Misschienw waren mijn verwachtingen te hoog gespannen na de positieve recensies, maar wat viel dit tegen. Een stuk geheel verzand in vorm, die dan ook nog eens inconsequent wordt toegepast. Mooie vondsten (zoals het uitstrooien van de aarde) gerekt tot het oneindige, met geen enkel ander effect dan geirriteerd op de stoelen schuivend publiek. Heddy Lester weet nog enigszins te overtuigen in haar rol, de andere acteurs lijken meer bezig met het stileren van hun spel dan het overbrengen van hun emoties met als dramatisch dieptepunt de volkomen overbodige rol van Mo Marcus. Alba streeft naar eigen zeggen naar grensverleggend en eigen theater; voorlopig blijven ze steken in een vorm die Erik Vos al 30 jaar geleden introduceerde. Vos is verder gegaan in zijn zoektocht, Alba blijft steken in de tuinaarde. (SJS)

Regisseur Wim Berings benadrukt vooral de vader-zoon-verhouding in zijn rigoureuze, uitgebeende bewerking van het beroemde MIller-verhaal. Hij bedient zich daarbij van een smaakvolle mengeling van abstractie en realisme. Als Biff huilend voorgoed afscheid neemt van zijn niet begrijpende vader, levert dat een zeer ontroerende scène op. Mooi spel, fraai gebruik van film en sterke muziek.

Hoera voor Marc-Marie Huijbregts als acteur in deze productie! Hij maakt verwachtingen waar. Knappe regie van Rümke van dit knap geschreven stuk. Jammer wel was dat aan het eind het drama overduidelijk werd; alles was inmiddels op ongeveer 40 manieren verwoord door Krabbé (ja ja hij kan het nog “na 20 jaar terug op het toneel”….) Hopelijk knikkeren ze nog wat lappen monoloog er uit…
Verder topkostuums, topdecor en licht (mag iets minder in de ogen schijnen) en bovendien prachtige muziekarrangementen en zeer origineel en veelzijdig toegepast.
Als geheel toegankelijk en fascinerend.

Ik heb al heel wat wisselends van WvK gezien en zo goed als deze keer is het nog nooit geweest. Kon me bij andere stukken nogal storen aan het grote verschil in acteerprestaties. Daar was nu geen sprake van. Na een aarzelend begin werd ik al gauw meegezogen en voor ik het wist waren we negentig beklemmende minuten verder.

Ondanks projectiescherm deed het decor toch sober aan, daardoor alle aandacht voor het drama zelf. Wouter van Lierde is in deze rol fantastisch. De rest doet daar weinig voor onder.

Wat dan weer niet had gehoeven: het obligate “wij willen zo graag vernieuwend bezig zijn”-dansje. Nergens voor nodig, het stuk en het spel an sich zijn sterk genoeg.
Ook had ik het geheel nog net iets krachtiger gevonden als het licht gewoon was uitgegaan nadat van Lierde het toneel had verlaten. De tien minuten daarna voegden niets meer toe en deden m.i. afbreuk aan de intensiteit.

Desondanks: zeer genoten!

Wanneer het publiek de zaal binnenkomt badineren de beide acteurs maar wat. Blijkbaar was er de vorige voorstelling in Vooruit nogal wat schooljeugd over de schreef gegaan (en we houden ook ons hart vast als we een zaal met humaniora-studenten zien vollopen, heel slechte ervaringen mee) dat Oscar Van Woensel ze deze keer duchtig waarschuwde. Met succes, ze waren muisstil.
De voorstelling zelf is nogal ambigu : de transponering van het klassieke verhaal naar het heden lukt soms, soms niet. De gehanteerde taal botst met het klassieke thema.
Anderzijds houdt Dood Paard het bij de essentie van het verhaal : de confrontatie tussen twee broers die een moeilijk verleden met zich meeslepen.
Boy Raaymakers en zijn trompet spelen een zeer belangrijke rol. Soms sfeerscheppend maar soms een echte derde stem. Prachtig.
De voorstelling blijft dicht bij het publiek, je voelt je betrokken. Dat alleen is al een ster waard.

