Voor wie een morbide gevoel voor humor heeft - zoals ik - is ‘De luitenant van Inishmore’ echt een aanrader. Een half uur na de voorstelling zat ik nog te grijzen om de bizarre moorden en de droge opmerkingen over en weer. Het begint allemaal met het lijk van een kat. De opgeschoten puber Davey herkent de kat als die van zijn buurvrouw Conny. Net als hij het beest op de keukentafel heeft gelegd, komt Conny binnen en begint de voorsteling. De eerste paar minuten kan ze alleen zinnen uitbrengen die doorspekt zijn van het woord ‘fuck’ . Het blijkt het stopwoordje van alle personages, wat een komisch effect heeft.
De dode kat heeft een lawine aan andere lijken tot gevolg. De kat is namelijk niet van Conny, maar van haar zoon Padraic, een radicaal lid van de Ierse splintergroep INLA (nog extremer dan de IRA). Padraics reactie op het bericht dat ‘Kleine Tommy niet zo lekker is’, is dientengevolge zeer overtrokken: hij komt direct naar huis om te zien hoe het met de kat, zijn enige vriend, gaat. Thuis proberen Conny en Davey om de kat van Daveys zus Maidread, ‘Pimmetje’ voor Kleine Tommy te laten spelen. Tegen beter weten in smeren ze de rode kater in met zwarte schoensmeer, aangezien Kleine Tommy een zwarte kat was. Voor deze scène wordt een echte kat gebruikt, wat uiterst grappig werkt: terwijl hij met schmink wordt ingesmeerd, begint de kat zich onverstoorbaar schoon te likken. Prachtig.
Wanneer blijkt dat de moord op Kleine Tommy een truc was van de INLA om Padraic naar huis te lokken, begint de grote slachting. Padraic staat juist op het punt om zijn moeder en Davey neer te schieten - die hij verantwoordelijk houdt voor de dood van zijn kat - als zijn vroegere vrienden binnenkomen. Ze willen met hem afrekenen, omdat hij een drugsdealer heeft gemarteld, die de INLA juist financieel steunt. De drie hebben echter buiten Maidread gerekend. Zij is verliefd op Padraic en staat buiten gereed met een luchtbuks, waarmee ze eerder al eens tien koeien de ogen heeft uitgeschoten.

Wat al dat geweld zo hilarisch maakt, is het feit dat de slachtoffers bijdehandte opmerkingen blijven maken, al is hun positie nog zo precair. Davey en Conny ontsnappen keer op keer maar net aan de dood. Pure slapstick is de scène waarin de drie INLA-leden blind de kamer binnenwankelen, omdat Maidread ze de ogen heeft uitgeschoten. Op aanwijzingen van de geknevelde Conny en Davey beginnen de drie op Padraic en Maidread te schieten. De complete huisraad moet het ontgelden, maar alleen de INLA-leden leggen het loodje. Conny en Davey krijgen de opdracht om hun lijken zodanig te verminken dat ze niet meer te identificeren zijn. Het publiek giechelt en griezelt, wanneer het ene rubberen lichaamsdeel na het andere met veel suggestief gekraak wordt losgerukt of afgezaagd en in een emmer wordt gedaan, terwijl de speelvloer steeds glibberiger wordt van het theaterbloed.

Uiteindelijk moet ook Padraic eraan geloven, als Maidread erachter komt dat hij in een vlaag van woede haar Pimmetje heeft vermoord. Davey en Conny blijven verdwaasd achter op het slagveld. En dan springt er ineens een levensechte zwarte kat op de afzuigkap. Jawel: Kleine Tommy, die al die tijd de hort op was. ‘Dus al die lijken hier, dat had helemaal niet gehoeven,’ merkt Davey snugger op. Voor straf willen ze de kat doodschieten, maar dat kunnen ze uiteindelijk niet over hun hart verkrijgen. Temidden van een kamer vol lijken, eet Kleine Tommy tevreden van de Brinta-pap die hij krijgt voorgezet.

Aardige komedie, op en top Ederveen, met Joop Admiraal als onovertroffen vriendin. Lesbiaans licht, met hoogtepunten én zakken. Verhaal overstijgt zeker het niveau van een niemendalletje.
En de vraag die bij Moose e.a. gesteld wordt of gesubsidieerd theater geen komedies mag maken en ‘leuke’ voorstellingen allean vrij geproduceerd mogen worden? Bah, vanwaar toch die merkwaardige zuurheid: wat een calvinisme. Wat niet gesubsidieerd zou moeten worden zijn de truttige, allang uitgespeelde, overbodige stukken. Maar ach, als die briljant ambachtelijk gespeeld worden is er toch ook geen man overboord? En zonder die stukken zou er toch niets zijn om je tegen af te zetten?
De tomaat is voor de ‘grappen’ die te makkelijk of te plat waren. Die waren niet noodzakelijk en ontkrachten alleen het tragi-komische.

