Na deze voorstelling moest ik denken aan wat Jac Heijer dertig jaar geleden over het Onafhankelijk Toneel schreef: Als er dan een groep opstaat, die zijn theatermiddelen ook nog met opvallend veel hersens toepast, dan krijgt het toneel zoals dat in ons land gespeeld wordt, er een nieuwe, heel andere norm bij. Die norm heet Onafhankelijk Toneel.

Vervang de oudere kunstenaars door de jongere, laat een restje van het odeur van het revolutionaire OT zich vermengen met dat van dit associaal grote talent, neem een marge van enkele ontwikkelingsjaren en je hebt enig idee.

Een traktatie voor iedere relatie!
Met een behoorlijk portie tegenzin werd ik gisteravond door mijn vrouw mee gesleurd naar het Haagse Theater aan het Spui om daar de voorstelling De Bloedbruiloft van theaterhuis Alba te gaan zien. De zaal van het theater was omgebouwd tot een soort van arena, speelvlak geheel in het middel en het publiek er rond om heen. Tot op dit moment, bijna 24 uur later ben ik nog steeds bezig met deze bijzondere voorstelling. Wat een feest, of beter een drama der herkenning. Wat een cast met Mike Libanon als knaller. Wij hebben hem wel vaker in het theater gezien, maar hier speelt hij werkelijk de sterren van de hemel. Zo eenzaam te midden van zijn collega acteurs, zo intens alleen, zo hemels mooi gespeeld! Echt een boeiende voorstelling welke je vanaf het begin tot aan het eind bezig blijft houden, een zuigende voorstelling. Fantastische zangpartijen een glaasje citroensap voor het publiek, echt de traktatie voor iedere relatie. Hier moet je doorheen, dit moet je gaan zien. Had voor ons langer mogen duren, 1 uur en een kwartier. De meeste acteurs kende ik van tevoren niet (vandaar m’n eerdere tegenzin), maar ik ben tot op heden daar nog steeds verbaasd over. Hoe is dit mogelijk? Zij spelen zo sterk en geloofwaardig. Heddy Lester in de rol bloed bitch, ik voelde haar haat, haar verbetenheid, zuur zuur. Misschien vandaar de citroensap?

Ik sluit mij bij de vorige spreker aan. Je ziet een berg lappen en kussens, Fred Delfgaauw pakt ze vast en het wordt een personage met een eigen karakter. Een masker en een plumeau worden in zijn handen Constance (mevrouw Mozart). Twee huis-tuin-en keukenhandschoenen krijgen in of liever gezegd aan zijn handen ruzie. Een heel bijzondere voorstelling, je vergeet bijna dat Fred Delfgaauw daar eigenlijk alleen staat.

Gisteren op uitnodiging van vrienden, samen met mijn lief, de voorstelling Mozart bezocht. Plaats van handeling: Munttheater, Weert. Fred Delfgaauw benam me de adem met een werkelijk prachtige voorstelling. Zijn oorspronkelijkheid en poëtische kracht hebben me ontroerd en positief verrast. Ik vraag me af waarom ik hem nooit eerder ben gaan zien. Met afstand het mooiste in jaren.

Gisteravond in De Lawei in Drachten The Young Sinatras gezien. Fantastisch wat een enthousiasme allemaal jonge gasten die er duidelijk zin in hadden! Ondanks het rotweer ging het dak eraf!!

