Prachtige voorstelling van dit Spaanse Blut und Boden stuk. Je denkt misschien: “die Lorca-figuren zijn allemaal freaks, wat koop ik ervoor”, maar deze voorstelling kreeg het met gemak voor elkaar om je te helpen herinneren aan een paar basisbehoeften van de mens: gezondheid en eer. En ook aan het feit dat passie in staat is deze kwetsbare behoeften te verteren als een hyena zijn rottend aas.
Misschien overdreven die Spanjaarden een beetje, maar in een heldere wereld leefden ze wel. Helder als de bloedrode maan in deze heldere, beeldende enscenering.

Een moeilijk stuk om te spelen, maar wat een prachtwerk heeft Skagen ervan gemaakt. Veel humor, verrassende wendingen, prachtige vondsten in het decor. Het ene moment zit je te brullen van het lachen, het andere moment wellen tranen op in je ogen en krijg je een krop in de keel. Super!

verschrikkelijke voorstelling. waarschijnlijk door verkeerde speelstijl (klucht) en ontbreken van verassende humor. waarom was The leenane trilogie geweldig en dit afschuwlijk? mc Donagh kan schrijven, maar Terpstra maakt verkeerde keuzes en komt niet verder dan platte lol en Tineke Schouten-achtige personages. We wilden na 5 minuten weg, maar zaten midden in de rij. Zonde van mijn avond en de 16,50 euro.

Eindelijk een voorstelling van Dood Paard gezien!
En het was bijzonder.
Bijna A-Theater en dat bedoel ik als compliment; raar grillig lichtplan, prachtig experimenteel trompetgeschal van Boy Raaijmakers. Het geheel voelde als een spontane tragedie die toevallig naar de keel greep.
PRACHTIGE TEKST. Werd alle tekst maar zo raak geschreven. Spel is niet optimaal, maar ik nog nooit heb ik daar zo weinig last van gehad als in deze voorstelling. Er wordt hier gewoon een sterk en goed verhaal verteld en alle middelen worden daar op eigenzinnige manier voor ingezet.
Ik ga zeker naar de volgende.

Een gewei voor de keuze om zo een voorstelling te maken. Prachtige en invoelbare verbittering die luchtige toon heeft gehouden.
Bijzonder, zeker. Goed gespeeld en de vorm om als katten het stukje te doen is fijn, helaas was de tekst daarin veel te vreemd en ongericht (gaat het nou over nix of over iets? - tomaatje dus). De vorm van diashow schotelde de verwachte voorstelling alsnog met een rake dubbele laag voor. Die voorstelling kwam zelf niet en dat was winst.
Vreemd vond ik de keuze van een soort incrowd humor in het ‘elkaar spelen’; (Denkers speelt hun regisseur en Römer speelt de zakelijk leider). Wij kennen hen niet persoonlijk en het voegt daardoor eigenlijk al geen kont toe. Wat was hun doelgroep en wat moesten ze begrijpen?

Theo van Gogh is dood. Dat was duidelijk. Dat dacht ik regelmatig gedurende de voorstelling. En naar aanleiding daarvan is deze voorstelling ontstaan. Ayaan Hirsi Ali en Mohammed B. zingen samen een duet in de fantasie van Annette Speelt.

Ik had graag een potje zitten janken om 3 katten die hun baasje missen, met in mijn achterhoofd het gemis van Theo.
Die keuze was misschien genoeg geweest om het hele verhaal simpeler en effectiever te vertellen.

Het begin ging nog wel maar DAARNA!!! Echt helemaal niks!!

Ik sta te kijken van al die tomaten!
Arjan Ederveen is nou eenmaal Arjan Ederveen, dus je weet wat je van hem kunt verwachten. Het spel en de tekst zijn geestig, en ook heel herkenbaar voor degenen die de kinderboekenwereld kennen.
De uitgeefster van Raymonde de Kuiper is naar het leven getekend.
Joop Admiraal is natuurlijk de betere acteur; het was zelfs zo dat ik hem de eerste seconden niet herkende toen hij elegant gekleed het podium op schreed.
Ook het verbouwen van de boerenhoeve tot enge nieuwbouwwoning vond ik een vondst.
En geen pauze, een voorstelling van 8.15 tot 21.45, geweldig!