Een verdwenen hond, twee mannen met een slopende relatie, een vrouw die ze hun huis uit wil vegen. De hoofden van wandelaars op een staak, een jurk die meer herbergt dan de vrouw alleen. Sterke dialogen, drie rollen die bijna drie speelstijlen leken.
Als ik probeer een beeld te schetsen van Sta OP En Wankel van Factor 1, kom ik niet verder dan een opsomming van de veelheid aan indrukken. In alles is kwaliteit van de makers te zien: de spelers kunnen spelen, het is een goed geschreven stuk, de vormgeving bevat mooie elementen. Maar ik vind: de schrijver had het stuk niet zelf moeten regisseren, de regisseur had de vormgeving aan iemand anders moeten overlaten en de vormgever had zich niet moeten opwerpen als schrijver. Al zou je denken dat een stijlvast en gebonden stuk zou ontstaan door al die taken door één persoon te laten doen, in dit geval vond ik dat niet zo werken: de losse elementen -vormgeving, tekst, acteurs- konden elkaar vaak niet vinden en ik denk dat dat komt doordat de regisseur dichter bij zijn oorspronkelijke idee dan bij de vloer stond. Volgende keer zou ik kiezen als ik de regisseur was, anders wordt de veelheid aan kwaliteit bij elkaar eigenlijk maar een klein beetje.

De vraag is: hoe provinciaals is het Amsterdamse theaterpubliek. In ieder geval waren er schandelijk weinig mensen in Bellevue naar “All for love” komen kijken. Da’s heel jammer, want die hebben een prachttekst die een genot voor het oor was, een geweldige Cleopatra die ook nog een genot voor het oog was en veel theatrale waar voor weinig geld wat een genot voor de homo economicus in mij was, gemist. Misschien te veel geluisterd naar het regionale Parool ( “flauw, melig en matig”) in plaats van naar de metropool (NRC: vlot, spitsvondig, speels; Volkskrant: helder, soepel)? Gelukkig is er nog redding mogelijk. (PS: Die ene tomaat is voor het feit dat er in sommige lappen tekst wel wat gewied had kunnen worden).

Een hilarische voorstelling. Het NNT laat zien dat ze komedie beheersen met een goede timing en tekstbehandeling. Niet zo verfijnd als Umberto Ui, maar gelukkig ook niet te lollig als Othello. Een aanstekelijke energie en ‘spetternde’ special effects.
Wel heb ik het gevoel dat de voorstelling wellicht meer had kunnen schuren en snijden, enger had kunnen zijn.

Je houdt je oren open om de tekst te kunnen volgen, zodat je op de achtergrond allerlei zaken probeert te volgen. Het is geweldig, het is veel. Het decor is ongelooflijk, hoe spannend een heg kan werken… Het is hilarisch, het wordt hoe langer hoe beklemmender. Het licht draagt je door de voorstelling. Je wordt vermaakt met allerlei grappen en grollen. En je laat je vermaken. Vooral twee geweien voor de vader en de moeder (Jaqueline Blom en Herman Gillis). Wat spelen zij geweldig, zo ingehouden en afgemeten. Het is beangstigend. Maar dat redt de voorstelling niet. Een dikke tomaat voor Tania (Esther Scheldwacht). In het amateurtheater kom je zelden zo’n slechte speelster tegen. Maar je neemt het voor lief, want je wacht… het zal wel komen. En dan ineens duurt het te lang. Je bent het gelummel en gestommel van de voorstelling beu. Te veel grappig gedoe en een fout moraal. Je merkt ook dat Arne Sierens tekst heeft gerecycled, dat heb je al eens gehoord in een betere context. De mooie beelden blijven, dat wel. De grappen van de spelers zijn briljant, dat ook. Maar je hebt zitten wachten op vrij weinig.

Een tomaat voor het missen van een vallend mes, welke dus niet viel!
Verder een fantastische voorstelling. Een voorstelling die heerlijk traag op gang komt. Een van de mooiste scenes vond ik het uitstrooien van het zand / land. Zwaar puffend onder de muggen en vliegen. Erg mooi geacteerd, mooi de tijd er voor genomen. Ik zat een beetje angstig op de stoel het zand gaat alle kanten op, ook deels een beetje in het publiek. De moeder, de vader, de bruidegom, de dienstmeid en Leonardo spelen wat mij betreft strek en overtuigend. Vond het wel wat lastig om de karakters van het begin helder voor ogen te krijgen. Samenvattend een mooie beeldende en onderhoudende voorstelling. Mooi licht en mooie kostuums. Wel verassend om zo de grote zaal van Frascati binnen te komen, een arena setting. Een dorpsplein, goed gevonden!!!

Er zijn wellicht oorspronkelijker gedachten en diepzinniger teksten denkbaar dan die van “… iets over de liefde”. Maar de poëtische tover die de geamuseerde waarnemer vanuit het hiervoormaals ( een prachtvondst), de tobbende Anna en de schutterende ‘Ndrik ons voorzetten, was geweldig. Ze brachten meer dan “iets” over de cliché’s van de liefde over het voetlicht- ik was kortom anderhalf uur betoverd door Katelijne Verbeke, Peter de Graef en een engelachtige tele-Pepijn Caudron. Het smaakt naar meer.

Na de Cordoba voorstellingen nu een oer-hollandse voorstelling van Rieks Swarte. Een speels opgezet en mooi verhaal over de geschiedenis van de Friezen, gebaseerd op mythen en geschiedkundige feiten. De combinatie acteren/muziek en de door Swarte weer zo inventief bedachte objecten werkt weer als vanouds. Wel blijft het allemaal een beetje aan de oppervlakte, alsof het alleen maar luchtig mag zijn. De kracht die een voorstelling als “Woord” had heeft deze voorstelling daarmee niet.

Nooit was een titel veelzeggender dan deze. Wat een vreselijk zouteloze voorstelling vol compromissen, nooit komt het echt van de grond. Wel een mooie tekst, maar ea heeft geen lef. Ontvangen deze padvinders subsidie?