The world of Age of Chaos… Het kwaad probeert de wereld te veroveren. 5 strijders worden door de goden gezonden. Ieder met hun eigen missie om de wereld in balans te brengen. Lukt het deze 5 strijders om deze missies te volbrengen??
Het verhaal is niet echt bijzonder, maar wel vol humor. Als je van breakdance houdt, is dit een heel goede voorstelling. De combinatie van breakdance en videobeelden/computeranimaties past heel goed bij elkaar. Net als de muziek en de breakdance. De muziek is zeker niet eentonig, heel wat muziekstijlen komen er bij kijken.
De videobeelden nemen je mee in de wereld van Age of Chaos. Een stem vertelt je het verhaal en dan ineens komen de dansers op het podium. Snelheid staat centraal: de dans, de videobeelden en het afspelen van het verhaal. Spannende stukken en een romantisch tintje zitten in het verhaal.

Nou in elk geval een voorstelling met Kloten. Het beste discussiestuk dat ik dit seizoen heb gezien, behoorlijk verbijsterend. Ik ben enthousiast. De merkwaardige speelstijl, het belachelijke decor, geweldige mis-en-scène, rete politiek en vooral erg geestig. De voorstelling vloog om en ik begreep er geen reet van. Geweien voor Tijn Doctor’s Trixie, Jappe Claes en Iwan Walhain. Roos Drenth speelt standaard bloot mooi meisje en Anneke Blok haalt haar Schwabiaanse moeder weer eens van stal daarvoor een tomaat. Dat vind ik tot nu toe, voor de rest ben ik nog aan het denken.

Als er één ding opvalt in dit seizoen, dat bijna halfweg is, dan is het de retour van de lange voorstellingen. Ook ‘t Barre Land maakt van deze voorstelling een lange zit en bovendien, zoals zo dikwijls gebeurt, hoe meer naar het einde hoe meer de voorstelling aan spankracht verliest. Wat begint als een krachtige, spetterende voorstelling verzandt uiteindelijk tot tekstkramerij.
Maar ‘t Barre Land maakt dat allemaal goed door, in de eerste plaats, het spelplezier dat er massaal afdruipt. Jacob Derwig is terug, die acteur die een breed gamma van emoties tentoon spreidt, de evolutie die zijn personage doormaakt duidelijk en krachtig laat zien en dat allemaal met een gemak en een naturel die niemand van zijn generatie hem nadoet.
Maar ook de rest van de groep blinkt uit in spelplezier, Vincent van den Berg en Margijn Bosch op kop.
Spijtig dat de aandacht niet kon vastgehouden worden want het is een frisse, knap gespeelde en origineel in beeld gebrachte voorstelling.

Rijnders heeft zo een paar stijlen die hij aankleeft: pompeus aangeklede en geschminkte acteurs is er zo één van en deze voorstelling één van de voorbeelden.
De Shop is een merkwaardige lokatie. De plaats waar vroeger scheepsarbeiders beneden op de vloer stonden om een job te bemachtigen die vanop de loopbruggen werden uitgedeeld, is al een tijdje voorbij en het gebouw heeft de grandeur van een nog niet versleten maar geen nut meer hebbende infrastructuur.
Gerardjan Rijnders gebruikt wat het gebouw hem influistert. Zolang alles nog goed gaat speelt de handeling zich op de loopbruggen af, van het ogenblik dat het iets minder gaat met het hoofdpersonage speelt alles zich op de vloer af. De “minderen” blijven beneden, de “meerderen” vertoeven op de loopbruggen. Het lijkt upstairs/downstairs wel. Wanneer Tim ten val komt en de hofhouding zich van hem afkeert wordt deze laatste nog een verdieping hoger gepositioneerd. De symboliek is duidelijk.
Het is al bij al een degelijke voorstelling zoals we van Rijnders en van Zuidelijk Toneel Hollandia mogen verwachten. Maar anderzijds is ze te lang, vooral in het tweede deel had duchtig in de tekst mogen gesnoeid worden. En bovendien verzuipt de voorstelling in een overmaat aan symboliek.

