The Good: Hetty zingt prachtig, zeker als ze zich zelf begeleid op piano. Haar lied over condoleances is Annie MG Schnidt-prijs materiaal! Hetty is fijn om naar te luisteren en maakt mooi contact met haar publiek.Haar grootste kracht is haar charme en daar komt ze welliswaar ver mee, maar niet ver genoeg.
The Bad: De vreselijk talentvolle Heyting is ingehaald door haar eigen genre. Het cabaret is oubollig, met niet aansprekende thema’s en open deuren. Bovendien is haar favoriete onderwerp zichzelf en dat komt soms kwetsbaar over, maar meestal wat egocentrisch.
The Ugly: Tijdens het impro-geddelte van de show ging het deze keer mis. Hetty verliest het en haar zorgvuldig opgebouwde verhaal stort hopeloos in. Ineens besef ik dat een vrouw die op haar leeftijd buurthuizen en minitheatertjes af moet reizen, een beetje treurig is.

Heel erg mooie-, schrijnende- en aan het slot zelfs tot huilens toe makende voorstelling. Jaap Spijkers zet een rol neer die een nominatie waard is. Door bijna iedereen wordt erprachtig geacteerd. Er is lef voor nodig om een stuk als dit zo af te stoffen. Een heerlijke avond gehad en nog veel stof om over na te praten en te denken. Dacht af en toe in een kwade droom te zijn beland, gruwelijk zoals gaande weg alle beelden door het spel maar vooral door het onwezenlijke licht werden verwrongen. Er is 1 en scene die ik hier niet onvermeld wil laten; De verleiding, zo mooi! Het moet heerlijk zijn om dat te kunnen spelen, mijn hart ging er zelfs sneller van slaan! Hier en daar mag er van mij wat tekst geschrapt worden maar begrijp ook dat dat niet

Super goed!!! Thanks. \nieske en \laura.
Boeiend, geweldig opgebouwde spanning. Henk

Vond vooral de vormgeving waarin het uitgebeeld werd erg mooi om te zien.
Het podium waarop de akteur zich bewoog zat ingeklemd tussen twee doorschijnende doeken waarop zowel van voren als van achteren beelden werden geprojecteerd. Hierdoor ontstond een soort kijkdoos achtige projectie. Dit leverde bij vlagen prachtige beelden op die eveneens bij vlagen prachtig met muziek werden ondersteund. Inhoudelijk vond ik het allemaal wat minder. Dit soort performance toneel is per defenitie zeer persoonlijk. Een hoop van de symboliek ontging mij volledig. Desondanks toch een interessante voorstelling. Wel de zaal uitgegaan met het gevoel dat het met deze set-up veel beter had kunnen zijn.

Wonderbaarlijke voorstelling met een zeer heldere maar ook verwrongen visie. Het moet gezegd worden dat het stuk qua thema (verschil man/ vrouw) zeer hedendaags en zeer herkenbaar en hartverscheurend is en dat het echtelijk gevecht over de macht over het kind dat ook is. Verder is het hier en daar wel gedateerd en niet meer van nu. De regie van Paula Bangels verdient een gewei vanwege haar heldere hand en duidelijke ‘taal’waardoor je voortdurend verrast wordt door de intriges en onvoorspelbare, voorspelbare karakters. Een gewei voor de acteurs die de moeder,vader, dokter en vooral dochter neerzetten. Met name de laatste( nooit eerder zien spelen , Eva van de Wijdeven) heeft een Carice van Houten-achtige aanwezigheid en de scene met de dialoog met haar vader is van een onaantastbare schoonheid waarvoor je alleen al naar deze voorstelling moet. Een appart gewei voor haar. De voorstelling laat je na afloop zeker niet los. De vormgeving roept wat vragen op, het dekor spreekt niet erg tot de verbeelding in tegenstelling tot wat we gewend zijn bij de paardenkathedraal,de kostuums zij zeer verzorgd,misschien wel iets te mooi.Maar de belichting is zoals we konden verwachten bij Uri Rapaport zeer risicovol en strijkt deze onvolkomenheden met een duidelijke hand weer glad .Verbazingwekkend om te zien hoe hij deze kale witte ruimte weet om te toveren van een sfeervolle warme zonovergoten balzaal tot kil sterfhuis. De voorstelling is af maar zal na een paar try outs waarschijnlijk nog ongelooflijk groeie. Ik ga zeker nog een keer !!

