Comedia del’ Arte tot in de puntjes. De personages groots, snel, speels, leuk maar zeker niet te-. In een razend tempo vertellen ze ons het verhaal van twee vaders, met twee lastige zoons, en twee verloren dochters, wat resulteert in twee gelukkige stelletjes dankzij de slime Scapin. Het verhaal gaat vliegensvlug en wordt hier en daar onderbroken voor een stuk zeer knap ensemble spel met maskers, dat het publiek een adem pauze geeft en betrekt in de sfeer van een vrolijk Italiaanse havenstad. In de versie die ik heb gezien (er zijn er twee) blonken de twee vaders uit in hun samenspel, alleen al de fysieke tegenstelling tussen de kleine Erol Struijk en de lange Lobke van Beuzekom zorgt voor een stevige workout van de lach spieren. En dit alles speelt zich af in een prachtig zeer functioneel sober decor dat bestaat uit verschillende niveaus. De enige tomaat is voor het begin dat net te rap gaat om als publiek dadelijk mee te kunnen maar ik ben er van overtuigd dat daarvan niets meer te merken is als de echte voorstellingen reeks begint. Een extra gewei waard: de voorstelling is gratis.

Een mooie voorstelling van een Heijermansdrama. Arie de Mol weet in zijn regie prachtig het publiek te betrekken in de kleine wooonkamer uit het begin van deze eeuw. En gedurende het stuk wordt de betrokkenheid groter en de situatie beklemmender. Je kan het drama niet ontvluchten. De spelers spelen goed als een ensemble en een speciaal gewei is weggelegd voor de rol van het zwakbegaafde zusje dat met zoveel overtuiging wordt gespeeld en geen moment ongeloofwaardig is. Die ene tomaat is voor het gebruik van de projectie die overbodig was in mijn ogen en enkel het effect moest hebben van: “Kijk hoe multimediaal wij bezig zijn.” Nou goed al met al een aanrader al is het alleen al omdat Heijermans te weinig wordt opgevoerd in Nederland de laatste tijd.

Een hele knappe voorstelling, een minimaal decor, weinig actie, maar door een uiterst sterk spel boeit de voorstelling de gehele tijd, ondanks dat er in eerste instantie helemaal niets gebeurt. Een totaal alternatieve behandeling van Oom Vanja. Om het verhaal echt te kunnen volgen is het denk ik wel goed om enige kennis vooraf te hebben. Verder drie tomaten voor de drie dames op de achterste rij die het nodig vonden om hun eigen voorstelling te maken en het zodoende nodig vonden om gedurende het hele stuk met elkaar door te blijven praten… blijf dan thuis!!!

Echt een voorstelling die een jaar eerder behoorlijk indruk had kunnen maken. Nu vond ik ‘m vooral overdreven, iets te traag, maar soms ook wel ontroerend. Vooral de naakte mensen die weglopen bij het Rex Tremendae van het Requiem van Mozart vond ik wel erg pathetisch en overdreven dramatisch. En waarom? Alleen maar omdat het mooi is? Dat werkt alleen vlak na een traumatische gebeurtenis, zoals de dood van Fortuyn…

Amorele kickzoekers en decadente stuurloosheid onder welgestelde middenklassers, waren blijkbaar ook al in Schnitzlers Wenen van 1911 bekend. Erik Snel heeft van de oorspronkelijke tekst een mooie en grappige bewerking gemaakt. En Dennis Coenen is heel overtuigend de vitale, fascinerende, egoïst Hofreiter die steeds meer kampt met onderhuidse wanhoop. Alleen dat toneelbeeld…

Ivo Van Hove (en zijn scenograaf Jan Versweyveld) zoeken verder naar de inspiratie en het succes van weleer. Dat hij het maar niet vindt heeft blijkbaar bij het gezelschap onvrede opgewekt. Toch zijn zijn voorstellingen nog altijd knap uitgewerkte projecten met visie op het stuk en creativiteit in de regie en de scenografie. Maar je naar de keel grijpen, nee dat doet het niet meer.
Alhoewel, dankzij die prachtactrice Halina Reyn wordt het toch een beklijvende voorstelling. Hoe zij deze ganse, lange, voorstelling gestalte geeft aan het personage die in deze tekst de ware hoofdrol is, alle andere personages zijn slachtoffer van haar, is meer dan grote klasse. We hebben ze nu in goed drie maand gezien in twee Tsjechov’s (Een Meeuw, Drie Zusters) en deze O’Neill en telkens domineerde ze de cast terwijl ze toch blijft overkomen als de ‘girl next door’.
Maar terug naar de voorstelling, Van Hove heeft veel kritiek gekregen op de vormgeving van deze voorstelling. Er wordt gebruik gemaakt van viltstiftbord, overheadprojectie en video. Zelf vinden we ook dat het niet zoveel bijdraagt, behalve dan een zekere sfeer. O’Neill heeft deze tekst geconstrueerd als een Griekse tragedie maar Van Hove heeft het koor gereduceerd tot één rol (Hugo Koolschijn) en bovengenoemde hulpmiddelen. Maar het blijft ergens wel wringen. Eugene O’Neill heeft dit opgevat als 3 volwaardige stukken. Er is veel in gesnoeid en we vragen ons af of er niet al te veel is gesnoeid, anderzijds blijft de voorstelling een lange zit.
In ieder geval, een degelijke voorstelling met een volledig ontbolsterde, impressionante Halina Reyn, we hebben nog altijd heel veel voldoening bij de producties van Ivo van Hove. (En als we eens ons database van de laatste paar jaar bekijken vinden we Van Hove nog altijd de best presterende regisseur bij Amsterdam!)