Wiegen, vliegen, zweven, genieten op een hangend vlonder, in duet met een bewegende grasheuvel of met witte, dwarrelende veertjes, voorzichtig tussen de vele plantjes door dansen of uit je dak gaan bij je favouriete muziek: het zijn momenten van geluk waarin je de tijd vergeet en je je even in het paradijs waant. Deze momenten overkomen je; op het moment dat je ze vast wilt pakken zijn ze weg. Deze voorstelling, gemaakt door choreografe Marieke den Dulk en beeldend kunstenaar Sander Zweerts de Jong, is een geheel van ‘paradijsmomenten’, waarbij je als toeschouwer het gevoel krijgt mee te willen doen en mee te willen bewegen op het ritme van het schommelende vlonder. Maar PARADISE is ook spannend, want in de situaties kan makkelijk iets mis gaan: een danser kan zijn evenwicht verliezen op het zwaaiende vlonder of er kan een plantje omgeschopt worden. De voorstelling is komisch, spannend en ontspannend tegelijk. Het openingsbeeld is heel mooi; danseres Mirte Courtens zit in kleermakerszit met tussen haar hoofd en het plafond een stapel dozen geklemd. Danser Yoram Mosenzon helpt haar de dozen een voor een naar de grond te brengen, waarna ze met een klap tegen de muur geslagen worden waar ze blijven hangen. Uit de dozen komen rekwisieten die in de voorstelling worden gebruikt. Een van de dozen blijft dicht. De dans wordt vaak unisono uitgevoerd, waardoor het duidelijk wordt dat de dansers hetzelfde beleven, maar waardoor je ook kleine onderlinge verschillen waarneemt tussen de bewegingsstijl van de dansers. Tussen de verschillende scenes door, stappen de dansers uit hun rol en zetten ze als ‘gewone mensen’ de rekwisieten klaar voor het volgende moment. Hierdoor kon ik mij als toeschouwer goed inleven in de situaties, de dansmomenten waren momenten van geluk waarna de dansers weer terugkeerden naar het nu. De voorstelling heeft door haar ritme een tijdloos karakter en zou eeuwig door kunnen gaan. Dat je als toeschouwer de tijd ook even vergeet merk je als aan het einde het licht dooft en je ziet door de ramen dat het buiten donker is geworden.

Weergaloos ! Handke revisited ! Zo’n ingewikkelde tekst zo sprankelend gebracht ! Wie eens ondernemers wanhopig van woede wil zien moet maar eens gaan kijken. Reinout Bussemaker stikt bijna in zijn woorden. Xander Straat die ik al eerder heel mooi zag spelen bij het Grote Hoofd overtreft zichzelf. Monique Kuijpers is superkomisch en wanhopig tegelijk. Topondernemer Dic van Duin is angstaanjagend. Een verbaal vuurwerk, onderstreept door het droevige zwijgen van de echtgenote. De dieptragische butler (toprol van Michiel Nooter) en de gefrustreerde aandeelhouder completeren dit hoogst actuele maatschappelijke palet. Zorg dat je het niet gemist hebt!!!!!

Arjan Ederveen heeft zichtbaar plezier als hij zich in vrouwenkleren hijst; het woord ” vrouwenhaat ” dringt zich op als hij een persiflage van een vrouw doet, je moet je best doen je als vrouw niet beledigd te voelen.
Leuk? Geloof ik wel zo bedoeld, maar ik kon de humor niet ontdekken. De eerste keer van mijn leve dat ik uit een toneelvoorstelling ben weggelopen!
Dat dit als serieus theater wordt geafficheerd! En dat gerard-Jab Rijnders en Joop Admiraal hieraan mee willen doen…