Slapstick, Slapstick en… Slapstick

Weer eens een theatraal humor probleempje aan deze zijde van de typmachine. ‘Bambie F-16’ is een aaneenschakeling van slapstick-scènes, een genre dat mij erg slecht past omdat het puur op de lachspieren gericht is en ik deze klaarblijkelijk mis.

De voorstelling begint met een feestje waarbij het feestvarken allerlei cadeaus krijgt, die dan weer de hebzucht van andere gasten opwekken. Tamelijk voorspelbaar loopt de feestelijke bijeenkomst uit de hand en onstaan er twee kampen die elk zoveel mogelijk spullen trachten te bemachtigen. Soms met listige trucjes, soms met geweld. Maar ook dan ontspoort het verder en is het ieder voor zich.

In een heel klein huisje, waar je je nauwelijks kunt bewegen, krijgen de spelers van Bambie het voor elkaar ons een scala aan scenes voor te schotelen die alles te maken hebben met (soms vertraagde) beweging. Na een wel erg traag begin wordt er geflirt en gevochten, er wordt bij herhaling uit het raam gesprongen, waarna er gewoon weer gedanst wordt en Maigret een oui of non wil horen.

Een van de mooie kanten van theater is de combinatie van wat er op het podium gebeurt en hoe de zaal erop reageert. Bij deze voorstelling is het publiek wel erg lachgraag. En dan zit ik ook nog eens achter een slachtoffer van het moderne onderwijs waar geen woord Frans meer bij is.

Vraiment merveilleusement! Als Jean-Paul opkomt in zijn lange groene jas met diepoverzijnorengetrokken pet rookt hij een sigaret! Gemiste kans! Hij zou juist een Monsieur Hulot/commissaire Maigret-pijpje moeten roken! C’est un homme imposant, large d’épaule, à l’allure bourrue parfois inquiétante, qui prend son temps pour résoudre une enquête.

Wat is het toch eigenlijk allemaal simpel.

Leuk hoor, kijk-, doe-, kleur- en speel theater.

De spelers geven nieuwe betekenis aan Hardcore to the Bone. Daarom is het ze ruim vergeven dat de voorstelling vooral bestaat uit repetitieruimte-vondstjes.

‘Ai, bewegingstheater’, dacht ik. Maar later keek ik vol verbazing naar de Vizir-uitdaging van dit seizoen. Hans Kestings gehang in Prometheus is voor watjes, het kan veel erger.

Drie jongens worden geboren, persen zich in het keurslijf van de maatschappij, zijn het lekker oneens en vinden uiteindelijk hun draai in het leven.