En het begon zo mooi! De stilte waarin je je af gaat vragen waarom mensen niet 1 seconde stil kunnen zitten. Maar dan gebeurt er verder niks. Een stortvloed van woorden die veel te monotoom naar je toe worden geslingerd, zonder dat ze je ooit echt raken. Het ligt niet aan Nanette Edens, want ik bewonder haar wel dat je anderhalf uur zo stil kunt staan, met zo’n lastige tekst, hiervoor ook het gewei.
Olivier Provily heeft als hij zo doorgaat waarschijnlijk niet zo’n lange carriere als regisseur.
Hoe kun je een prachtige tekst, want dat is het, zo ontkrachten? De tekst zit vol met uitdagingen die helemaal te niet worden gedaan door deze uitvoering als monoloog. Gelukkig voor mij was het mijn eerste keer in Frascati, zodat ik tenminste de ruimte nog kon bekijken als enige verandering van spijzen. Een dikke onvoldoende, alleen te danken aan de ontkrachting van de tekst.

De Ashton brothers lijken in één klap volwassen. Deze show gaat als een goed doordachte wervelwind over het podium. Elke act deed me meer verbazen. Erg afwisselend van muziek, via goochelen naar akrobatiek.
Ook het lichtplan is erg mooi en geeft een aparte sfeer aan de soms mysterieuze, maar vaak erg verassende acts.
Ik heb respect voor hun leermeesters Mini&Maxi en voor de mensen die vinden dat er niks beters kan bestaan dan die twee, maar de Ashton brothers komen met deze show zeker op gelijkwaardige hoogte en soms stijgen ze boven hun leermeesters uit, omdat het nou eenmaal een stuk moderner en jonger is.

Ja, het is een prachtige tekst en ja, Joop Keesmaat kan hem mooi declameren, maar visueel was er weinig te beleven. Ik zag dan ook voortdurend de versie van de Theatercompagnie terug op mijn netvlies. Wat trouwens helemaal niet vervelend was.

Het ritme van de tekst, de herhalingen en de wijze waarop Keesmaat transformeert van het ene personage in het andere gaven het geheel een bijbelse plechtigheid. Die plechtigheid dwong weliswaar respect af, maar zorgde ook voor een afstand. De toeschouwer wordt niet aan de hand van de verteller het verhaal ingetrokken, maar zich actief een eigen voorstelling maken van wat er in het verhaal gebeurd. Hierdoor rees bij mij de vraag of ik niet net zo goed het verhaal had kunnen lezen, aangevuld met de (overigens zeer uitgebreide) informatie uit het programmaboekje.

Heerlijk om die opgeblazen ballen zo te zien zweten. Een prachtige voorstelling over het bedrijfsleven, gevoed door woede. Heel erg goed gespeeld door een prachtig op elkaar ingespeeld gezelschap.

Neil Simon schreef een aardig verhaal over twee mannen die gaan samenwonen, nadat ze beiden zijn gescheiden. Dat levert enkele zeer amusante scènes op waarbij vooral opvalt hoe goed Jif-nicht Peter Lusse en het ruwe-bolster-blanke-pit-personage van Cees Geel samengaan op het toneel. Een ideale combinatie van tekst, casting en spel. Bruun Kuyt regisseerde vaardig, maar nogal vet. Maar The odd couple is dan ook een echte klucht.

Het uitgangspunt van Ruud van Megens toneelstuk is prachtig. Een ambtenaar raakt gefascineerd door historische toespraken. Zijn steeds grotere obsessie kost hem zijn baan en hij start een nieuw leven. Als hij na succes op het Leidseplein gevraagd wordt om voor Barend en Van Dorp te werken, begint het verhaal voorspelbaar te worden. Löw acteert gedreven als altijd, maar is goed getemd door regisseur Porgy Franssen. Het decor is sober, maar smaakvol eenvoudig. Alle ingrediënten voor een boeiende toneelavond zijn aanwezig en ruim een uur lang houdt Löw ons moeiteloos bij de les. Daarna gaat het uit als een nachtkaars.

Het gebeurt me niet vaak dat een voorstelling van Thange me koud laat. Het enige wat ik steeds maar dacht was: knap hoor. En wat leuk: het decor is opblaasbaar. En kijk eens wat een leuke kleertjes.
De tirade van Bernard zat me eerlijk gezegd na 40 minuten tot HIER (en nu wijs ik mijn keel aan)

Even een musicaluitstapje. Tommy is op Broadway en West End altijd 1 van mijn favorieten geweest. Dus met (te) hoge verwachtingen afgereisd naar de Rai.
De voorstelling is voor kenners een teleurstelling: de enscenering is in vergelijking met de Broadway productie wel ERG mager (daar vlogen de decorstukken je om de oren; hier schuift er vooral veel lullig heen en weer), de regieopvattingen zijn wel erg kort door de bocht (blote borsten bij the Acid Queen?? Tommy met een gitaar???), maar dat neemt niet weg dat er muzikaal veel te smullen valt. De band speelt strak en goed en er wordt over het algemeen redelijk gezongen (al is het onbegrijpelijk dat de vader ZO SLECHT zingt).
Het blijft een sensatie om rock muziek in het theater op zo’n overweldigende manier te beleven.
De Rai verkoopt bij de ingang grote krakende zakken jamin snoep. Als dit de start van een trend is ga ik huilen.

Een ouder wordende actrice heeft er moeite mee dat ze verdrongen wordt door een jongere. Een mooi algemeen thema met een persoonlijk tintje. Goed geacteerd en op een originele manier verteld. De beginmonoloog waarin Musters zich rechtstreeks tot het publiek wendt, is zelfs heel sterk. En ook het sterven van de zwaan mag er zijn.
Maar de vele uitstapjes naar hoe erg het allemaal is in de wereld vind ik een stuk minder. Abu Ghraib was schokkend. Maar om nou, bijna een jaar later, iemand een sloop over zijn hoofd te trekken en op handen en knieën te laten zitten. En wat te zeggen van het angstbeeld over moslimfanaten die alle homo’s ophokken in Friesland, ze daar misbruiken, en te werk stellen aan de aanleg van een spoorlijn van Amsterdam naar Mekka.
Het schrijnende en ook wel aangrijpende verhaal over de actrice van net boven de veertig die in kleedkamergesprekken met haar assistent onder ogen moet zien dat een jongere rivale niet alleen haar werk maar ook haar minnaar van haar afneemt, geeft ook nog aanleiding tot andere zijpaden. Diepzinnig bedoelde, uit de Filosofische Scheurkalender gewaaide, zweverige monologen die aan mij niet zijn besteed.
En dat is eigenlijk wel jammer. Voor mij dan.
Want het kleedkamerspel van Joan Nederlof als de pathetische afgedankte actrice en Marcel Musters als haar nichterige peroonlijke assistent zou ik zonder die uitweidingen waarschijnlijk wel de moeite waard hebben gevonden.

Bijzondere voorstelling met muziek, tekst en beweging. Teksten zijn gebaseerd op de gedichten van (psychsisch-gestoorde) Antoon Pollman, het zijn woorden en zinnen scheppen met een niet-te-volgen-logica een bizarre wereld. Een danser tapt de waanzin. Woord en beweging, verstand en gevoel ontmoeten elkaar.