Shakespeare heeft veel moordenaars en ander gespuis vorm gegeven maar geen enkele die het zo tegen wil en dank is dan Macbeth. Met de eerste moord zet hij een mechanisme in gang dat niet te stoppen is. Uiteindelijk is het niet de vijand die hem verslaat maar zijn het zijn eigen demonen die hem vernietigen.
Niemand ook die deze aan zichzelf ten ondergaande held zo tot leven kan wekken dan Steven van Watermeulen. Zonder twijfel de allerbeste van zijn generatie. Nu eens zeer ingehouden, via het kleine detail, dan weer met de grote geste, niemand kan zo de ziel van een personage etaleren op een manier dat de toeschouwer helemaal mee in de huid zit. Steven’s kracht zit hem juist in het doseren van ingetogen en uitbundig acteren.
Alize Zandwijk zet een oerdegelijke regie neer. Donker, dreigend en toch helder van textuur.
Zoals ik al eerder aangaf is Shakespeare onze onvoorwaardelijke favoriet. Een productie die hem alle eer aan doet is dan ook een geschenk uit de hemel.

Een dansvoorstelling geinspireerd door het lot van de Katharen, de middeleewse ketters die trots de brandstapels van de inquisitie opstapten. Als u nog niet zeker weet of u moderne dans kan waarderen dan is deze voorstelling voor u een must. Het vuur van deze dansers verteerd, overwint, geweldig!

Een heerlijke voorstelling voor 9+, waarbij toch vooral de ‘plus’ aanwezig was, dat wil zeggen twee kinderen en ongeveer twintig volwassenen. Jammer hoor. Hoe vaak zie je nog voorstellingen waar met zo veel enthousiasme en energie gespeeld wordt? Een fantastisch en fantasierijk verhaal dat door de drie acteurs met een enorme vaart de zaal in wordt geslingerd. Op het einde raakte ik de draad wel wat kwijt, maar dat gaf allemaal niets. Wat is het fijn om met zoveel lol theater te maken!

Moeilijk te beordelen, vlak na de voorstelling. Zit nog helemaal in trance. Ik weet niet eens of ik het mooi of niet mooi vond. Maar het heeft zeker iets met mijn gevoel gedaan. Confrontatie, trance, verbazing, eng, verwarring… Zeker een voorstelling die lang in het hoofd blijft hangen. Wat mij persoonlijk het meest heeft gegrepen was de snelheid, virtuositeit en kracht van het partnerwork. Zelden zo gezien. Petje af.

Best lekker om zo’n drie uur naar toneel te kijken waar je eigen sym- en antipathieën uitgevent worden. Dat gevoel van: “Kijk eens, ook ex-paus Gerardjan Rijnders vindt tuig van de richel, tuig van de richel”. ‘k Geef toe, ‘t is een corrupte reden voor m’n lof. Wat echt telt is dat Aus Greidanus jr de sterren van de hemel speelt. Topsport! Want, terwijl ik me op de tribune nog kon beschermen met Astrakanmuts en duffelse jas, liep Pim met meestal niet meer dan een halve Jansen & Tilanus aan, in de in een vrieskast omgetoverde voormalige suikerfabriek met succes naar de top te reiken. Geldt de Arbowet soms niet voor acteurs?

Inderdaad, wat een uiterst uiteenlopende recensies, en ik vind ook dat ‘ga niet naar Samson’ als kop echt niet kan! Dit gaat objectiviteit ver te boven. Ik vond de regie ook niet goed. Het hinkt op teveel uiterlijkheden… Carnavalsliedje? Maskers op! Strandscène? Badpakken! Discotheek? Zogenaamd hippe outfits… geen eenheid, geen stijl, geen keuze… dus voor regie en vormgeving twee tomaten… maar het koor was echt heel heel goed en het orkest ook enorm op dreef, twee geweien. Muzikaal meer dan geslaagd. Ook zangtechnisch trouwens, mooie stemmen, diep en ‘vol’ gezongen (en geacteerd, kan ik niet ontkennen) maar qua enscenering zeer zeer matig. Prima om weg te blijven van de schrijnende actualiteit, maar mag ik iets meer visie zien de volgende keer…?