Echt iets om niet naartoe te gaan.

Merkwaardig toch dat het zwaarst gesubidieerd toneelgezelschap dubieuze onderbroekenlol mag brengen die commercieel geproduceerd had kunnen worden? Genant.

wat zinnenprikkelend, erotisch!! 30 minuten.. veels te kort.. ontroerend, intiem, zacht en sensueel. verwend worden op een zintuigelijke manier.. niets dan lof over de professionaliteit en de manier waarop de acteurs zo dicht bij iemand anders kunnen komen en toch zuiver blijven!

Hmmmmmmmm wannneer komen jullie weer in groningen??

Mime en Orkater; laat dat maar aan Ria Marks en Titus Tiel Groenestege over. Na hun -terecht- uitbundig bejubelde drieluik Valse Wals, Bankstel en Zucht zijn ze terug. Maar nu met z’n allen. Negen man sterk (waarvan 4 vrouw). Een razend energieke mimevoorstelling dus, over een plein. Welk plein? Elk plein. Of het nu een willekeurig pleintje in de Graafsewijk is, het Roelof Hartplein of het Plein van de Hemelse Vrede in Bejing. De voorstelling gaat (zoals wel vaker bij (bewegings-)theater) over eenzaamheid, menselijk onvermogen, liefde en verlangen. Aantrekken en afstoten, dat soort krachten. Zo gesteld niet opzienbarend, maar ‘Eiland’ is ogenschijnlijk zó strak gechoreografeerd en zo ritmisch en dynamisch dat je ogen te kort komt. Een tweede keer kijken zou beslist geen straf zijn. ‘Eiland’ wordt virtuoos en met passie gespeeld in een eenvoudig maar zeer doeltreffend decor. En dan is er ook nog een aantal geweldige regie-vondsten om de spreekwoordlijke vingers bij af te likken. Hulde, Orkater!

tomaten of geweien, ach… het belangrijskte vind ik dat de Mug je altijd weer met vragen achterlaat over het leven in het algemeen en het eigenlijke functioneren in het bizonder. tuurlijk is er wat op aan te merken, fragmentarisch, niet helemaal ten volle gespeeld, maar… nou en? het raakte me in al zijn grilligheid toch maar weer mooi wel…

in alles een top-voorstelling. enscenering, decor en kostuums, licht, maar vooral het spel. fenomenaal. ria eimers en bert luppes, zowiezo al niet de geringsten, zijn in topvorm. hoe zij Martha en George gestalte geven is echt zo intens, zo vol, zo ruim, zo gelaagd, zo gretig, zo geil, zo lekker, zo… zal ik nog even doorgaan? de twee ‘jongere spelers’ (zo worden ze toch altijd weer bekeken, de beginners), geven heel erg goed weerwerk. vooral de jongen is heerlijk en kan erg goed op tegen de ‘oudere’ kanonnen.
Edwin de Vries kreeg 2 (of was het 3) jaar geleden een Louis d’Or voor dezelfde rol. nou, dan mag Bert Luppes er 10 krijgen. en Ria Eimers, mag wat mij betreft ook weer. in alles is er die beheersing, dat net nietteveel, hoewel het altijd op volle sterkte is. en dan dat eind… dan weet je dat dit stuk alleen maar over liefde gaat, en niets anders…

Het was maar een uurtje, en dat is negatiefste wat ik over deze voorstelling kan zeggen. Na afloop zaten we als publiek ook stil te wachten op meer, maar tevergeefs.
Ik schrok toen ik zag dat het voordoek dicht was, dat is een tijd geleden. Maar toen begon de voorstellingen, met prachtige projecties, die toneelvullend waren en zodoende een prachtig bewegend decor creëerden. En zoals de titel als verklapt, komen in de voorstelling allemaal herinneringen tot leven. Ook al waren het niet de herinneringen van mij, toch waren ze herkenbaar en voelde ik helemaal met de vrouw mee. Een vrouw die dood is en terug kijkt op haar leven en met name haar kindertijd. Deze voorstelling heeft me de ogen geopend voor wat er mogelijk is met projecties en video. Het is jammer dat dit Candese gezelschap slechts nog 2 keer in Nederland met deze voorstelling staat, maar als je kan, ga er heen!

Een avondje vingeroefeningen en improvisaties van twee toppers - daar lijkt “brünhilde 40+” een op. Het moet voor de “mug” altijd actueel (Linaesstraat?), humoristisch (de valsheid van een lieve nicht), fysiek (Bibi op haar hurken), persoonlijk (de cutthroat competitie) en open zijn. Nou dat was er allemaal. Maar eenheid of samenhang was ver te zoeken. Het zwabberde inhoudelijk van kant, schopenhauer en safranski, naar abu graibh en linnaeusstraat, tot joop van de ende, jeanine brogt en de benen van halina reijn, en nog veel meer. Bij de volgende uitgave van “heldinnen” moet joan nederlof er wat mij betreft bij staan, maar niet op grond van deze te flodderige productie.

Boeiend van begin tot einde. Met eenvoudige middelen wisten deze 3 mannen en 2 vrouwen mij te raken, te boeien
en ontroeren, ik hield het niet droog.
Prachtige taal en uitstekend verwoord.

Voor mij een hele mooie voorstelling. Het was wat rumoerig in de zaal en om me heen waren er ook duidelijk mensen die zich niet zo amuseerden. Dat snap ik ook wel want het was veel tekst. Maar wat goed gaat Keesen en Co met tekst om. En wat actueel vertaald ook, dit stuk van dertig jaar oud klonk alsof het nu geschreven is. Het is misschien niet de beste voorstelling van Keesen en Co (Shakespeare is dead get over it is by far het beste wat ik uberhaupt dit seizoen gezien heb) maar toch. En wat een spelers. Reinout Bussemaker weer in een glansrol. Eigenlijk waren ze allemaal heel erg goed. En wat bijzonder die twee topactrices eens in een kleine rol te zien spelen. En wat ze daarvan maken. En die slotmonoloog van Dic van Duin vond ik echt fenomenaal - hoewel sommige mensen in de zaal daar anders over dachten. Maar daar trok hij zich gelukkig niets van aan.