Bert Visscher is gewoon lachen. De te drukke man doet alle zalen lachen en dat bewijst hij weer met zijn programma “Nee, dan Lourdes”. Het borduurt lekker verder op alle vorige voorstellingen maar hij scoort gewoon dus waarom veranderen? Een spetterend kermisdecor, veel grappen en vele typetjes doen in een razend tempo de ronde. Ook gebruikt hij een beamer om soapies op af te zeiken en je even een kijkje achter de schermen te geven in de kelder van het theater. Hij heeft veel nieuwe ideëen verwerkt naar een hele geestige voorstelling.

Indrukwekkend. Dit stuk gaat over een familie in 1900. Armoede en kou speelt een hele grote rol in hun leven. Mooi spel van de acteurs, erg veel lof voor het psychisch zieke meisje; een rol die ze prachtig speelt. Het publiek werd erg bij het stuk betrokken; van te voren werd er ontbijtkoek uitgedeeld en kon je een sterk drankje nuttigen om in de sfeer te komen van het stuk. Tijdens de voorstelling werd er ook kerstbrood uitgedeeld. Na tien minuten wordt je in het stuk getrokken en ze trekken je er steeds verder in door het decor steeds dichter bij het publiek te brengen. Ook maken de acteurs veel contact met het publiek. Af en toe stappen ze even uit het toneel en kijken je met hun armoedige en wanhopige ogen aan. Een spetterend eind zet een mooie grote punt achter de voorstelling. Zeker een aanrader als je van theater houdt!

Dit stuk gaat over het huwelijksmoraal, geschreven door Arthur Schnitzler. Het verhaal was voor mij eigenlijk gedurende het hele stuk niet echt belangrijk. Het ging mij meer om de manier van spelen waarin de acteurs duidelijk plezier hadden. Veel verschillende personages, gespeeld door zes acteurs. Snelle wisselingen, oplopende en aflopende acteurs. Strakke dialogen. Mooi toneel, ik was twee uur lang mee.

Niet slecht, Sanne Vogel kan goed acteren zonder opleiding en niet voor niks is ze bekend geworden in de theaterscène. Haar stijl van theater maken is vaak hetzelfde maar ze zet een goede voorstelling neer waar ze zelf volledig in op gaat. Ik heb geboeid zitten kijken!

Toen ik het foldertje las vond ik het al een interessant thema: Op zoek gaan naar de stilte van niet meer op de wereld zijn. Dat was hetgeen waar ze naar op zoek wilde gaan in het Mensenmuseum dus ik was heel benieuwd. We moesten ons verzamelen bij de Rijksmunt en werden na een tijdje naar een oude schuur gebracht. Onderweg stond een auto met een fiets eronder en druppels bloed erbij; er was dus iemand overreden maar hoorde dit bij de voorstelling? De schuur was helemaal omgebouwd tot een ruimte vol met potjes en laatjes etc.; echt een soort archief vol met opgeslagen herinneringen en belevenissen. Het museum had twee medewerkers, twee typetjes die het museum beheerde. Een man kwam op bezoek en beleefde al zijn herinneringen opnieuw met behulp van de medewerkers, wat heel simpel werd gedaan. Op het laatst ging hij vredig dood… Nu kon hij eindelijk sterven. Erg indrukwekkende voorstelling met een mooi thema, zeer de moeite waard om te zien!

Ik had in het verleden veel over het Syndicaat gehoord en dit was dan eindelijk de eerste keer dat ik er iets van ging zien. Ik wist al dat de theatertekst was geschreven door Esther Gerritsen, zij is van de Schrijversopleiding Utrecht en heeft echt hele sterke teksten. Ze heeft ook mooie boeken geschreven, echt een aanrader is bijvoorbeeld “Tussen een persoon”. Met een positief gevoel ging ik dus zitten en liet alles op me afkomen. Vier acteurs, drie buitenaardse wezens en één mens spelen alles. De drie buitenaardse wezens komen van Planeet “Alles” en moeten wennen aan alle gewoontes van de mensheid op aarde. Hierdoor worden sommige onzinnige gewoontes heel erg benadrukt wat een heel leuk effect heeft op de kijker. De sterke teksten worden snel en duidelijk afgevuurd, soms haak je daardoor even af maar daar kunnen de acteurs niks aan doen. Veel lof voor de teksten van Esther Gerritsen nogmaals! Echt een jeugdtheatervoorstelling is het niet, wat overigens wel de bedoeling is van de makers. Hiervoor zijn de teksten toch net iets te moeilijk. De duur van de voorstelling was precies goed, echt langer hield ik al die binnenkomde info niet vol!

Een man en een vrouw met een slecht huwelijk vertellen hun Rotterdamse uitgaansleven aan de toeschouwer. Alleen maar monologen van de acteurs, geen één dialoog. Elk personage vertelt de gebeurtenissen vanuit eigen perspectief, de één volgt op de ander. Eerst vertelt bijvoorbeeld Brenda haar verhaal en dan Willem. Dit is een prachtig effect in de voorstelling, het theater heeft de film uitgevonden! Het lijkt geregisseerd door Quentin Tarantino maar het is gewoon een Nederlandse regisseuse die het heeft klaargespeeld om een messcherpe voorstelling van twee uur neer te zetten! Het leek alsof de voorstelling een uurtje duurde maar later kwamen we erachter dat we twee uur lang hadden gezeten. Zegt genoeg, theater dat je na een kwartiertje meeneemt en niet meer loslaat!

1 gewei voor Teun Kuilboer, de rest is tomaat!
Tsja, soaptoneel… te overdreven emoties (vooral van Johnny de Mol). Teun Kuilboer doet het dan nog aardig maar de rest is bagger. Toch moest ik deze voorstelling zien door de commercialiteit, je raakt toch nieuwsgierig. Ik kon deze voorstelling gratis zien dus baalde gelukkig niet op het eind maar meer dan 20€ was hij echt niet waard. Weinig inhoud, slecht verhaal, de personages zijn vaak ongeloofwaardig maar soms een beetje humor maakt het nog draaglijk om te blijven zitten kijken. Toch hoorde ik veel positieve reacties van allerlei mensen na afloop dus waarschijnlijk is het ze gelukt veel mensen te amuseren. Misschien ben ik wel te kritisch of gewoon geen kuddekoe? Toch, commercie scoort… helaas… soms…