Ik ben voor het eerst van mijn leven weggelopen uit een theatervoorstelling. Wat een onvoorstelbare platheid! Ederveen als verklede vrouw haha wat leuk. Hij komt geen moment verder dan een platte travestiet. Schandalig zo weinig integriteit hij in die rol weet uit te stralen. Ik ben ervan overtuigd dat hij ons als publiek niet serieus neemt als hij denkt op een dergelijke manier een vrouw kan neerzetten. En dan zo’n scene met die vlieg die je al ver van te voren ziet aankomen. Lachen!
Langer dan 20 minuten heb ik het niet volgehouden; ik heb kennelijk een totaal andere voorstelling gezien dan de professionele recensenten. Maar ja Rijnders en Admiraal hè, die staan boven elke verdenking. Maar dat die op deze manier met Ederveen willen werken, dat gaat echt boven m’n pet.

De samenwerking tussen Firma Rieks Swarte en Tryater combineert het ‘speelgoedtheater’ van Swarte met het Fries&ABN van Tryater. Wat het speelstijl van Rieks Swarte betreft, viel het mij wat tegen. Komt dat omdat het nieuwtje eraf is? Er werd gespeeld met doeken aan een touw die de ‘witte wieven’ over het water moesten voorstellen; een actrice toonde met een pan in haar hand een boot, terwijl haar andere hand de bemanning verbeeldde; maskers en bordkartonnen figuurtjes gaven personages en plaatsen van handeling weer. Knap gedaan, maar niet zo nieuw en inventief als destijds bij Het tapijt. Al kan het meespelen dat de vaart er nog niet inzat bij deze voorstelling. Wanneer de acteurs meer op elkaar zijn ingespeeld, komt dat goed. De groote storm laat veel spel op acteursniveau zien: de acteurs spelen elkaar spreekbeurten toe of benoemen spelhandelingen voor hun collega’s, die zij opvolgen, of bewust negeren met een gebaar van ‘ja dahag’.

Een gewei voor de muziek! Prachtige instrumenten, zoals een enorme pauk, gong, grote trom, diverse xylofoons en een voorloper van een accordeon, die als een kastje op tafel ligt. Zij verhogen de mystieke sfeer van het rampenepos.

Maar waarom nu dit verhaal en wat willen de makers ermee zeggen? Natuurlijk is het nuttig en leerzaam om te weten van de St. Luciavloed, die het Nederlandse landschap zo dramatisch veranderde. In het licht van de recente tsunami spreekt de vloed alleen maar meer tot de verbeelding. De geschiedenisles die ter inleiding wordt gegeven (compleet met een situatieschets voor en na de ramp), is een goede warming up. Maar dan? Wat moeten we met het ‘Skeppingsverhaal’ dat volgt? Een mengelmoes van volksverhalen en geschiedkundige feiten, met hier en daar een knipoog naar het meer recentere verleden (‘Ik had een droom.’). De verwachtingen die de titel, flyertekst, introductie en het team van makers opwekken, werden niet ingelost. Jammer.

Wie komt om ondergedompeld te worden in een stuk van betekenis, zal ongewtijfeld teleurgesteld naar huis gaan. Een dunne kopie van een veelbeschreven en veelgespeeld thema, iets anders weet de schrijfster niet op te brengen. Maar wie wil meemmaken hoe acteurs als Anne-Wil Blankers en Edwin de Vries zelfs van de flinterjes karakter een sterke voorstelling weten te maken en hoe zij jonge, minder ervaren acteurs boven zichzelf uit kunnen laten stijgen, wordt volledig op z’n wenken bediend. Het stuk is niks, het spel een ware workshop voor de toneelliefhebber en in dit opzicht een must.

Op hun laatste gezamenlijke tournee, spelen Touw en Metsers het vervolg op hun succesvolle stuk van jaren gelden: het kan vreemd gaan. Het stuk is onderhoudend en er wordt puik geacteerd. Toch raakte het me niet echt. Ik werd geen deelgenoot van de emoties van de hoofdpersonen en had iets te veel een televisiegevoel. Leuke avond, maar niet echt memorabel.

