Oei, dat is geen goeie seizoensstart. Boe wat een ratje toe van mimeexpressie. Decor lijkt leuk, maar wordt helemaal dood gespeeld; op alle bankje moet even gezeten worden aan alle paaltjes even gefrut. Waar ging die rare sexuele opwinding in godsnaam over. Waarom al die talen bij/door elkaar? Alles werd drie keer geillustreerd, decor+spel+soundscape. Even werd ‘t intrigerend, wat had ze allemaal bij zich in dat tasje? He een gewei (zie boven), kleine intrigerende spullies, dat boeit meer dan een paaldans

Vooral het woordje ‘tapdans’ trok mijn aandacht en deed me besluiten om de voorstelling te gaan bekijken. Het was even wennen om iemand zo gestoord te zien doen in een metro, decor was trouwens best goed. Eerst kon ik me zelf nog wel erin herkennen (de rare gewoontes), maar het werd een beetje eng toen het wat overdreven werd, de dwangneuroses. Tegelijkertijd kreeg ik wel medelijden. Die overdrevenheid was wel nodig om het een beetje pakkend te maken. De tapdans kan geschrapt worden, zelfs de shuffle mislukte. Ik heb ook de dwangneurose om te tappen, maar ik blijf in de maat en ik kan het. Had die tapdans achterwege gelaten.

Onder regie van Ria Marks paaldanst, tapt en beweegt mimester Mariënhof de belevenissen van een neurotische jonge vrouw in de metro. Ze is voor alles bang, maar vooral voor het toeval, zodat ze ruim voor elke halte al voor de deur klaar gaat staan. Toch mist ze haar stop en komt zo vast te zitten in de metro. Al met al een interessant uitgangspunt, maar toch weet de voorstelling niet te boeien. Er is te weinig materiaal verzameld, de herhaling is groot. Herhaling van bewegingen was sterk geweest als ze gebruikt werd om, logisch gestructureerd, de neurose van de jonge vrouw aan te geven. Maar helaas, de gekte werd uitgebeeld door veel schudden en gekke bekken trekken. En wat die tapdans er nou mee te maken had? Met een betere dramaturgische lijn had het meer kunnen zijn, zo als het nu was slechts één tomaatje.