Moose - Het Syndicaat

lola, Het Syndicaat (18/11/2009)

colson — Thu, 19 Nov 2009 19:37:03 +0000

Twee hanige types en één zeer willige vrouw plus nog wat wulpse assistentes.

Met wat goede wil is daar waarschijnlijk ook nog wel lering en vermaak uit te peuren. Maar mij is gisterenavond in de Rode Zaal van de Brakke Grond dat niet gelukt.

Misschien omdat half acht als begin een tikkie vroeg voor echte passie is. En wellicht dat die plechtig gezegde quasi geile verzen een te koude douche zijn. Mogelijk ook is een spelletje met wat afgezaagde stereotypische beelden die mannen over vrouwen en v.v. geacht werden te hebben, ook een beetje achterhaald.

Enfin, dit wordt zeker niet mijn voorstelling van het jaar.

De Kopvoeter, Het Syndicaat (20/11/2008)

lisa — Fri, 12 Dec 2008 10:48:44 +0000

Drie mensen kennen haar geheim; haar zus, haar verpleger en de postbode. Als de postbode vervangen wordt door een botte zomerkracht, staan alle verhoudingen op scherp.

Bij binnenkomst staan er lage muren op het toneel die hoogstwaarschijnlijk een kamer voorstellen. In de kamer staat een stellage, met daarin een soort van ligstoel. De voorstelling begint en de stellage draait richting het publiek. In de ligstoel zit een vrouw, Lena.

De voorstelling gaat over Lena die verlamd is geraakt vanaf haar nek en niets meer zelf kan. Haar verpleger, Kristof, en haar zuster helpen haar zoveel mogelijk. Lena schildert met haar mond en is voor de buitenwereld een bekend kunstenares. Haar zus, Rosa, is haar woordvoerder omdat ze dit geheim verborgen wilt houden. Ze is pessimistisch en zeker geen invalide die het mooie van het leven inziet. Haar verpleger is heimelijk verliefd op Lena en als de postbode met vakantie is en de invalkracht langskomt veranderen de verhoudingen. Rosa wordt verliefd op de agressieve postbode en na alle spanningen vertelt ze op tv de waarheid over haar zus. Het stuk eindigt met een liefdesverklaring van de verpleger aan Lena, die een keuze moet maken.

Erg mooi was de monoloog van Rosa na de televisie uitzending, waar ze de waarheid heeft verteld. Ook de monoloog van de postbode met zinnen als “ik wil helemaal niet boos op je zijn, je ziet mij en soms is dat te veel” vond ik erg sterk. Waar ik me soms irriteerde aan het wijzende vingertje en de duidelijke aanwezige fysiek van het personage was de monoloog een tegenkleur.

Voor mij is het belangrijkste de uiteenzetting van wat als een gehandicapte wel zeurt. Lena heeft namelijk een punt. Niemand zit te wachten op iemand die niet gelukkig en tevreden kan zijn met zijn/haar situatie. Op het effect wat dat heeft voor de personen er om heen en hoe liefde verder kan gaan dan alleen maar lichamelijke aantrekkingskracht. Hoe je soms snakt naar iemand die fel tegen je in gaat, omdat je het medelijden en het verzorgende zo zat bent. Dat iemand ziet hoe je bent; afstotelijk. Mismaakt. Ik herkende heel erg veel in het stuk van bepaalde omgangsvormen met mensen die op deze manier naar het leven kijken.

Het waren erg goede acteurs en zeker een hele sterke tekst van Esther Gerritsen. Als je mensen kunt laten lachen en kunt laten huilen ben je geslaagd in het neerzetten van een mooie, bijzondere voorstelling.

Gezien door: STELLA

Richard, Het Syndicaat (28/09/2000)

Vonneke — Thu, 21 Aug 2008 15:23:06 +0000

Een gewei voor de tekst, Oscar’s taal en Shakespeare’s verzen zijn een bijzonder prettige combinatie (‘kut, een paard, een paard’). Een gewei voor het spel dat lekker helder is en met een plezier gebracht wordt waar je je vingers bij aflikt. Ook een gewei voor de regie die kiest voor moraal en zonder omweg er een Brechtiaanse Shakespeare van maakt. Een tomaat omdat Shakespeare voor dit laatste eigenlijk in de weg staat. Doe de volgende keer gewoon je eigen Brecht!

Richard, Het Syndicaat (26/09/2000)

Ado — Thu, 21 Aug 2008 15:23:06 +0000

Die Oscar van Woensel is toch wel ons eigen bescheiden Shakespiertje: hij schreef een mooie bewerking van Richard III en Daniëlle Wagenaar ensceneerde het met 5 prachtacteurs tot een prachtige voorstelling voor iedereen boven de 14!De macht van taal/manipulatie/charisma helder aan de kaak gesteld. Je hoort dat iemand slecht is, uit z’n nek lult en toch laat je hem begaan, terwijl je ook zou kunnen bedenken:’Hé, hallo, bekijk ‘t even, zoek ‘t zelf uit’ of ‘Kappen nu en opzouten!’. Afijn, heelijk zo’n verhaal met een moraal en dat bekende wiel weer eens op een mooie manier uitgevonden te zien worden door mensen 15 jaar jonger dan ik (slik).

