Weer een sterk stuk van de Mug. Door de knappe tekst van Joan Nederlof blijft dit ver van navelstaarderij. Genoten van de spelers (Musters, Groenteman en Costa) die hun demonen trachten te verjagen maar er - in een idolsachtige setting - juist mee geconfronteerd worden. Groenteman in een dikmnaakpak, Musters in en als een zak patat en Costa als… ga zelf maar kijken.

Had gehoopt op een voorstelling als Smoeder, persoonlijk en vertellend. Het werd andere koffie. Hanneke Groenteman speelde een personage a la Hanneke Groenteman. Dat is wel even wennen. Ze is een prettige verschijning op het toneel en lijkt zich er thuis te voelen. Het meest naturel is ze -niet geheel ontoevallig- als ze de andere personages ondervraagt.

Dit is geen theatertekst en dat merk je ook wel. Lieneke le Roux valt een beetje tegen, maar Joep Onderdelinden is weer verrassend. Mocht u ook vaak met de mond vol praten, gaat dan zeker kijken!

Hoewel ik het toejuich dat er rollen voor oudere vrouwen zijn en dat vrouwen open over seks kunnen praten, vond ik dit dus helemaal niks. Wat een stomme soms poëtisch aandoende tekst, brr.

Beetje niksig. Gewei voor Renée Fokker.

Ik ben dol op olifarchische tekens en drank tussen de middag, maar de rest begreep ik niet zo. Ik vermoed een hoop ideeën die niet uit de verf komen.

Hadden ze het hele stuk maar in het Italiaans gebabbeld. Dat mafia-verhaal was toch volkomen oninteressant. Oh, oh, oh, wat wreed en gruwelijk allemaal.

Het is maar weer eens duidelijk gebleken dat ik te hard lach. Al het bejaarde lunchvoorstellingen publiek was zeer geërgerd, maar ik heb me bescheurd om de vertaling.

Heerlijke Sinterklaasrijmvertaling van Jules Noyons met veel plezier gespeeld door met name Cas Enklaar en Oda Spelbos. Jammer dat we niet mochten lachen van de rest van het publiek.

De acteurs moesten even opgang komen maar daarna werd het een grote gezelligheid. Een geweitje dus. Cas Enklaar krijgt een extra geweitje omdat hij er zo beeldig uitzag.