Heldere herinterpretatie van Ibsen, maar wel erg degelijk Duits dramaturgentheater. Na afloop konden we het over inhoud en interpretatie hebben; wanneer maak je dat nog mee?! Toch heb ik veel te zeuren: de acteurs die in het (overigens fantastische) decor de hele tijd maar trapje op trapje af moeten rennen; de overbodige herhalingen in het ronddraaien en de projecties; de afgrijselijke muziekkeus ook.
Uiteindelijk toch overtuigd omdat ik in de dagen erna steeds meer Nora’s en Torvald’s ontdekte in de stad.

Gefuckingweldig. Koen Wouterse heeft een geweldige concentratie, lichaams-en stem beheersing. Geweien voor hem. Ook geweien voor de tekst, de onschuldige voorbijgangers en de politie. Fijn dat de voorstelling niet alleen over zwerven gaat, maar ook over den Achterhoekse gemoedstoestand. Veel detail, lef en klote. Belachelijk dat dit dan geen Ton Lutz-prijs kan krijgen!

Fabian Holle vecht zijn minderwaardigheidscomplex uit op de vloer, terwijl het zusje de show steelt. Idee is goed en af en toe is het heel mooi, maar vaak overschreeuwt Fabian zichzelf. Dan is het allemaal nogal ijdel, saai en niet virtuoos genoeg. Jammer.

Spectaculair en intrigerend theater, maar beklijft niet. De toeschouwer mag leuk intellectueel puzzelen met badminton, tv-schermen en geluidseffecten, maar wat doet het er eigenlijk toe?

Ik ben diep ontgoocheld in mijn heer Dirk Tanghe, ik ben altijd een groot fan van hem geweest maar wat hij nu laat zien is ronduit een blamage. Een voorliefde voor mooie jongetjes van deze regisseur is alom bekend en hij is lang niet de enige in ons theaterlandschap, maar wat er hier in zijn kamer vertoond wordt is ronduit genant. Elisa Beuger is de enige die enig acteer ervaring heeft en opgeleid is, dat is zeer merkbaar en zij houdt zich staande. De twee heren (jongetjes) zijn van de straat geplukt en menig callboy zou het er beter vanaf brengen. Een leuk experiment maar niet toonbaar. Het ziet er prachtig uit maar een film kan je doorspoelen maar dit is puur voyeurisme en je kan enkel de ogen sluiten en hopen dat het snel voorbij gaat, een reggisseur die uit zo’n enorm aanbod van goed geschoolde en zeer talentvolle acteurs kan kiezen en dan aan het werk gaat met een stel slechte amateurs lijkt mij niet de bedoeling van subsidie. Ik vind het jammer dit te moeten schrijven want was juist altijd zeer verrast door de inventiviteit van de Paardenkathedraal en de prachtige voorstellingen. Er is nog hoop!!!

Een hele verrassende voorstelling, confronterend, eerlijk en ontroerend. De acteurs waren bijzonder indringend. Je wordt een met de voorstelling, letterlijk meegesleurd in het verhaal. Een hele nieuwe vorm, dit verwacht je niet. In het begin durfde ik niet te kijken naar de acteurs, zo dichtbij. Je maakt letterlijk deel uit van de voorstelling en moet telkens je positie opnieuw bepalen. Ik verloor het gevoel van tijd. Na afloop verpletterd naar de Waddenzee getuurd. Mindblowing!

Vier jonge mensen laten naar zich kijken, naar hun verdriet en naar hun zo herkenbare onhandige manier van met elkaars verdriet om te gaan. Dit is dichtbij-theater, spanning die ontstaat door wat de spelers allemaal niet doen. Je krijgt als toeschouwer geen enkel handvat om afstand te nemen, en dat is prachtig. Soms wordt hun onhandigheid hilarisch grappig, ongeveer zoals een alledaags woord grappig wordt wanneer je het honderd keer achter elkaar zegt. Een extra gewei voor de sterke combinatie van beweging en tekst, én een gewei voor het functioneel gebruik van film. O.a. nog te zien 25 en 26 november in de Brakke Grond.

Herinneringen aan de kerstuitvoering van mijn zesde klas lagere school drongen zich op tijdens deze voorstelling. Een vrouw en een man trakteerden ons op een uur lang overacting en onduidelijk gehuppel. De man speelde een inboorling en die kunnen zoals bekend niet praten. Deze handicap compenseerde hij door gedurende de hele voorstelling te kijken alsof hij erg nodig moest poepen. Zijn deel van het gehuppel werd begeleid door een dame op een trommel, die in haar vrije expressie niet gehinderd werd door maat- of ritmegevoel.
Dit alles leidde nogal af van het barokkwartet, dat niet onaardig speelde. Een gewei voor die andere herinnering aan mijn lagere schooltijd: je lachen proberen in te houden.

En weer creëren de Lunatics op geloofwaardige wijze een vreemde wereld, waarin drie bizarre wezens ronddolen. Alles klopt: de beweging, de stemmen, de pakken, de noodzaak om al die idiote prachtige handelingen uit te voeren, de muziek… Erg mooi is ook om te zien dat de schoonheid overal is: van het totaalbeeld tot in de kleinste mimiek wanneer één van de wezens plotseling vlak voor je staat. Enig minpunt is het wat mager en rammelend dramatisch verloop, dat gemakkelijk verder uitgewerkt kan worden. Wat is bijvoorbeeld de rol van die vreemde rijdende tor, die vriend nog vijand lijkt te zijn? Maar ook zonder echt conflict is deze voorstelling meer dan de moeite waard.

Het begon zeer overdonderend, met een schreeuw en daarna totale verbazing. Een mooie bewerking van Sartre, minder zwaar en precies lang genoeg. Wat is de hel, of beter gezegd wie maakt de hel voor wie? Soms erg herkenbaar!
Prachtige flyers, mooi geschilderd decor en lekker spel om naar te kijken. Mijn complimenten!