Het is altijd weer fijn om terug te keren naar die goede oude tijd in het oude Griekenland. Ik heb zitten genieten van een gewelige Elektra, een grappige Aegisthos en een goed zingende Kassandra. Zelfs zo goed dat Porgy Franssen als Agamemnon door hen werd weggespeeld.
Mooi decorbeeld, met de schimmen van Kassandra, het warte strand en de enorme stoel. En waarom zijn badscènes zo mooi?
Een fijn avondje griekse mythologie in een flinterdun nieuw jasje. Voor dit (te) dunne jasje een tomaat. De burka was ook een beetje té, maar toonde wel mooi aan hoe absurd zo’n ding is.

Olga Zuiderhoek was een mooie Higgins, de overige personages kwamen niet zo goed uit de verf.
Mij is ontgaan dat Lieze “uit haar korset van welgemanierdheid breekt”. Zij eindigt in een burgerlijke nachtmerrie, haar genegenheid voor Higgins onderdrukt ze en ze kiest voor saaie Freddy. Gaap, gaap, wat een welgemanierde burgertruttentreurigheid.
Amusant, maar enigszins geforceerd lesbisch. Het lollige werd wat uitgemolken, jammer. Minder vet was ook vermakelijk geweest.

Beklemmend, beklijvend, overtuigend. Dat gekmakende denken in kringetjes, ijzersterk neergezet door zowel tekst als actrice. Een bewonderenswaardige prestatie van Nanette Edens. Zo’n solo gaat je vast niet in de koude kleren zitten.
Kennelijk wordt algemeen gedacht dat dit stuk over Sara Kane gaat. Maar is dat relevant? Het is een zeer treffende observatie en beschrijving van iemand die zichzelf te gronde denkt, wellicht met eigen elementen van Kane.
‘t Was gewoon genoeg om herkenbaar te zijn en dan weer zo gek dat het beangstigde of irriteerde. De heldere momenten, de zelfreflectie maakten het personage compleet en overtuigend.
Kortom: sterk stuk, consistent, verontrustend, zeer goed gespeeld. Zien dus.

Gewoonweg schitterend!
Het was te goed om in woorden te beschrijven

Een stampvolle zaal, een aandachtig gehoor en een ovationeel applaus. Nanette Edens kreeg het voor elkaar - en terecht! In opdracht van de regisseur (die vermoedelijk nooit mijn favoriet zal worden) verwoordde zij de twee stemmen ( vrouw en haar psychiater). Bovendien was het haar blijkbaar verboden om ook maar één stap te verzetten. Een tikkie overdreven allebei, lijkt mij. Zowel in Londen als Parijs, las ik, deden ze dat wat minder streng. Dat had ik eigenlijk nog liever gezien. Maar mijn bewondering voor de actrice en de schrijfster is te groot om met een tomaat te gaan gooien.

Een stuk van Strindberg over de oorlog tussen de seksen van meer dan honderd jaar geleden. Kan dat nog wel? Bij De Paardenkathedraal wordt nu De Vader gespeeld op een manier die aangeeft dat het wel degelijk kan. Mooi, helder toneel, met erg goede acteurs en een gegeven dat gek genoeg niet eens gedateerd lijkt. Over vaderschap en de twijfels daarover, HP/De Tijd van afgelopen week bracht er zowaar nog een heel artikel over. Jaap Spijkers sterk op dreef, José Kuijpers zelfs indrukwekkend en ook de kleinere rollen van dokter (Bas Keijzer) en dominee (Louis van Beek) worden interessante creaties. Gaan zien dus, deze regie van Paula Bangels in Utrecht.

Eigenlijk een voorstelling voor kinderen vanaf een jaar of vier, maar ik belandde in het publiek omdat een vriend, Marcel Postma, meedanste en -speelde. Dat deed hij hilarisch: In een scène zwaaide hij als een bezetene met een hamer in het rond en ramde als een ADHD-kind op alles dat hij tegenkwam.
Voor moosers met (jonge) kids is het een leuke voorstelling om een middagje voor uit te trekken, het stuk duurt hooguit een uur, dus dat is te doen.
Wat me wel irriteerde is dat het hele gebeuren is opgezet vanuit de idee van een gelukkig gezinnetje met papa, mama, zoon, dochter en baby. Ik dacht bij de Daltons beland te zijn. Ik vind het nogal gevaarlijk om jonge kinderen zulke krankzinnige wereldbeelden op te zadelen.
Gelukkig zijn kinderen kritisch: als reactie op een stukje tekst van de dochter (“Wat een rare familie heb ik toch hè?”) riep een jongetje: “Ja, maar jij bent ook raar.”

Wat een slechte voorstelling! waar gaat de paardenkathedraal heen? Het slaat echt nergens op. Het is ongeloofwaardige voorstelling. Zelfs goede spelers spelen slecht in dit stuk. afgrijselijk. Het enige mooie was het decor. Ook speelt er een figurant in mee die veel te veel speelt en te veel andacht trekt op momenten dat ze het niet moed doen. De moeder die de hele tijd heel zacht en bijna onverstaanbaar gaat praten en dan uit het niets met boeken gaat gooien. de dokter die zich beperkt tot wat slechte dansjes. De vader die wanhopig er nog iets van probeert te maken. Leuk is dat de muziek speciaal gemaakt is voor de voorstelling, jammer er aan is dat de muziek er helemaal niet bij past. Ik ga nog liever naar ammeteurtoneel kijken, die staan er te minsten met overgaven. ik hoop dat dit een enkele misser is van de paardenkathedraal en dat de draat weer gou wordt opgepakt!

Een heel pittige theatertekst, mag ik wel zeggen. Toch weten de zeer sterke spelers hun verhalen helder en overtuigend voor het voetlicht te brengen. Het ritme van de voorstelling is erg goed, absurd-ontroerende monologen worden afgewisseld met hilarische dialoog-scenes met typetjes, waardoor ik nooit afgestompt werd door de hoeveelheid tekst. Een extra gewei voor het licht en de muziek, wat mij betreft, en de tomaat voor enkele wendingen die ik niet begreep. Maar of dat laatste aan de tekst of de regie lag, is moeilijk te zeggen. Al met al een heerlijke voorstelling, waarin je je helemaal kunt laten verzinken!

Mooi, als je als bijna afgestudeerde acteurs nog een ensemble kunt wezen. De voorstelling is als op een galerie-opening en dat is een spannend gegeven. Ik zit als publiek op de vloer tussen de acteurs en beleef de voorstelling individueler dan ik dat ooit deed. Of ik nu half opeengevouwen zat, met m’n ogen dicht, of vaag voor me uitstarend. Het mag en het voelt goed. Er zijn veel impulsen (kunstwerken) die je zouden kunnen afleiden van de teksten van Botho Strauss. Maar geen overtreft de live schilders van Small Smac. Ik heb 3/4 van de voorstelling het intrige van 2 schilders en 1 trap gevolgd. Wie mag er op de trap?
Goed het verhaal. De personages. Hun relatie. Ik weet het niet. De op zichzelf staande verhalen blijven prima overeind, maar van hun onderlinge samenhang, of het ontbreken daarvan kan ik geen chocola maken. In deze setting wil ik denken en niet snappen.
Het stuk geeft fantastisch weer hoe hol een woord kan zijn en hoe kil de kunstwereld (als ie zich op z’n slechts gedraagd). En toch is de kilte aangenaam. Mmmh…