Michael Jackson of Pim Fortuyn, allebei niet helemaal goed bij hun hoofd, maar ze wekken wel deernis. Dat doet ook Caligula, de jonge Romeinse keizer, die het verlies van zijn geliefde en zus Drusilla niet te boven komt. Voor hem heeft alles zijn waarde verloren. Senaat en burgerij doen er lacherig over: hij trekt wel bij. Alleen jeugdvriend Scipio ziet de ernst van de situatie in. Drie jaar later heerst er een schrikbewind. Men werkt doodsbang mee of probeert afstand te bewaren en de toestand te beredeneren. Maar niemand kan aan Caligula’s willekeur ontkomen. Alleen Scipio gaat een gesprek aan. Vindt hij dan nergens troost? Bijvoorbeeld in de natuur? Caligula wil alleen nog de maan bezitten, hij is zelf de wrede god geworden die hem zo te pakken nam door zijn geliefde weg te nemen. Scipio concludeert dat zijn vriend moet sterven.
Wat een voorstelling! Tweeeneenhalf uur grappige, boeiende en beklemmende scenes. Het decor, een vier etages tellende senaat met koffiekopjes, colbertjes, stoffige dossiers en wetsboeken, maakt direct indruk. Het spel, de regie, elke beweging, gelaatsuitdrukking, ooohh! Natuurlijk staat of valt dit stuk van Albert Camus met de invulling van de titelrol. Die bezit van het eerste tot en met het laatste moment een intense overtuigingskracht.

IJzersterk. Peter Handkes even genadeloze als geestige observaties van het moderne zakenleven leveren een hilarisch schouwspel op. In twee uur tijd zien we de mannen (en een vrouw) vallen, zien we hun ego’s verschrompelen. Alle stoere praatjes over werknemers en (hun) vrouwen verstommen als een van hen de omgangscode verbreekt en de winst ten koste van de rest opstrijkt. Maar de onzekerheid bekruipt ook hem. Met geluk heeft dit succes niets te maken. De cast is voortreffelijk. Net echt. Alleen met naaktloperij is het oppassen, zeker in een kleine zaal.

Een echte keizer is van ijzer, meent Marcus Antonius. Hij is dat niet. De slag bij Actium heeft hij verloren en in de liefde kan hij niet kiezen tussen zijn degelijke vrouw Octavia en de onweerstaanbare Cleopatra. Wat een leuke, onderhoudende voorstelling! Nooit pretentieus of onbenullig. Lichtvoetig en goed geacteerd. Het einde, wanneer Cleopatra eindelijk de zekerheid heeft dat hij van haar hield en zij bijna euforisch de dood tegemoet gaat, is roerend. Misschien wat lang, maar verder ideaal voor een ontvankelijke scholier.

Door het boek heb ik me nooit heen kunnen worstelen, maar toch heb ik nu het gevoel dat ik de essentie ervan te pakken heb. Mooie voorstelling, goed gespeeld met net niet teveel pathos: Kees Hulst is de personificatie van burgerlijkheid. Heel effectief gebruik van decor en kostuums: twee ragebollen met een verjaardagsslinger en je zit in Indie en als Nettie Blanken haar stola om haar heupen knoopt is ze een inlandse weduwe. Tonje Langeveld is een ontdekking: nog nooit iemand zo geloofwaardig een meisje van 15 en een jongetje van 4 jaar zien spelen!

Regisseur Wim Berings benadrukt vooral de vader-zoon-verhouding in zijn rigoureuze, uitgebeende bewerking van het beroemde MIller-verhaal. Hij bedient zich daarbij van een smaakvolle mengeling van abstractie en realisme. Als Biff huilend voorgoed afscheid neemt van zijn niet begrijpende vader, levert dat een zeer ontroerende scène op. Mooi spel, fraai gebruik van film en sterke muziek.