Ik was niet van plan een woord vuil te maken aan deze wanstaltige voorstelling, maar ik moet even reageren op de recensie van JS, gezien 24/6/03! Waar haal je het vandaan dat Steven zou worden vergeten na de Caligula van Iwan Walhain?! Ik wil proberen deze acteur niet persoonlijk iets aan te rekenen, maar wel de regisseur Mirjam Koen. Ik heb inmiddels verschillende voorstellingen van haar gezien en ik vind ze misselijkmakend pretentieus en ze getuigen van een absolute wansmaak!! Deze vrouw moet het verboden worden theater te maken. Ik begrijp echt niet waarom deze voorstelling bestaansrecht zou moeten hebben. Hulde aan Jose Kuipers en aan Jose Kuipers alleen (!) dat ze het presteert om binnen dit gruwelijke geweld overeind te blijven.
Waag het gdvrdmm nog eens aan Steven van Watermeulen te komen!!!

Heerlijk! Wat een fijn zomers gevoel bij deze ‘muzikale reis om de wereld’, zoals ze het zelf aankondigen van te voren (ook al de moeite waard om te zien!). Het ziet er geweldig mooi uit, er wordt met plezier gespeeld en ook muzikaal zit het goed in elkaar. En behalve de lach stiekem ook nog een traan… Dit zou de Parade vaker moeten hebben!

Een gewei uit sympathie voor het gezelschap, maar met dit door een bekend slaapstaddrankje gesponsorde stukje theater maakt De PaardenKathedraal zich er wel heel gemakkelijk vanaf. Elk denkbaar cliche komt voorbij en nergens wordt dit interessant, origineel of echt leuk. Een niemendalletje en een onderschatting van zowel de Parade als het publiek.

Wow, De Paardenkathedraal maakt het weer waar, wat een geweldige!! voorstelling, ik ben twee keer gaan kijken en totaal overdonderd door zoveel talent en inventiviteit, waanzinnige beelden in zo’n tent, mooi spel van allen maar met name Henk Elich, zoveel uitstraling en grandeur. Dit is een heerlijke nieuwe vorm voor de Parade. 1 Eland moet deze keer weer naar Uri Rapaport, met zo weinig materiaal zo’n geweldig resultaat neerzetten is echte magie.

Niet verwacht dat Miriam ooit nog een avondvullende ‘bestaande’ tekst zou regisseren. ‘Dat stuk met Strindberg’s Piemel’ is een vreemd biografisch stuk over de wel erg onaardige Strindberg zelf. Maar hoe vreselijk de man ook moet zijn geweest, in deze voorstelling krijg ik toch sympathie voor de beste man. En dat is te danken aan de kleuren en lagen die Olav Pieters zijn personage weet te geven. Ook de komische timing, het ‘vette’ spel en de mimiek van Alwin Pulickx zijn heerlijk om naar te kijken. De dames winnen inhoudelijk (en Sofie Knijff en Lotte Proot spelen met verve) maar de mannen zijn als inhoudelijke verliezers mijn winnaars van de avond. ‘Géwoon’ weer eens een mooi rond verhaal met veel plezier èn techniek gespeeld. Fijn. Een klein blikje tomatenpuree voor de wel bijzonder karige vormgeving. Die botst mijns inziens met de speelstijl.

Veel zeer inventieve vondsten, technisch allemaal erg perfect, maar er gebeurt echt helemaal nix in deze voorstelling. Vond ik de Lunatics op Oerol al een beetje vondsterig, dit is echt een aaneenschakeling van ideetjes, zonder enige dramatische opbouw. De poëzie ontbrak, en dat is net wat er nodig is om dit soort beeldend theater de workshopfase te laten ontstijgen.

Alle elementen die de muziek van de Kift zo intrigerend en meeslepend maken (eigengereide instrumentatie, dwingende ritmes afgewisseld met verstilling etc.) zitten ook in deze mini-opera, maar het komt niet lekker van de grond. Misschien omdat het verhaal te vaag is (zonder de begeleidende folder is er weinig van te begrijpen), of omdat er zo nadrukkelijk in gezongen wordt (al is Mariecke van der Linden een aangename toevoeging aan de Kift, sinds hun filmsamenwerking), of omdat de “liedjes” eigenlijk ontbreken. Ik weet het niet, ik had er veel van verwacht, maar er komt weinig uit.

Nog zeer schetsmatige voorstelling, maar in de tweede helft komt de samenhang er beter in. Paul van der Laan steekt flink boven de rest uit, blijkt ook met flinke lappen tekst prima uit de voeten te kunnen. Van mij mag dit nog wel verder worden uitgewerkt, tot een iets volgroeider geheel: nu al erg veel groeipotentieel.

Het wordt aangekondigd als dans, maar is eigenlijk meer mime. Qua structuur lijkt het begin wat rommelig, tot later blijkt dat de echte chaos nog moet komen. Veel gooi- en smijtgrappen, leuk maar er blijft niet veel van hangen.

Eclipse op de langste dag van het jaar… veel prachtige plaatjes, mooie production value, goed gebruik van ruimte, licht en muziek. Waar nog wel aan gewerkt mag worden is de dramaturgie: het is nog wat vondsterig, sommige lijntjes worden niet afgemaakt, of staan onduidelijk ten opzichte van het geheel, en het eind is nogal abrupt (waarom die toren, er gebeurt weinig mee…).