Doiiing wat een impact.
There are no good guys, no bad guys.
Go see it !

Weer erg mooi; van Daeles voorstelling heeft me wederom ‘geraakt’. Low Fat Moon (de vorige red.) vondt ik persoonlijk net wat feller en pakkender, (te weinig fysieke ruimte?) al moet ik erbij zeggen dat ik van moderne dans niet veel kaas gegeten heb:) Desalnietemin hoop ik dat de choreograaf, of dansmaker, ruimte krijgt voor meer werk; het is toegankelijk voor een breder publiek, en dat kan de moderne dans gebruiken denk ik. Succes!

Beetje dooie boel op het toneel, nog afgezien van de aldaar gepleegde moorden. Iemand omleggen kan inderdaad letterlijk, mee eens, maar màg best levendiger. Zeker als het het slot van Macbeth betreft, de koning die zijn hoofd afgechopt krijgt. Het slotwoord van de nieuwe koning paste dan weer wel bij het klinische omleggen.
Wel jammer.
Lady Macduff ging dan wel door merg en been, wat kan zij krijsen zeg! Wat een emotie.
Goeie vondst om de dronken poortwachter altoos op het toneel te houden, en ‘m ook z’n act te gunnen.
Ruimtegebruik ook in orde, mooi verstild - maar verder toch te emotieloos naar mijn smaak. En het einde te slap, waardoor denk ik ook het applaus maar moeizaam op gang kwam.

Het was heel indrukwekkend; het weergeven en uitbeelden van de Katharen.
Het geheel is compleet: beeldende dansers (ook de stagaires een pluim), verrassend decor en een subliem licht, drama en geluidsdecor. En heel veel enthousiaste kijkers. Zou de voorstelling nog vaker te zien zijn, hopelijk wel.

Interessante voorstelling over het vinden van een wiskundig bewijs door Catherine, uitstekend gespeeld van Carice van Houten. Jules Hamel als overleden vader heeft ontroerende dialogen met zijn dochter (Carice), de andere 2 rollen zijn iets minder goed bezet. Speciaal voor Carice: 3 geweien.

Peter Faber doet al twee jaar deze voorstelling, geschreven door Rob Becker, een standupper uit New York die sindsdien niet meer hoeft te werken want wereldwijd een hit. In het toch wat treurig stemmende Werktheater zagen ruim 100 mensen deze aangename babbelvoorstelling. Gebabbel wekt hier dus geen irritatie omdat wat Faber zegt over de verschillen tussen mannen en vrouwen zo ontzettend raak is. Genoten ook van de gave mimiek van een rasacteur die veel meer kan dan je vermoedt op grond van Flodder en Peter Pan.

Mijn eerste Bambie-voorstelling. Het brute geweld waarmee een ridder-achtige man de deur van de keuken platloopt en vervaarlijk met een soeplepel van een meter groot gaat zwaaien is een geweldig begin van de voorstelling. Drie mannen in een keuken. Ze drinken een biertje, schrappen worteltjes en snijden paprika en doen een poging om een taart te bakken. Reuze opwindend en grappig. Het betere gooi- en smijtwerk maakt soms aangenaam plaats voor poëtische beelden. Mooi. Knap gedaan ook. Toch was twintig minuten korter nog beter geweest.

Het zelfde team dat Yasser maakte gaat hier hopeloos ten onder. Het verhaal wil maar nergens echt vonken, de regie biedt geen houvast. De vader-zoon relatie krijgt geen diepgang en de vondst van de hond, als beveiligingssysteem, is grappig maar biedt meer kansen om het verhaal indringender te maken die dus niet benut worden. Merkwaardig dat drie goede acteurs (gewei), een goede schrijver toch zo de mist in kunnen gaan als er iemand voor staat (tomaten) die onzeker is.

Drie hoeraatjes voor deze voorstelling!! Waar moet ik beginnen. 1 gewei natuurlijk voor het spel / de rol van Roos ten Hooven. Nog nooit ben ik zo snel van iemand gaan houden, echt prachtig hoe ik oprecht werd vertederd door dit achtelijke meisje. 1 gewei voor de dramaturgische keuzes zoals het steeds naderbij komen van het decor, het volstrekt geloofwaardige binnenkomen door de deur en het schaatsen (!). 1 gewei omdat ik een lichte tegenzin had ontwikkeld toen ik in het programmaboekje zag staan dat het 2 uur en 10 minuten zou duren zonder pauze en ik na die twee uur juist wilde dat ze nog even zouden blijven. 1 gewei voor de teksten en hoe alle acteurs hier mee om zijn gegaan. Geen moment heeft het dialect mij in de weggezeten, integendeel. En 1 gewei voor alle dingen die ik hier nog op zou kunnen schrijven, voor het geheel dus en als bedankje aan Els inc.

Wat een verrassing! Loop ik op deze regenachtige zondagmiddag tegen deze leuke site aan. Vandaar dat ik meteen deze minirecensie schrijf. Vorige week zag ik twee erg goede solovoorstellingen; van Frank vd Heuvel (Zonder Olga) en Elske Rollema in Amsterdam. Erg knap hoe Frank alle verschillende karakters speelde in deze goed opgebouwde voorstelling. Na de pauze speelde Elske Fien de la Mar op een boeiende wijze en maakte de tragiek van deze diva voelbaar. Tevens een compliment aan het Betty Asfalt Complex. Goed idee om een “parade voorstelling” in het theater te programmeren!