Deze voorstelling heeft alles mee: een pakkend verhaal, Goed gebruik van licht, muziek en decor en vooral prachtig acteerwerk. Carine Crutzen weet als onopvallende, grijzemuizerige veearts te overtuigen en haar mooi en geloofwaardig te ontdooien. Mark Rietman zet een heel mooie prestatie neer als haar broer Justus, vooral zijn stille spel is prachtig en maakt zijn angst en frustratie voelbaar. Terecht genomineerd voor de NRC handelsblad toneelprijs!

Ik kan eigenlijk niets anders dan redelijk positief over deze voorstelling spreken. Weliswaar is de regie, met de onnatuurlijke en onlogische poses waarin de acteurs zich soms moeten wringen, een grote tomaat waard, voor de rest vond ik het wel aardig. De Italiaanse ober is inderdaad wel vreselijk en dus ook een tomaat waard.
Een groot gewei voor Marieke Heebink, die erg goed speelde en zo de vorostelling wat meer inhoud geefde. Verder vond ik het decor en het licht goed passen.
Het stuk, dat toch als een klassieker geldt, enigzins tegen, ik denk dat het nieuwe er nu wel vanaf is, dat het achterhaald is geworden door latere stromingen.

Gezien in Antwerpen, volkomen verbluft door de scherpe meeslepende monoloog vol verassende wendingen en het felle subtiele spel.
Sinds tijden niet zo genoten. Nieuwe regisseur en dus een nieuwe episode blijkt nu.

Ik zag de voorstelling in de Herbakker in Eeklo. Hiervoor had ik al een andere dansvoorstelling gezien die ik ronduit slecht vond, en dat kan je niet zeggen van Instant Karma. Het was prachtig, leunt helemaal aan bij de leef- en denkwereld van jongeren, en was tot in de puntjes uitgewerkt. Ik ben helemaal onder de indruk. Vooral happy happy joy joy, een kort toneeltje was super en dat ene meisja kon prachtig zingen. Iedereen tickets kopen, zeker alle middelbare scholen ga naar dit en het wordt gegarandeerd een succes, wij van het 6de ASO zijn daar unaniem mee akkoord: mensen, dit was prachtig!

Een prachtige voorstelling. Heel erg spannend. Hoe broer en zus uit dezelfde familie kunnen komen is een groot raadsel: zo verschillend als hemel en aarde, zo echt broer en zus. Een familietragedie die herkenbaar is en toch hilarisch overdreven. Zo subtiel tref je humor niet vaak meer aan op het toneel.

Er zullen wel heel wat tomaten gegooid worden de komende week (is dit nou het gesubsidieerde toneel, te plat, een gezelschap als TGA dat zich hieraan waagt, waar is de hand van Rijnders etc. etc.); maar mag ik toch opmerken dat ik een paar keer heel erg hard heb moeten lachen? Het stuk wat Ederveen bedacht (er staat “idee” in het programmaboekje….) is eigenlijk niet meer dat een uit de hand gelopen aflevering van 30 minuten. Het stuk duurt alleen anderhalf uur en dat is wat lang. Veel grappen zijn te leuk terwijl ze de handeling en het drama (wat wel degelijk aanwezig is)wel erg ophouden. Kill your Darlings zou ik zeggen.
Het acteerverschil tussen Admiraal en Ederveen is enorm; de laatste lijkt zijn rol geen moment echt serieus te nemen en blijft wel erg hangen in de Annie M.G. verkleedfase. Admiraal daarintegen speelt een loeder van een vrouw op een tedere en absoluut geloofwaardige manier. Ik heb met bewondering naar hem zitten kijken. Gallis zorgde voor een sfeervol Joop van der Ende achtig decor. Raymonde de Kuyper was gewoon weer heerlijk Raymonde de Kuyper.
Het was allemaal niet hoogstaand en geweldig, maar ik heb me anderhalf uur prima vermaakt. Alleen al Joop Admiraal met een kaasplankje die redt wat er te redden valt is een reden om toch maar een kaartje te kopen.