Dit was best wel een mooie voorstelling, gebaseerd op de Titaantjes. Je kunt zien dat ze hem op Terschelling gemaakt hebben: er hangen schilderingen van het landschap, op de muren hangen teksten uit Titaantjes etc. Het stuk wordt gespeeld door vier mannen: een daarvan blinkt echt uit (Paul van der Laan, bekend van Bambie, de bambie-invloeden zijn dan ook goed zichtbaar). De anderen acteren gewoon wat minder. Ondanks de krapte in het schuurtje (te veel kaartjes verkocht) en de veel te late aanvangstijd voor zo’n mooi tekststuk (23.30) heb ik er een goed gevoel aan over gehouden.

Dit stuk werd mij door veel mensen aangeraden en ik snap geloof ik ook wel waarom. Je ziet eraan af dat het degelijk Theater is. De acteurs zijn goed en ze hebben het stuk gebaseerd op een klassieker (Woyzeck) en verweven met eigen teksten, liedjes, verkleedpartijen, dansen enzo. Op het schoolbord kun je de opzet van de voorstelling precies volgen. Het speelt zich naar goed Oerols gebruik af in een schuurtje, je zit in een soort cafe-opstelling en de acteurs lopen af en toe ook rond. Geweien dus voor de goede acteurs en de mooie ambiance, maar jammer genoeg wel een blikje voor het te vage verhaal.

Om te beginnen wil ik graag mijn waardering en bewondering uitspreken voor Ilse de Heus. Zij is de enige vrouw in het stuk dat verder nog twee mannen telt. Werkelijk alles doet ze er aan om het stuk te redden van de ondergang maar het blijkt allemaal tevergeefs.
Natuurlijk is dit een afstudeervoorstelling van drie jonge acteurs en natuurlijk moet er op het ITS ruimte zijn voor mindere voorstellingen maar ‘De schoft op de trap’ is dramatisch.
De keuze voor het in 1964 geschreven stuk is een miskleun. De schrijver, Joe Orton, wordt zeker geen tweede Shakespeare want zijn schrijfsel in al na 40 jaar gedateerd. De keuze van de regie is zo mogelijk nog erger. Albert Lubbers heeft er, zo lijkt het althans, alles aan gedaan om zijn studenten met hoongelach van het vijandelijke insect (vrij naar P. Bokma) de wijde wrede wereld in te sturen.
Tot slot zijn de twee acteurs, waarvan ik om privacy redenen de namen niet zal noemen, beiden geen lichten in de theaterduisternis. De ijdelheid en de pathetiek van beide acteurs is het enige dat tijdens de voorstelling schittert.

Alex d’Electrique is weer (of nog steeds) Alex d’Electrique.
Geweldige voorstelling. Gaat ‘m zien.

Rood op rode uitleggerigheid is dit stuk van de Zweedse schrijver Per Olov Enquist. Het sleept zich een uur en drie kwartier voort. Veel geschreeuw, weinig diepgang. Alles wordt benoemd en uitgelegd. Ja, Strinberg was geen leuk mens, dat weten we. Het personage wordt vanaf het allereerste begin neergezet als onsympathiek waardoor hij eendimensionaal en saai blijft. Ja het was/is me wat, die strijd tussen de seksen. Maar moet dat zo zwart-wit, oudbollig en voorspelbaar ten tonele gevoerd? Hoezeer je een afstudeervoorstelling het beste toewenst, Strindberg´s piemel kan niet boeien.

Steven Watermeulen die Caligula enkele jaren geleden bij het Zuildeijk Toneel sterk speelde, is snel vergeten als je naar deze OT-voorstelling kijkt. Iwan Walhain geeft op adembenemende wijze inhoud aan de gekte en de waanzin die zich steeds meer van de Romeinse keizer meester maakt. De gelaatsuitdrukkingen waarin onder meer diepe huivering en ongeloof te zien zijn, maken het kijken naar deze jonge acteur tot een feest. Extra gewei voor prachtig decor van geminiatuurde maar o zo mooi gemaakte Romeinse tempels met trucjes.

Marthaler blaast het stof van oude Schubertliederen. Ik heb me enorm vermaakt met de dwarse interpretaties van de klassiekers. Voor het eerst hoorde ik ook hoe vunzig het Bächleintje is, waar onze Müller zijn wandelstaf wel eens lekker in wil dopen. Marthalers personages ontroeren me altijd in hun onbeholpen poging te leven. Aan het eind iets te lang en lang niet alle toegevoegde liederen waren even verrijkend. Enorme tomaat voor de locatie en vooral de tribune, wat een herrie en zo weinig intimiteit. Vallende en springende acteurs zijn ongelofelijk, maar ik begin het trucje nu wel een beetje te kennen.

Nora, een muziekdoos: De geweldige, dure, Duitse loft waar de familie Helmer in woont, draait rond en rond en rond. Eerst best opwindend maar op een gegeven moment toch niet meer interessant en zelfs vervelend: “Daar gaan we weer”. Naast het decor was ook het spel behoorlijk gestyleerd en tevens een beetje dood-geregisseerd, wat mij betreft. De agressieve energie van de acteurs beklijft uiteindelijk wel. Bij het slot zat ik ineens te snotteren. In al het geweld van decor en acteurs, raakte ik de point van het stuk helaas een beetje kwijt (misschien kwam dit ook door mijn overconcentratie, de ondertiteling was op het eerste balkon in de Schouwburg namelijk niet te lezen).

Heftige voorstelling. Sanne den Hartogh is eng en onberekenbaar, maar soms ook lief. Decor van supermarktkarretjes is goed gevonden. Het moment waarop het publiek direct wordt aangesproken, was minder. Het ging over de top en ik voelde me juist minder aangesproken. Tomaat voor de tekst die soms iets te zweverig wordt. Geweien omdat het echt iets wilde zeggen en dat het lekker rauw bleef.

De Vier Gasten hebben een sympathieke uitstraling. Geen strakke reclamemannen die cabaret maken, maar vier gozers, type buurjongen. Ze zijn het sterkst als ze niet buurjongen-achtige dingen doen, porno, homo’s, vierstemmig Duits zingen; hun gevoelige kant enzo. Als snelle grappenmakers zijn ze minder en scène’s raken aan goed schoolcabaret. Scènes zijn snel aan elkaar gemonteerd, maar het blijft los zand. Wisselvallig en te weinig dus, maar de zaal vond het geweldig.