Samen met mijn collega’s van de regie opleiding heb ik gisteravond Joop Keesmaat in aktie gezien. Het was geweldig!! Verwonderlijk hoe met zo weinig aktie je een publiek kan boeien. Prachtig decor en schitterende ondersteunende muziek. Ik heb genoten en als ik een minpuntje moet noemen, dan een minitomaatje omdat de muzikanten niet altijd zichtbaar waren en ik reuze nieuwsgierig was naar de instrumenten die ze gebruikten….. Marijn Melis

Geen toneel, wel heel goed. Rake observaties. Ongewoon gewoon verwoord. Knap, spits, ontroerend maar absoluut onsentimenteel. Bewegend tussen cynisch en empatisch. Liedteksten als korte verhalen. Op muziek die op het eerste gehoor simpel aansprekend is. Op het tweede gehoor vol blijkt te zitten met passende dissonanten. Gepresenteerd met vaart, dynamiek en authenticiteit. En ad rem. Maarten van Roozendaal betekent veel meer dan “red mij niet”. Wat mij betreft past hij in het rijtje van Janis Joplin, Tom Waits en Jacques Brel. Zoiets vindt hij, blijkens de flaptekst van zijn boekje, zelf trouwens ook.

Dat Guus Kuijer mooie boeken kan schrijven weet iederen (mag ik hopen), dat het ook nog een rasverteller is , is nieuw voor mij. In een sobere vertelvoorstelling subtiel geregisseert door Ine te Rietstap weet Guus Kuijer het publiek een uur lang vast te houden en mee te slepen in het verhaal van Thomas. Het koor heeft een grppige rol: vrouwen als Jezus, daar zouden de dolle mina’s tevreden mee zijn. Het rossige jongetje als sidekick is vooral spannend omdat je verwacht dat toch iets moet gaan doen…Daarnaast altijd handig als je niet meer weet waar je in het verhaal zit.

Een tour de force van Nanette Edens. Wat een beheersing en wat een fenomenale actrice is dit. Niets dan lof; ik heb met open mond zitten kijken af en toe.
Maar dan het stuk…..ik heb steeds maar zitten twijfelen tussen: meesterwerk en topzwaar misbaksel. Ik neig enigzins naar het laatste na een nachtje slapen. Dat neemt niet weg dat er enkele onvergetelijke momenten in zitten: de opsomming van medicatie zal ik niet licht vergeten.
De opening van stilte was ongemakkelijk, mede door de buitengewoon vervelende zaal. Kunnen mensen zich niet meer concentreren tegenwoordig? Je zal daar staan als eenzame Nanette met die hele monoloog nog voor je en er barsten mensen in gelach uit? Verder: 2 mobiele telefoons (GGGRRRR) en als klap op de vuurpijl de technicus wiens telefoon stoorde op de geluidsinstallatie (dus een beltoon tijdens de finale!!!)
Ik schaamde me een beetje, maar had toch een mooie, maar pijnlijke avond.

Een voorstelling als een strenge winter: koud, maar weldadig. (metafoor: Billy S)
De tekst vond ik maar niks. Alleen door me heel sterk te verplaatsen in de pathetische leefwereld van een aan depressies en psychische stoornissen lijdend kind van in de twintig, en daarbij ook in het oog houdend dat je van zo iemand niet teveel uitgekristaliseerde communicatie mag verwachten, kon ik er iets mee. Maar dat was wel veel gevraagd! (“Ik heb altijd van je gehouden, ook toen ik je haatte” - dat werk.) De vertaling was stylistisch consequent, maar wel wat abstract.
De regie van Provily, een statische monoloog, maakte het er niet makkelijker op. Hij had er geen zachtgekookt -, maar een hardgekookt ei van gemaakt. Al met al was de voorstelling dus een regelrechte strafexpeditie.
Maar door Provily’s onverschrokken consequentie keerde het zich uiteindelijk ten goede. Het harde werken op de stoel verschafte, hoe calvinistisch het ook klinkt, plezier. En ook het voelen smelten van mijn weerstand tegenover het geheel, vond ik een sensatie. En tegen het einde werd het spel van Nanette Edens zo krachtig en enigmatisch dat het geheel me volledig te pakken kreeg.
Kortom, voor mij was deze voorstelling vooral een persoonlijke ervaring, en ik denk dat ze dat, als vanzelf, ook voor anderen zal zijn.