In het begin zat ik alleen maar aanknopingspunten te zoeken, maar toen ik eenmaal had opgegeven om er ergens een verhaal in te zien, begon ik het leuker te vinden.
Achteraf vallen er wel puzzelstukjes in elkaar en is er een soort van opbouw, ook al wordt alles afgebroken.
Er zaten mooie vondsten in, zoals het pizzadeeg en de reis door de keuken. Met name het laatste was erg prettig om rustig naar mensen te kijken, zeker omdat het een van de weinige rustpunten was.
Maar iets meer van een verhaal had beter geweest. Gewoon omdat het idee om een vampier, zeeman en ridder in een keuken te zetten en dan te zien wat ze zullen doen is niet bepaald interessant.

Ik vond het ook maar een voorstelling van niks. De veel te absurde overdrijvingen kon ik nog net wel slikken, maar ik kon niet meer kijken toen men aan sm-achtige praktijken gingen doen. Het gebrek aan een plot kwam de voorstelling ook niet ten goede.

Wel moet ik zeggen dat ik om een paar dingen heb moeten lachen en dat ik bewondering heb voor de bewegingen. In veel van de dingen die gebeuren is namelijk een goed balansgevoel vereist, ook vond ik het decor best leuk.

Maar ik denk toch dat er veel betere voorstellingen zijn om naar te kijken

Wat een domme idiooten die daar wat gek deden en die krullen bol moest niet zo zeuren moeten we ook nog een verslag van maken wat een kut zooi

Drie ietwat rare mannen die hun troosteloze keuken proberen te ontvluchten met hun fantasie. Mooi en verrassend decor, mooi spel en onnavolgbare, verrassende vondsten (zoals de veel te grote soeplepel). Alleen al de poetische reis die de mannen door hun eigen keuken ondernemen is een reden om de voorstelling te zien. En het schijnt ook nog iets met Klaus Kinski en Werner Herzog te maken te hebben.

Mijn eerste Bambie-voorstelling. Het brute geweld waarmee een ridder-achtige man de deur van de keuken platloopt en vervaarlijk met een soeplepel van een meter groot gaat zwaaien is een geweldig begin van de voorstelling. Drie mannen in een keuken. Ze drinken een biertje, schrappen worteltjes en snijden paprika en doen een poging om een taart te bakken. Reuze opwindend en grappig. Het betere gooi- en smijtwerk maakt soms aangenaam plaats voor poëtische beelden. Mooi. Knap gedaan ook. Toch was twintig minuten korter nog beter geweest.

Sinds twee jaar kijk ik elk jaar uit naar de nieuwe voorstelling van Bambie. Zij doen iets wat niemand anders doet. Ik weet niet of het woord mime nog salonfahig is, maar dit is een modern soort mime, waarbij de karakters ook echt goed uitgewerkt worden. Drie mannen in een keuken, ieder met zijn eigen ‘probleem’: één zeer agressief (de openingscène waarbij hij door de deur van de keuken heen valt zwaaiend met een enorme pollepel is erg hilarisch), één wil zich steeds verstoppen (hij ontwikkelt zich in de loop van de voorstelling tot een vampier), en één… tja wat deed hij er eigenlijk? Die gastspeler vond ik minder sterk dan vaste Bambiespelers Paul vd Laan en Jochem Stavenuiter. Verder een erg goede voorstelling. Theaterfestival?

Met de alom bekende vaart van de oude Alex d’Electrique raast dit drietal over het toneel. Rammen en beuken, maar vooral beleven!