Deze voorstelling is bijzonder. Hij is anders. Het eerste kwartier was ik even bezorgd. Er gebeurde namelijk helemaal niets. Hoewel, niets? Toch had het wat: toch bleef je ernaar kijken. Ik vond namelijk het idee achter het decor geweldig! Iedereen zat op een stoel, dat was zijn plekje. En de vloer was bobbelig (Een beete jammer dat ze daar in de voorstelling een grapje over maakten… Ik vond het juist zo mooi). Dat stond ervoor dat alles niet meer zo makelijk ging, omdat ze allemaal de jongsten niet meer waren. Ze zaten ook in een soort kooi: de mensen zaten in een situatie en konden er niet uit. Het decor vond ik dus helemaal geweldig. Het spel vond ik ook goed: houd mensen maar eens zo lang geboeid!! Alleen dingetjes zoals de storm vond ik raar, dat is vooral leuk als je van sensatie houdt op het toneel!! Al met al heel mooi gedaan, een bijzonder stuk.

Deze voorstelling was echt heeel erg cool!! Ten eerste was het heel mooi gespeeld: breekbare momenten, maar ook hele levendige momenten: diepe gesprekken afgewisseld met hevige gevechten!! De voorstelling was ok heel bijzonder, omdat hij mooi was als een verhaal voor alle tijden, maar tegelijkertijd kwam ook de historische achtergrond, over Achilles en Patroclos op een hele leuke manier aan bod. Het was echt een hele leuke en mooie voorstelling en ik kan echt iedereen aanraden om erheen te gaan!!

Afgelopen tijd heb ik vrij veel toneelstukken gezien, zoals De Dochter van de Dominee (Annie MG) en Gloed en Macbeth, maar dit vond ik de meest indrukwekkende. Het spel van in de eerste plaats Halina Reijn en daarna Pierre Bokma, maar ook van actrice Goslinga en acteurs Ten Haaf en Kesting was geweldig. Vorig jaar kreeg Gloed de publieksprijs, dit jaar verdient Rouw deze, of welke andere prijs dan ook. Zeker moet ook de regie vermeld worden met groots gebruik van moderne multimedia. Een pluim!!

Aan de enorme opkomst en de samenstelling van het publiek was te zien dat Peter met zijn werkverleden een enorme reputatie danwel naamsbekendheid heeft opgebouwd (ik sprak later mensen in de foyer die Peter alleen kende van tv en zelfs helemaal niet wisten dat hij “iets met toneel deed”, laat staan dat hij eigelijk een mime-speler is). Dit om even aan te geven waarom en waarmee een groot deel van de Nederlandse theaterzalen gevuld is.
De voorstelling begon vrij mat en ik was even bang dat ik deze voorstelling uit moest gaan zitten. Dat bleek niet het geval. Al snel liet Peter toch weer zien dat hij gewoon een heel goed acteur is die al heel wat jaartjes ervaring op zijn teller heeft staan. Beetje jammer aan de voorstelling vond ik toch het eeuwige onderwerp “het verschil tussen mannen en vrouwen”. Vooraf had ik me al af gevraagd of dit onderwerp niet al helemaal is uitgewrongen, leeg gelepeld, uitgekotst en weer opnieuw verorberd… en dat bleek ook zo te zijn. Niets nieuws, werkelijk àlle clichés werden opnieuw uit de kast getrokken. En het ergste is dat ik moet toegeven dat zelfs ik toch regelmatig weer erg hard moest lachen om het hoge herkenbaarheidsgehalte, en met mij vele anderen. Toch vind ik het veel te goedkoop en gemakkelijk om weer op deze gegarandeerd-succes-golf mee te varen. Peter komt er mee weg, dat dan weer wel en ik verliet met een goed gevoel de zaal maar het gemak van het onderwerp bleef aan me knagen, het is bijna zonde van zo’n Peter.