Toen ik het foldertje las vond ik het al een interessant thema: Op zoek gaan naar de stilte van niet meer op de wereld zijn. Dat was hetgeen waar ze naar op zoek wilde gaan in het Mensenmuseum dus ik was heel benieuwd. We moesten ons verzamelen bij de Rijksmunt en werden na een tijdje naar een oude schuur gebracht. Onderweg stond een auto met een fiets eronder en druppels bloed erbij; er was dus iemand overreden maar hoorde dit bij de voorstelling? De schuur was helemaal omgebouwd tot een ruimte vol met potjes en laatjes etc.; echt een soort archief vol met opgeslagen herinneringen en belevenissen. Het museum had twee medewerkers, twee typetjes die het museum beheerde. Een man kwam op bezoek en beleefde al zijn herinneringen opnieuw met behulp van de medewerkers, wat heel simpel werd gedaan. Op het laatst ging hij vredig dood… Nu kon hij eindelijk sterven. Erg indrukwekkende voorstelling met een mooi thema, zeer de moeite waard om te zien!

Leuke voorstelling over wat het leven nu zo’n beetje inhoudt. Veel van de stilte, geluidjes en sensitiviteit van de voorstelling gingen helaas verloren in een oorverdovende regenbui die vrolijk op de tent beukte, maar dat had ook wel iets moois. Het leven van onze held kende weinig groot verdriet en het einde was heel nostalgisch en lief. Dat was iets te makkelijk, het gaat hier over De Grote Dingen en dan mag het ook wel een beetje schuren. Speciaal gewei voor de wandeling erheen en de bloem in de pot, die ik zo mooi rood vond dat mij het ongeluk onderweg helemaal niet opviel.

“Waar gaan wij naartoe na onze dood?
Gaan we naar de Hades in een boot?”
Nee, natuurlijk niet. We gaan naar het mensenmuseum van Lotte van de Berg, de prachtige intieme voorstelling die momenteel en volgens mij enkel op Oerol speelt. Een voorstelling die de toeschouwers hoop geeft en ontroering.
Dat maak je niet vaak meer mee. Bijzonder, heel bijzonder!