Vesuvius, Het Syndicaat (01/02/2000)

Thu, 21 Aug 2008 15:21:29 +0000

de tekst is okay, het spel genadeloos en goed up tempo, maar het lijkt wel erg veel op de andere voorstellingen, twee mannetjes, twee vrouwtjes, veel ruzie, beetje goed, twee praten, twee staan stil, wissel, twee anderen praten, twee anderen staan stil, doe eens iets anders…maar ja, het boeide wel, dus, wat zeik ik?

Alles en Niks, Het Syndicaat, Peter de Graef (15/02/2002)

Thu, 21 Aug 2008 15:18:26 +0000

Twee prachtige voorstellingen die zo in elkaars verlengde liggen, dat ze samen in één recensie kunnen. Wat ze bieden? Een nieuwe manier om naar de wereld te kijken; een poging om vat te krijgen op het menselijk handelen. En of het nu de eenzame man van Peter de Graef is of de vijf eenzame ruimtewezens van het Syndicaat, je komt bij beide voorstellingen gelouterd naar buiten. Hulde dus.

De Kopvoeter, Het Syndicaat (21/02/2007)

Pinguin — Thu, 22 Feb 2007 11:46:48 +0000

Ik ben het volledig eens met Diez. Het begint wat stroef en je hoopt echt dat je niet alleen naar een vrouw in een stellage moet gaan zitten kijken. Maar wanneer de zus en de verpleger inkomen komen de herkenbare Gerritsen dialogen, kort, snel, maar fascinerend. De relaties tussen de personages blijven vaag, je weet nooit helemaal precies wat er aan de hand is en dat is erg prettig. Dan kan je het zelf invullen en verrast zijn door een wending in de volgende scène. Zoals de postbode die een dreiging vormt, maar volgens mij voor de mondschilderes de enige (of lang verwachte) uitdaging/verlossing lijkt te worden. En dan de “Dit is een scène voor 2 personen” scene, gewoon te goed! Goed spel van allen, Eva Zwart lijkt voor dit soort rollen geboren. Ik zeg het niet vaak, maar ga dit zien!

Kopvoeter, Het Syndicaat (22/02/2007)

Thu, 22 Feb 2007 00:22:52 +0000

Een nieuwe tekst van Esther Gerritsen in een regie van Danielle Wagenaar. Dat maakt nieuwsgierig, zeker vanwege het succes van eerdere samenwerkingen. En eerlijk is eerlijk. Ik kan iedereen aanraden deze voorstelling te gaan zien. Hij komt wat langzaam op gang en is zeker in het eerste deel soms wat te beschouwend, maar als het drama zich ontvouwt blijkt wat voor een goede toneelschrijver Esther Gerritsen is geworden. Hoe langer het stuk vordert hoe meer de woordspelletjes plaats maken voor onversneden drama in de beste Albee/Rijnders traditie. Als het waar is dat Esther voorlopig wil stoppen met toneelschrijven dan hoop ik dat het succes van deze voorstelling haar op andere gedachten zal brengen. Het toneelbeeld is mooi, de acteurs spelen emotioneel en krachtig, de regie is zeer sterk. Ik ben blij!

Waanzin, Het Syndicaat (05/10/2006)

Mon, 09 Oct 2006 14:08:47 +0000

Wellicht dat Het Syndicaat Waanzin rigoureus bewerkt heeft, anders kan ik me niet voorstellen waarom de eerder geschreven recensie over Waanzin is zoals ‘ie is. De première op 5 okt. in het Rozentheater in Amsterdam was vermakelijk en goed.
‘Semi-gospelshowtje’ is een flauwe en onterechte kwalificatie. Het verhaal was lieflijk, hard en soms pijnlijk tegelijk. De spanning over de vraag waar de grens op het gebied van geloof en vriendschap ligt, wordt gespeeld maar niet voor je uitgespeld.
Terwijl hun rol soms extremiteiten van de acteurs vraagt, blijft hun spel subtiel en prettig om naar te kijken. Ook de zangkwaliteiten van Niek van der Horst en vooral Gerold Guthman zijn lang niet onaardig. Daarnaast is het verfrissend om te zien dat gevestigde theatergroepen als Het Syndicaat zichzelf durven te vernieuwen.
De tour langs theaters in Nederland en België begint deze week. Waanzin is een aanrader.

Waanzin, Het Syndicaat (11/08/2006)

Sternalex — Fri, 11 Aug 2006 21:06:58 +0000

Erg dun en nogal uitgemolken semi-gospelshowtje (‘koestisch’ en ‘lektrisch’)over een would-be Jezus en zijn discipel. Ze weten nauwelijks waaraan ze beginnen en nog minder hoe ze er een eind aan moeten breien. Dus dan is het opeens maar afgelopen. Wel met flair gedaan en met een goede inleving gespeeld. Fraaie locatie ook, de Azijnfabriek in Den Bosch, precies de goede armoedige sfeer voor deze religieuze losers. Het vervelendste is dat er een pretentie in deze voorstelling schuil gaat, die op geen enkele wijze wordt waargemaakt. En als het bedoeld is als enkel luchtig en grappig is het helemaal een aanfluiting.