Verveling, leegheid, uitzichtloosheid, no future, het is de essentie van Oom Vanja waar elke enscenering mee staat of valt. En deze bewerking staat ermee. Perceval accentueert door het stuk uit te kleden tot het bot en er en passant noch een facet dik in de verf te zetten namelijk de onmogelijkheid van mensen om zich ten volle over te geven aan de liefde. Professor-Jelena, Astrov-Sonja, Astrov-Jelena, Vanja-Jelena, maar ook Vanja-moeder, nergens is er een geslaagde liefde. Het zit in Tsjechov’s stuk maar niemand heeft het er zo uitgehaald als Perceval hier. Mooi is ook, en dat zit niet in Tsjechov’s tekst, dat de professor zich duidelijk beter thuis voelt met de meid, een leeftijdsgenote, dan met zijn jonge, knappe en door iedereen begeerde vrouw.
Elk personage wordt hier gevangen op zijn eigen stoel, een beeld dat tot in de begroeting wordt vastgehouden. Vooral in het eerste deel levert dit beklemmende beelden op. Perceval hanteert daar een soms tergend langzaam tempo. De verveling en de leegheid projecteren zich onmiddellijk op het stuk, de acteurs en het publiek.
Prachtige scènes levert dit op; de dans van de moeder met de professor, de verzoening tussen de giechelende en kirrende jonge meisjes Sonja en Jelena, de vloektirade van Dr. Astrov, allemaal beelden die enorme indruk maken.
Het tweede deel maakt wat minder indruk. Hier komen de emoties tot uitbarsting en is het dus wat moeilijker om de ingehouden sfeer vol te houden. Toch zijn er ook hier uitschieters.
Gilda de Bal houdt hier een nominatie voor een Columbina (beste vrouwelijke bijrol) aan over en terecht, zelfs al heeft ze niet zoveel tekst. Ze is constant zo overweldigend aanwezig dat ze soms hoofdrolspeler (en echtgenoot) Vic de Wachter wegdrukt.
Perceval haalt enorm veel uit zijn acteurs. Enkel Sonja wordt teveel een typetje. En ook laat Perceval heel veel zien: kleine maar veelzeggende gebaren.
Een uitgepuurde en indringende voorstelling die soms wat het tempo en de spanning laat zakken maar toch een beklijvende en indringende theaterervaring is.

Als arme student ga ik altijd een kwartier voor aanvang van een voorstelling naar het theater, vanwege de 50% korting, maar nu pakte dat helaas slecht uit; alleen de mensen die vooraf een kaartje hadden gekocht, hadden bericht gekregen dat de voorstelling een uur eerder begon!! Ik kwam helaas dus zo’n drie kwartier te laat de zaal binnen, maar was toch meteen gegrepen door het stuk; geweldige acteurs (helaas Hans Kesting gemist…), goed verhaal en een fantastische vormgeving. Ontzettend jammer dat de zaal nog niet half vol zat, want dit stuk verdient meer publiek. Hoop na Othello vorig jaar en deze voorstelling volgend seizoen weer zo’n goede voorstelling te mogen zien, dan helaas zonder Pierre Bokma en Hans Kesting, wat wel een groot gemis zal zijn!! Toneelgroep Amsterdam, ga zo door!

Zusje van weduwe organiseert diner in chique restaurant om de eerste sterfdag van het overlijden van haar (alom) geliefde man te gedenken. Een kleine herdenkingsavond. Is dat mooi of is dat mooi? Aan tafel zijn verder uitgenodigd een wederzijdse vriendin, en… de vrouw met wie hij achteraf (door een SMS-je op zijn mobieltje met iljwr! ) een jarenlange verhouding blijkt te hebben gehad. Spannend gegeven natuurlijk, dat door de vier actrices tenenkrommend werd neergezet. De dialogen zijn soms kervend, scheurend.
Als je het kan waarderen een absolute aanrader, maar ik kan me voorstellen dat er mensen zijn voor wie de situatie iets te dichtbij komt. Toch maar gaan kijken en zonodig maar even slikken. Heb je geen last van deze beklemming, dan kun je uitkijken naar een vlotte aaneenschakeling van vele hilarische en vaak herkenbare momenten. Let op de woordkeuze en niet te vergeten de mimiek, de non-verbale communicatie van alle vier de dames.

Snoepje van een voorstelling: dus ook geen volle driegangenmaaltijd die vult, maar heel prettig, licht verteerbaar, waar je een blij gevoel van krijgt. Aan alle kanten zeer eenvoudig gehouden, na korte introductie van Olga Zuiderhoek glij je zowat ongemerkt de voorstelling in. Spelplezier van beide dames straalt ervan af. Kwelling is minder bijzonder, maar best aardig stukje na.

