Spannende voorstelling die gender, nature-nurture, integratie en puberteit onder de loep neemt. Ik ben voor meer Guus Kuijer als theaterschrijver. Fatma Genç voor wie de monoloog is geschreven, Ine te Rietstapt zich door de tekst, maar het mist af en toe wat lucht, net als de zaal trouwens. Verder een duidelijke tomaat voor het licht, wat een toestand.

Ali Ben Horsting en Lard Adrian zijn echte jongens. Dat is leuk om naar te kijken en te luisteren (Schubert!!). Voorstelling begint wild met een eindeloze hoeveelheid trivia, blote buiken en een gevecht met een w.c. plopper en moest eindigen bij de stille vissen, een klein kleipoppetje en een afscheidsbrief. De draai van woest naar verstild lukt niet, waardoor het een beetje zinloos wordt. Erik Whien heeft wel een aantal hele mooie plekjes gemaakt op de rommelzolder. Speciaal geweitje voor Adrian in rood jakje bij het meer.

Gewei voor het weer en het fort. Mals groen gras, narcisjes en een zonnetje waar ik de hele voorstelling een beetje tegen in kijk. ‘t Is een beetje traag aan het begin, maar dat geeft je wel genoeg gelegenheid om goed te kijken naar het huisje. Goed verhaaltje: lange man kan niet wonen in het huisje van zijn kleine vriendin. Gewei omdat ik een vrouw met een boormachine in de weer zie, tomaat voor het kabouter Plop orkestje, dat maakt het allemaal iets te snoezig en haalt het grote drama weg.

‘The Pillowbook’ en Perec zijn prachtig. Florence Foster Jenkins ondragelijk. En dan Woyzeck, net als ‘Eindspel’ helemaal kaal gebracht, maar het probleem is dat je dan niks overhoudt. Het probleem wordt getoond. Ik hou ervan, het is verdomd intressant. Het was nog lang na lullen in de Blincker. Maar lieve mensen, waarom dit alles in Frascati 1 in het weekend? Daardoor krijgt het iets pedants.

Ik kan het niet anders zeggen: dit was een goede voorstelling. De acteurs speelden goed. Belichting was mooi. Eigenlijk moet ik het anders zeggen: het was een degelijke voorstelling.
Ik heb me geen moment verveeld. Mooie beelden gezien. Maar het stuk zelf; vooral verhaaltechnisch gezien mist het iets. Het boeit wel, maar maakt geen indruk. Absoluut niet zelfs.
Was het een goede, degelijke voorstelling? Ja.
Raad ik mensen af om er heen te gaan? Nee.
Is het echt de moeite waard om er heen te gaan? Ach…

Het was een prachtige voorstelling, maar ik snapte er he-le-maal niks van. Het begin was erg mooi. De vormgeving vond ik ook wel wat hebben. De blaadjes overal en nergens waren ook erg leuk. Maar een soort verhaal is me ontgaan, en dat terwijl ik de stukken van ‘t Barre Land goed trek (qua verhaal). Maar goed, misschien wist ik te weinig van Woyzeck (en grootmeester Buchner), en ik las ook achteraf dat er ook andere dingen voor het verhaal gebruikt werden.
Maar ook zonder enige clou van het verhaal was het een hele mooie voorstelling, en die Vincent blijft een geweldig druk kereltje.
‘t Barre Land. Fijn.

Wat een geestige voorstelling was dit. Prachtig verhaal, prachtige zinnen (“En dan zie ik ze zitten in het park, en dan denk ik: je hebt toch een tuin?”), en prachtige beelden. Het decor en de spelers zagen er erg mooi uit.
Joop Admiraal vond ik ook boven verwachting erg leuk. Zijn rol was een beetje nietszeggend, maar dat hoorde ook wel een beetje bij het stuk.
Ik vond het alleen iets te lang. Sorry.
Carver maakt uniek theater, althans, dat is mijn mening. Dat mag niet verdwijnen…
“Zijn jullie lid van de bibliotheek?”

Jawel, hoor, een topper, en niet zo’n klein beetje ook! Prachtige muziek, briljante choreografie en spel, NUHR overtreft zichzelf met deze voorstelling. Het blijft echter spijtig dat op tv het echte NUHR-cabaret niet overkomt. Maar goed, het gaat om de performance in het theater in die is in een woord subliem. De mannen van NUHR weten een toch beproefd recept totaal niet uitgemolken over te laten komen, en dat is echt heel knap! Over de Top? Nee, dit is de Top. En het lijkt er op dat NUHR er nog even zal blijven. En daar zal niemand rouwig om zijn, ik zeker niet!

Een aardig toneelstuk. Beter verhaal dan ik had verwacht, gescheiden mensen die niet uit elkaar kunnen gaan, het had slechter gekund. Een gewei voor de tekst en een gewei voor Tjitske Reidinga, omdat ze zich als enige op het toneel boeit. Mede door deze rol vallen de anderen weg. Dit ligt ook aan het slechte spel van de andere drie, maar met name van Nelly Frijda, totaal geen overtuiging. Hiervoor een tomaat.
Leuk als er in het script staat dat het buiten gaat regenen. Maar doe dat dan alleen met geluid. Die “sproeier” zag er echt heel triest uit, je zag alleen boven het decor het water. Misschien lag het toch aan de tekst, maar eerder aan de grappen. Sommigen waren zeer goed, maar de meeste waren alleen maar poep, pies en seks grappen, beetje makkelijk.

Een ondergespuugde en gepiste Fedja van Huet speelt deze Richard III in een voorstelling van ZT Hollandia. Een opvallende voorstelling, aangezien het niet de standaard Shakespeare-verhaallijn aanhoudt. In deze voorstelling komt de rol van Richard’s moeder (Frieda Pittoors) meer naar voren, in herhalende monologen, wat ik een sterke kant van deze voorstelling vond, een gewei daarvoor. Ook een gewei voor de studenten van de Toneelacademie Maastricht die hun stage hier liepen, en stuk voor stuk sterke rollen neerzetten. Ook zeker een gewei voor de sfeervolle muziek, die je echt op de zenuwen gaat werken, (ook omdat het live is) wat ongetwijfeld de bedoeling is. En een derde gewei voor het geheel wat ik goed in evenwicht vond. Dit gaat een sterk stuk worden… ben benieuwd