Twee hanige types en één zeer willige vrouw plus nog wat wulpse assistentes.

Met wat goede wil is daar waarschijnlijk ook nog wel lering en vermaak uit te peuren. Maar mij is gisterenavond in de Rode Zaal van de Brakke Grond dat niet gelukt.

Misschien omdat half acht als begin een tikkie vroeg voor echte passie is.

Drie mensen kennen haar geheim; haar zus, haar verpleger en de postbode. Als de postbode vervangen wordt door een botte zomerkracht, staan alle verhoudingen op scherp.

Bij binnenkomst staan er lage muren op het toneel die hoogstwaarschijnlijk een kamer voorstellen. In de kamer staat een stellage, met daarin een soort van ligstoel.

Een gewei voor de tekst, Oscar’s taal en Shakespeare’s verzen zijn een bijzonder prettige combinatie (‘kut, een paard, een paard’).

Die Oscar van Woensel is toch wel ons eigen bescheiden Shakespiertje: hij schreef een mooie bewerking van Richard III en Daniëlle Wagenaar ensceneerde het met 5 prachtacteurs tot een prachtige voorst

de tekst is okay, het spel genadeloos en goed up tempo, maar het lijkt wel erg veel op de andere voorstellingen, twee mannetjes, twee vrouwtjes, veel ruzie, beetje goed, twee praten, twee staan stil,

Twee prachtige voorstellingen die zo in elkaars verlengde liggen, dat ze samen in één recensie kunnen. Wat ze bieden?

Ik ben het volledig eens met Diez. Het begint wat stroef en je hoopt echt dat je niet alleen naar een vrouw in een stellage moet gaan zitten kijken.

Een nieuwe tekst van Esther Gerritsen in een regie van Danielle Wagenaar. Dat maakt nieuwsgierig, zeker vanwege het succes van eerdere samenwerkingen. En eerlijk is eerlijk.

Wellicht dat Het Syndicaat Waanzin rigoureus bewerkt heeft, anders kan ik me niet voorstellen waarom de eerder geschreven recensie over Waanzin is zoals ‘ie is. De première op 5 okt.

Erg dun en nogal uitgemolken semi-gospelshowtje (‘koestisch’ en ‘lektrisch’)over een would-be Jezus en zijn discipel.