Soms schoot het wellicht wel wat door, zowel in overacting (Stolwijk gooit het er wel erg dik bovenop) als in boodschapperigheid van de tekst, maar al met al toch sterke actuele voorstelling, hier en daar leuk ensemblespel (waarbij het kleine duiveltje inderdaad aangenaam evil was). Ben het wel met Pinguin eens kortom.

Heel goed gespeeld. Met soapie Peggie-Jane de Schepper en krachtige Jorrit Ruis. Een stuk over zelfmoord van twee jongeren die elkaar vinden via internet. Waar gebeurd verhaal. Eindelijk ook een voorstelling waar je video een GOED werkt. Mooie, grappige avond gehad die ook nog eens over iets gaat.

In haar voorstellingen laat Ragna Aurich ons dingen zien die wij niet zien. Die er wel zijn, maar waar wij in het dagelijks leven nooit bij stil staan.
Deze keer voerde haar Jules Verne reis door het onzichtbare langs ‘een plek achter de snelheid van het licht, waar zeker ook God woont.’ (website Gasthuis)
Die plaats werd theatraal verbeeld door een prachtige verzameling oud en gedeukt witgoed, waarvan alle deurtjes nog konden klepperen. Die verzameling stond in een gitzwarte ruimte. Op de grote koelkast zat een aardige jongen (Hendrik Aerts). Een theatraal gespannen vrouw (Lotte Proot) stond vlak voor hem en mepte met een ijzeren staaf tegen een wasmachine en een oven. Kleng kleng. De jongen beantwoordde dit door zich genoegelijk knarsend tegoed te doen aan de scherven van een schoteltje. Door hun witte kostuums staken beide figuren af tegen het zwarte achterdoek op een manier die deed denken aan een astronaut die tegen het heelal afsteekt. De twee uitgestreken goochelaars die later tevoorschijn kwamen, waren in hun zwarte pakken duidelijk thuis op die duizelingwekkende plek.
Doordat de handelingen erg komisch bleven had het iets heerlijk brutaals, de wijze waarop deze voorstelling het ontologische uiterste, oftewel ‘het niets’ annexeerde.
Tenslotte knalde op duizelingwekkend gewelddadige wijze het licht uit en was plotseling ‘het donker’, ‘het niets’, in het theater. Gruwelijk.

Wat een lekkere voorstelling. Gewoon gaan zitten en kijken. Het verhaal van Faust ken je al en als je het nog niet kende dan zie je het wel als een stripverhaal langskomen (Goet he). De tekst is gedeeltelijk langs mij gegaan, omdat mijn ogen toch liever naar de rest keken. De Sinterklaassen, de Teletubbies of het kleine duiveltje, dat zo geweldig duivel was.
Weer blijkt waarom het verhaal van Faust een klassieker is. In welke tijd je het ook speelt, je blijft jezelf er in herkennen.
Een gewei voor het duiveltje, de galaxian, de pianisten (ook al vond ik het saai) en een gewei voor de geslaagde voorstelling, want als je het programmaboekje leest dan zie je dat ze deze voorstelling zo wilden maken.
Een tomaat voor het schreeuwerige karakter van de hele voorstelling en het slechte articuleren van Faust (voor mijn gevoel).

Indrukwekkende voorstelling die het midden houdt tussen kleinkunst en theater. De spelers hebben zich vooraf verdiept in leven en werk van Pasolini en dat is in ‘Pasolini’ terug te zien. Een voorstelling waarbij je je niet op je gemak voelt, maar die je wel aan het denken zet. Met Pasolini’s (Marcus Azzini’s) moeder als constante factor op de achtergrond aanwezig. Dit geeft het stuk extra lading.

Een kleine productie van Toneelgroep Oostpool door Remco Melles die ook wel bij mensen thuis gespeeld wordt. Het is te hoog gegrepen deze monoloog te spelen, meen ik. Melles moet in zijn eentje ontzettend hard trekken om de aandacht van het publiek vast te houden. De tekst van de monoloog helpt hem daar ook niet bepaald bij. Het enige wat hij doet is het verloop van een film beschrijven. Je gelooft niet dat hij het werkelijk zo belangrijk vindt wat er op het scherm gebeurt en we raken de draad van het verhaal kwijt. We stoppen met luisteren. Een grote uitdaging, maar mislukt experiment.