Ik doe de voorstelling niet echt recht; ‘k Was er niet echt bij met mijn hoofdje en de voorstelling was niet echt toegankelijk. Toch voor de statistiek mijn minirecensie. Ik vond het een beetje ouderwets, moest bijvoorbeeld aan David Lynch denken. Het idee (dat ik van de flyer had) dat alle personages muziekpartijen zijn, is consequent uitgewerkt en als je into jazz bent en het stuk kent, heb je vast een leukere avond.

Zo, dat gebeurt met niet snel. Ik ben weggegaan in de pauze. Ik vond het verschrikkelijk. Het gelauwerde tweetal kan alles, niet alleen op het podium, maar ook met ons het publiek. We staan op, gaan zitten, schreeuwen zingen op commando, wat een dolle avond. Veel flauwe grappen, ideetjes, weurdspelingen, een momentje absurdisme, ik voelde me beledigd. Ik neem het theater en mijn vrije avond bloedserieus.

Nou dit vloog voorbij, niks geen uitgestrekte Provilyaanse tijd. Ik vond het te eenlagig en wat weinig. Decor te affig voor het rafelige en schurende uitgangspunt: Nederland zoals wij het kenden is overleden. Daarnaast kan ik dus niet luisteren naar zo’n Requiem in het theater, volgens mij was de box ook niet afgesteld op Klassiek. Maar gewei voor de intentie politiek theater te maken en de heerlijke kachel geuren.

Indringende voorstelling. Foute mensen die foute keuzes hebben gemaakt, die oud-strijders, denk je in het begin. Maar aan het eind zit je enkel nog met het besef dat ieder mens slachtoffer is van de tijd waarin hij leeft. En dat het maar de vraag is of keuzes bestaan. Wat een kwetsbare mensen. En wat een acteurs. Een absolute must !

Wauw, wat was deze voorstelling volkomen tegengegesteld aan al mijn esthetische voorkeuren. Ik roep wat assoscaties; Robert Wilson, Pink Floyd, Bill Viola. Niet de minste namen toch, bent u fan dat werk, gaat dit zien. Beeld goed strak, ik heb wel een blik op het decor van de toekomst gezien. Veel afstand, ik begreep er weinig van. Het laatste kwartier is een orgie van te veel geluid, beeld en samples. Het werd toen een beetje naar in plaats van mooie plaatjes. Ik heb liever naar.

Wat is het nou? Volgens De Volkskrant (lyrische Roland de Beer) ontroerend mooi en goede zang. Het Parool vond het niks, AD kopt: “Ga er niet Heen!” {Kan dat?}. NRC vind het ook maar niks. Niemand is laaiend enthousiast over de regie. Iedereen vindt zich in de kwaliteiten van het (ad-hoc) koor. Maar of Charlotte Hellekant (nog nooit een vrouw zo mooi over het toneel zien lopen}, nu wel of niet een goede dictie heeft en wel of niet goed in het borstregister zit? Alle recensenten verschillen zo fundamenteel van mening over de muzikale kant van de zaak, dat je je afvraagt of ze wel dezelfde voorstelling gezien/gehoord hebben.
Nou ik. Regie en vormgeving zit ergens tussen Elisire D’amore en Dario Fo, maar komt kwalitatief niet in de buurt. De toneelbeelden zetten je in ieder geval op het verkeerde been. Ik had sterke associaties met Amerikaans optimisme uit de jaren veertig, vijftig, terwijl ik aan de opbouw van de staat Israël had moeten denken. Echt niet. En we gaan het ook niet over de Palestijnen hebben. Ik lees de Odeon tegenwoordig alleen achteraf. Ogen dicht af en toe even kijken als de tranen over de wangen lopen bij zoveel schone muziek en zang.

Nee, ik kan daar niet zo enthousiast over zijn,
GJ is Shakespeare niet en moet dat ook niet willen zijn.
Ik vond de tekst hier en daar niet te harden vervelende nichten-retoriek, doorspekt met quasi diepzinnigheden en nog meer stront, pis en kots. Het wordt af en toe puberig poep en pies.
En altijd weer ergens profileren in de spruitjeslucht met uithalen naar het troosteloze leven van de gewone man met allemaal een Braun-tandenborstel. Hou daar toch mee op.
Onvermijdelijk ook weer de overdaad aan vreemd gedoseerde woedeuitbarstingen.
Nee, de “äctualiteits-welle” op het toneel produceert voornamelijk stukken die niet zullen beklijven.
Geweien voor de spelers Greidanus TOP.
Tomaten voor de tekst.

Tonnus Oosterhoff is verliefd op Dette Glashouwer (“Dans zonder vloer”, blz 112,135). Ik schuif bij hem aan. Maar dit keer, in de ‘soul-opera’ J.C. Superman, steelt Joke Tjalsma als vuurvast kreng, toch de show van Suver Nuver. Een voorstelling die oorspronkelijk vondsten aaneen rijgt van de opkomst van de gezinsleden, via de slapstick-moord op pa tot de slotscène. ‘t Gaat niet erg diep, maar ‘t is wel heel leuk.

Mijn eerste reactie op Tim van Athene?? Ge-wel-dig!! Van het begin tot het eind heb ik genoten: prachtige kostuums, doortastende tekst en verbluffende acteurs.
Als leerling van de LOT (Landelijke Oriëntatiecursus Theaterscholen) kan ik ontzettend veel inspiratie putten uit een voorstelling zoals deze.
Aus Greidanus Jr. verdient (als 1 van “mijn voorbeelden”) met zijn rol als Tim van Athene zeker 6 geweien.
Zoals op de site van ZT Hollandia al werd aangegeven: een goede voorbereiding is zeker noodzakelijk. Met de LOT zijn wij van te voren uitgebreid bezig geweest met deze voorstelling, als wij deze voorbereiding niet hadden gehad, had ik misschien wel anders naar deze voorstelling gekeken.

Ik heb ontdekt dat ik allergisch ben voor “de politieke boodschap” als theatraal ding, vooral omdat het vaak zo gratuit is. Ook bij ‘Nederlandje’ had ik het idee dat er lekker voor eigen parochie gepreekt werd, ‘No Logo’ van Naomi Klein op schoot, en fijn antiglobalistisch gelijk hebben met z’n allen (tomaten!).
Als je dit allemaal wegdenkt, is het eigenlijk een leuke, mooie voorstelling. Regisseur Olivier Provily durft tijd te nemen en logica overboord te zetten (geweien!), hoewel hij dat dan weer minder deed dan bij een eerdere voorstelling die ik van hem zag. Hier en daar deed de voorstelling me echt wat, en dat is al heel mooi (geweien!).
Ik denk dus dat het een goed idee zou zijn als Provily zich hierop richt, en niet teveel boodschap door onze (laat ik voor mezelf spreken: mijn) strot moet willen duwen. Dat betekent dus ook dat hij niet van tevoren een enorm interview in Vrij Nederland moet geven waarin hij genoemde boodschap er nog dikker bovenop legt (tomaten!). Verder vooral zo doorgaan.