theaterpraat

Simbers commentaar vanuit Berlijn Over de keuze van het Theaterfestival. Een vergelijking tussen het Nederlandse Theaterfestival en het Duitse TheaterTreffen.

Fijn dat je ‘t allemaal bijhoudt RiRo. Mijn stukje was vooral geschreven als reactie op Heins artikel in de VK van dinsdag, waar ik het hardgrondig mee oneens ben. Wat vind jij er zelf eigenlijk van?

Wat ik ervan vind Simber? Ik ben sowieso gek op lijstjes. Zoveel mogelijk lijstjes wat mij betreft. Ik vind lijstjes altijd interessant. Van iedereen. Ook van iemand die niet zo veel voorstellingen ziet als Hein. Of als jij. Ook dan ben ik ontzettend nieuwsgierig. Hoeven er niet perse tien te zijn.

Een lijstje met de twee beste voorstellingen van het seizoen is ook een lijstje.

Daarnaar ben ik even nieuwsgierig als naar die van een Nederlandse jury onder leiding van Adelheid Roosen, of die van een Vlaamse jury met Manja Topper. Of die van een ‘doodernstige vakjury van theatercritici’, zoals Hein de jury van het Berlijnse TheaterTreffen omschrijft. Het maakt mij niet uit.

Neem dit lijstje: Orlando, Elf Minuten, De City, Zomertrilogie

Dat zijn voorstellingen die ik vier of meer geweien heb gegeven. Die ik dus in mijn top tien zou kunnen zetten. Heins artikel in de Volkskrant, waar jij in je reactie naar verwijst, eindigt met: ‘Misschien is dat wel de kern van het Nederlandse theater van dit moment: een teveel aan goede bedoelingen, en te weinig aan schoonheid.’

Zo kom ik op die vier voorstellingen. Door dat begrip schoonheid.

Een begrip overigens dat Hein in dat artikel in de Volkskrant niet echt definieert. Hij heeft het erover dat goed theater (behalve engagement) brutale regisseurs, een imposante vormgeving, en geweldige acteurs nodig heeft. Daarom denk ik dat hij met schoonheid de combinatie van die drie elementen bedoelt: regie, vormgeving, en acteren

En nu dit lijstje: Theun Mosk, André Joosten, Theun Mosk, Jan Versweyveld

Meestal laat ik een voorstelling gewoon over me heen komen. Ik weet dan wel meteen of ik het goed vind, helemaal niks, of iets er tussenin. Pas na de voorstelling ga ik me dan afvragen waarom ik het zo goed vond. Na de vier voorstellingen van mijn lijstje hierboven, Orlando, Elf Minuten, De City, en Zomertrilogie, drongen de namen Mosk, Joosten, weer Mosk, en Versweyveld zich op. De verantwoordelijken voor de vormgeving van die voorstellingen

Hoe kan ik het niet met Hein eens zijn? Niet alleen de ‘directheid’, waar jij belang aan hecht, en de ‘verontrusting en de uitbundigheid’ die de jury van Het Nederlands Theater Festival belangrijk vindt. Maar ook de eigenwijsheid van regisseurs, liefst in alle rollen goede acteurs, en de eigenzinnigheid van theatervormgevers (waar ik in deze reactie het accent op leg). Die drie artistieke kwaliteiten van voorstellingen helpen ook bij mij om een hoge klassering te krijgen.

En de collectieven zul je zeggen? De voorstellingen van De Warme Winkel en Wunderbaum die Manja Topper in de Vlaamse selectie wist te krijgen? Die komen ook in mijn lijstje. Maar iets minder hoog.