Hartverscheurend liefde

Liefde, zoals Het Syndicaat ons 17 maart in de Krakeling liet zien, is als een steek van een insect in je hart. In eerste instantie doet die steek geen pijn en voelt het zelfs heel prettig. Maar als de liefde uit je hart gaat, laat het iets achter: angel.

Niek van der Horst en Manon Nieuweboer spelen een stel dat worstelt met hun haat en liefde voorelkaar. Ze worden heen en weergeslingerd door liefkozingen en scheldpartijen. De manier waarop zij communiceren is doordrenkt met leed: het lijkt alsof zij door hun emoties niet uit hun woorden kunnen komen. Ze spreken tegen elkaar in ultra korte zinnen die soms helemaal geen zinnen zijn maar gewoon een groepje woorden. Voor het publiek is dat even wennen, maar het heeft wel degelijk effect. De radeloosheid van de personages wordt erdoor versterkt.

De schrijver van Angel, Enver Husicic, weet doelmatig gebruik te maken van scheldwoorden en hij speelt met taal als een dichter die geen betekenisloze woorden wil gebruiken. Subtiel, maar absoluut niet vaag. Doordat de tekst bestaat uit halve zinnen en impulsieve woorden, ontstaat er een heleboel subtekst die de kijker in gedachten kan toevoegen aan wat uitgesproken wordt.

Ondanks die aparte manier van spreken, zijn de woorden en is het gedrag van de spelers zeer realistisch en herkenbaar. Het decor bestaat uit een paar zitzakken op een witte vloer: simpel en net zo onpersoonlijk en leeg is als de personages. Behalve dan die pot met foetus.

Het spel van de acteurs is ontroerend zuiver. De man is een open mens, de vrouw is een dicht mens. Zij is het probleem, zij is moeilijk, hij is makkelijk en doet zijn best. Een extra pluim voor Manon Nieuweboer die heel overtuigend zowel een lamlendige vrouw als een krachtige vrouw neerzet.

Angel is een rauwe, pure vertoning van wat liefde is als die verloren gaat. Hartverscheurend.