Hoofdpersoon van het boek is de Braziliaanse prostituee Maria. Die goed verdient en er op tijd mee stopt. En dan haar prins in de armen valt. De voorstelling biedt naast dat verhaal van Coelho een paar ongemakkelijke confrontaties. Onder meer met een Tsjechisch heroïnehoertje.

Malou Gorter komt op als de nog maagdelijke Maria. Met een paar muiltjes in haar hand. Even later verbeeldt Daniëlle van de Ven op een glazen levenspad alvast de innerlijke reis van de Braziliaanse op weg naar zelfverwerkelijking. Want Ola Mafaalani heeft Coelho’s bestseller gelezen als spiritueel sprookje. Daar zet ze dan, omdat het verhaal van Maria wel erg rooskleurig is, een ander veel groezeliger verhaal tegenover: de realiteit van de prostitutie in Groningen. De vervlechting van fictie en actualiteit is deze keer heel geslaagd.

Voor het probleem van de veelheid aan beschrijvingen en het nagenoeg ontbreken van dialogen heeft tekstbewerker Van den Bosch mooie oplossingen gevonden. Samen met de serene regie levert dat, vooral in de vrijscènes, ontroerend en indrukwekkend toneel op. Ook de beeldtaal van vormgever André Joosten is weer om je vingers bij af te likken. Met als hoogtepunt de op het vrouwelijk orgasme geïnspireerde golvende neonbuizen.

Een goede voorstelling dus. Gedoseerd en gevarieerd opgebouwd. Schitterend om te zien. Soms heel komisch (vooral dankzij een heel goede Joke Tjalsma), soms zo heftig of juist zo subtiel dat de zaal naar adem hapt.

Waarom dan in godsnaam die onderbrekingen door een stand-up comedien?

“Ik werd een beetje weeïg van dat boek van Coelho”, zegt Van den Bosch, “we vonden het ook teveel een vrouwenboek. En de mannen moeten toch ook mee naar de schouwburg.” (lacht)