Als woorden al tekort schieten wat zouden zes geweien dan wel zeggen? of twee of driehonderd?
Wat een mooie voorstelling/performance! De tekst ademt een en al waarachtigheid, je voelt hoe dit een geest in nood was, die godzijdank schrijven kon en haar intimiteit tot theater heeft willen maken. Maar een monoloog geschreven die er toe doet, die werkelijk iets vertelt, is een, maar daar een voorstelling van maken is twee. Ik heb groot respect voor een jonge, haast doodgehypte, regisseur die zo terughoudend weet/durft te zijn in zijn regie dat we al onze aandacht kunnen richten op Nanette Edens omdat dat precies is waar het om moet gaan: Kijken en luisteren naar een jonge vrouw die schreeuwt om liefde uit het diepst van haar ziel. Nanette Edens speelt deze monoloog zo intens en zo vol beleving dat die waarachtige tekst van Sarah Kane haar past als een dwangbuis waardoor je de schrijfster vergeet en werkelijk gelooft dat die getourmenteerde vrouw voor je staat. Iemand behoefte aan persoonlijkheid op het toneel? Gaat dat zien.

Een mooie sterke voorstelling. Van het publiek wordt wel wat gevraagd in concentratie, maar dan krijg je ook wat. Naast Edwin de Vries en Anne-Will Blankers, was ook het acteren van Nienke Römer erg sterk. Mooie, geloofwaardige karakters waarmee de gevolgen van ontrouw worden bekeken. In een omgeving van schrijvers en journalisten gezet, wat leidt tot mooi maar nog steeds geloofwaardig taalgebruik. Het decor was een huis, maar had de passende sfeer van een ruïne. De belichting tussen twee confrontaties gaf de kleuren van een foto in de krant. Het voegde toe om te zien tussen wie de confrontatie ging zijn, voordat deze was begonnen.
In tegenstelling tot de eerdere minirecensies vond ik het echt een mooie voorstelling en ben ik blij dat ik geweest ben.

Nieuwe gezichten bij de Paardenkathedraal (Jaap Spijkers, José Kuijpers), maar ze passen mooi bij de oud-gedienden als Louis van Beek en Bas Kijzer. Een heftige voorstelling met toch ook lichtheid. Mooie regie van Paula Bangels. Een try-out en dan al zo ontroerend - dat belooft nog wat.

Prachtige voorstelling! Het lijkt alsof enerzijds de acteurs deze prachtige toneeltekst zo uit de mouw schudden en tegelijk de tekst mij nog zeker zo nog 75 minuten zou kunnen boeien. Is de tekst van PUIN uiterst complex. Een voorstelling met een prachtig ritme; enkel op het laatst valt zij nog niet geheel op haar plek.

Eiland is echt een geweldige voorstelling. Heb m de dag na de premiere gezien en het was geen bekende 2e keer. Heb vroeger veel theater gezien, maar vond er steeds minder aan, vaak saai en decadent toneel, MAAR “EILAND” heeft mijn ogen weer eens geopend. Ik hoop dat er veel meer van dit soort theater gemaakt gaat worden. Of is het zo goed omdat het nu als een eiland alleen in deze grote theateroceaan een sprankeltje hoop biet voor wat nog kan komen/ komen gaat van Orkater / Ria Marks en Titus Tiel Groenestege?!!! Overigens een geweldig mooie groep uiteenlopende individuen, van het snelle kleine krulmeisje tot de grappige dikke rooie danser/muzikant, en van stage tot rot in het vak! Mijn vrouw wil nog eens gaan, en ze heeft gelijk ik ga mee!