Totaal in de war door het begin van de voorstelling. Ik dacht een terechte stakingsactie van Max door de schandalige subsidieverwikkelingen waarin ze terecht zijn gekomen. Maar bij de werkelijk voortreffelijke beginspeech van Bianca van der Schoot sloeg de twijfel toe. Een voorstelling waarbij ik voortdurend heel hard zat te juichen (in mezelf). Gedurfd en heel erg spannend. Het einde lijkt te makkelijk maar ik ben er nog niet uit hoe het dan zou moeten.

Diverse elementen die mij diepzinnige raakten. Gekut met rolstoelen en gekut in speeltuintje. Fijne cast, wat een verwennerij. Actie-stuk-nagesprek, allemaal hele sterke dingen, maar voor mij iets te achteloos gestapeld. Net niet briljant, maar wel met een van de beste scenes van het seizoen en hopelijk het begin van meer Marien Jongewaard in het jeugdtheater.

Tweede kindervoorstelling van Batelaan, met opnieuw geniale ingevingen. Ik vond deze beter dan ‘Voorstelling waarin hopelijk niets gebeurd’ (waarin wat mij betreft nog iets te veel gebeurde), vooral door de aanwezigheid van Marien Jongewaard die de gebeurtenissen (die helaas geheim moeten blijven, voor degenen die de voorstelling ooit nog gaan zien) extra spannend en gevaarlijk maakt. Tomaatje omdat het high-concept aan het eind vervaagd; gelukkig volgt na de voorstelling een nagesprek waarin de kindergeest genadeloos wordt ontmaskert. Wat had ik dit graag willen zien toen ik twaalf was; dat had een hoop gescheeld.