ogen vrede sluit met de dood. Dit alles onder beeldschone muziek.
“Is er iets op aarde dat van betekenis is?” Yup. Dit.

De opening is prachtig. Drie dansers zijn gevangen in een lichtcirkel naast elkaar midden op de speelvloer. Soms springen zij er uit, dan weer bewegen ze op de halve vierkante meter. Helaas is de opening meteen het sterkste beeld. Er zitten veel herhalingen in de bewegingen en soms is de dans merkwaardig en zo lijkt het, bewust anti-esthetisch. Het toneelbeeld is strak, leeg en wordt vooral bepaald door licht wat zeer fraai is. De abstracte danspassen worden voor een niet ingewijde als ik al snel inwisselbaar en de gemaakte figuren te lang gerekt.

Idee is leuk, maar wel erg mager uitgewerkt. Draaischijf is niet gelikt genoeg, kostuums en acteurs zijn niet echt speciaal. Toen kwam ik bij de Heks terecht, dat was een leuk monoloogje, maar dat was het dan wel weer. Iets meer lokken, suspense en even een eigen beslissingsmoment hadden het beter gemaakt.

Wie wil weten wat nou echt wezenloos is moet naar deze voorstelling gaan. De regiseur graait wat in West Side Story, doet een rap-je uit Baz Luhrman’s film, knutselt er met wat professionele tangodansers wat MTV-fragmentjes door en klaar is je Grachtengordel-evenementje. Ach, en met de bleke vleesgeworden midlifecrisis Pierre Bokma is een decor ook verspilde moeite. Met een beetje hypersymbolische leegte, een beetje wit en een beetje zwart ben je ook nog lekker existentialistisch bezig. De enige die overtuigt is Adelheid Roosen, in haar overbodigheid dan wel. De obligate staande ovatie was stuitend. Tijd voor een nieuwe actie Tomaat?

Ik ben voor fantasie op mijn toneel, maar hier kon ik geen drol mee. Het zag er erg goed uit, maar ik vond het allemaal erg onbegrijpelijk Haribo. Ben totaal onbekend met Dylan Dog (misschien voor Vlamingen een bekende held?), maar ben niet veel wijzer geworden. Acteurs spelen goed, maar op een of andere manier ging ik me er aan ergeren, maar niet te lang, want toen was het weer ploef uit.