Gisteren erg gelachen in de Brakke Grond om de voorstelling het Nijlpaard van Ceremonia. Acteur Hendrik-Hein van Doorn trok mij in een voorstelling van Erik de Volder (niet voor niets afgelopen jaar in Vlaanderen uitgeroepen tot theatermaker van het jaar en toneeltekstschrijver van het jaar), mee in zijn bizarre geschiedenis. Als een goede vriend van vroeger, of een aardige rare buurman, vertelt hij een intiem verhaal over de geschiedenis van zijn leven waarin zijn grootmoeder een hoofdrol speelt. De monoloog blijft een uur lang fris, grappig en intiem. Veel gelachen in de zaal, soms ook om onverstaanbaar Vlaams. Achteraf voelde ik me alleen een beetje schuldig, omdat ik mij bedacht dat ik wel aan het lachen was met andermans leed. Want wat er ter sprake kwam was eigenlijk erg triest. Dus vier geweien voor tekst, spel, humor en diepgang. Een tomaat voor het feit dat ik me een beetje voor de gek gehouden voelde door deze voorstelling die dus heel leuk en licht lijkt, maar dat dus totaal niet is. Ook een deel van de tomaat voor het feit dat Ceremonia in Nederland geen vaste waarde in de theaterwereld is, en de zaal dus gisteren ook niet helemaal vol zat. Vandaag in de herkansing om de tomaat weg te werken!