Een dappere poging om een voorstelling te maken voor een breed publiek, met toch ook diepgang. De ambitie is groot. De voorstelling ziet er mooi uit, de vormgeving is goed. Het verhaal is echter oppervlakkig, fragmentarisch en vaak ook saai. Goed spel en goede zang. Misschien is het voor 8 jarigen heel geschikt, als familievoorstelling voor iedereen blijft het allemaal wat te oppervlakkig en te weinig verrassend. Hier had meer uitgehaald kunnen worden.

Toch jammer, minder dan een halve zaal gisteravond, want de Tien Geboden is best een interessante voorstelling. Een voorstelling over het zoeken van mensen, over de zoektocht en de uiting van liefde, maar laat ook zien dat wat mensen ondernemen vaak net niet lukt. Menselijk falen? Maar toch ook weer niet. De Tien geboden (of eigenlijk de eerste vijf) bieden de leidraad om dit te laten zien, zonder dat de geboden expliciet worden. Goed, want dit is denk ik ook de bedoeling van deze geboden. De enscenering is eenvoudig, maar transparant, het spel is krachtig. Wel blijft achteraf een beetje de vraag hangen wat nou de boodschap precies is. Iedereen kan er het zijne uithalen, enerzijds prima, maar het gaat naar mijn idee toch een beetje ten koste van de zeggingskracht.

Geweldig leuke avond gehad! Hoewel het vier uur duurt vliegt de tijd. Heel leuk stuk, zonder veel diepgang, maar prachtig neergezet, origineel, wervelend. Reclame voor datgene wat theater allemaal kan zijn!

Men neme twee verhalen, speelt deze door elkaar heen en laat het aan het einde samenkomen in een grote chaos. Het werkt wonderwel. Het is een bijzonder leuke voorstelling, een meer dan terechte herneming. Goed, het verhaal heeft weinig om het lijf, de inhoud die het wellicht ooit gehad heeft is naar mijn idee niet echt (meer) aanwezig. Maar dat geeft niet, een avond gewoon een leuke, goed geacteerde, prima doordachte voorstelling zien is toch ook heel veel waard?

Mooie Carvervoorstelling gezien gisteren. Absurdistische, maar toch huiselijke situaties; het is een wonderlijke tekst, die toch geloofwaardig blijft. De uitvergroting van menselijke relaties waar het stuk op gebaseerd is werkt goed. Minimalistisch spel ten opzichte van de uitbundigheid die ook weer in enkele personages zit, het is mooi om te zien hoe het allemaal in elkaar past.

Bij toeval (ik mocht mee omdat iemand anders niet kon..) bezocht ik de voorstelling Mozart van Fred Delfgaauw. Ik had wel van hem gehoord, maar eigenlijk geen idee wat ik kon verwachten. Het werd een bijzondere avond. Poppentheater is volstrekt het verkeerde woord, toneel komt meer in de richting, maar niet in de klassieke vorm. In ieder geval bleek het een solovoorstelling van hoog niveau. Delfgaauw zet als Salieri samen met zijn poppen, die uit van alles samengesteld worden, een boeiende voorstelling neer. Het toneelbeeld is mooi, de muziek past heel goed. Klein tomaatje voor het eerste stukje na de pauze, toen de voorstelling inzakte, uiteindelijk kwam het weer helemaal terug op het niveau van voor de pauze.

In het begin had ik wat moeite om in deze voorstelling te komen. Halina Reijn vond ik net niet helemaal geloofwaardig als Hedda, het bleef een beetje een vervelend meisje dat ze probeerde neer te zetten, maar zonder doel, of zonder enige achtergrond. Na een half uur verdween dit gevoel, vanaf dat moment zat ik er helemaal in en bleek het een hele goede voorstelling. Hedda is en blijft gewoon een vervelend mens, die geen zin heeft om te leven. Wat de reden dan ook is, of ze niet kan of niet wil is denk ik uiteindelijk minder relevant, dat hebben we maar te accepteren. Met name Barry Atsma vond ik heel sterk, de rechter wordt neergezet als een echte intrigant (overigens, wat een verschil met de invulling van de Theatercompagnie een aantal jaar geleden). Goede en originele enscenering. Een minimale invulling van het decor, dat past bij de manier waarop de voorstelling is neergezet.

Weer zo’n typisch geval van een laatste-kans-bezoek. Het was er nog niet van gekomen, maar gelukkig op het laatste moment toch nog Don Carlos gezien. Een sprankelende, stralende voorstelling, die lang duurt, maar geen seconde verveelt. Het verhaal wordt goed neergezet, met name de verwarring die zich langzamerhand van Croiset, oftewel de koning meester maakt is prachtig. Fedja van Huet en Jacob Derwig zetten overtuigend hun karakters en hun onderlige relatie neer. Wens, gedachte, intrige en verwarring zijn knap met elkaar verweven. Het enige minpuntje vind ik de enscenering. De zogenaamd hippe moderne aankleding van de voorstelling kennen we nu zo langzamerhand toch wel een keer? Wees creatief, kom met iets nieuws! Dat je niet in 16e eeuwse kostuums gaat rondlopen begrijp ik, maar dit wordt ook zo standaard….

Ja, ze hebben het weer gedaan! Witte en Lageveen hebben weer een voorstelling gemaakt die leeft, spreekt en boeit tot de laatste minuut. Pierre Bokma is een geweldige keizer en de absurditeit van het hof komt goed tot uitdrukking. Het kan liggen aan het feit dat het een try-out was, maar ik vond (nog) niet alles even goed uitgewerkt. De dood van de journaliste kwam niet goed over (oh ja, goh, ze lijkt al een tijdje dood…), en wat nu de echte redenen voor de toenemende waanzin (of is het wereldvreemdheid?) is wordt ook niet helemaal goed uitgewerkt. Maar desondanks biedt dit stuk meer dan voldoende om te overtuigen. Het is weer een echte Orkatervoorstelling geworden!

Wielrennen kent zoveel dramatiek, daar moet een theatervoorstelling van te maken zijn. En dat is gelukt. Een voorstelling vol dramatiek, creatieve vondsten, mooie beelden, goed gecombineerd met muziek (mooie vondst, het nummer van Sheryl Crow…). De voorstelling blijft gedurende anderhalf uur het grootste deel van de tijd boeien. Wel jammer dat er af en toe wat teveel herhaling in zit, bepaalde vondsten (de ploegleider met een stuk karton als autoraam bijvoorbeeld) zijn bij herhaling niet voldoende om de spanning erin te houden. Vandaar dus een tomaatje. Aan de andere kant, herhaling is natuurlijk ook een belangrijk element van het “stoempen op de pedalen”….